Osobowość Wertera

Na osobowość Wertera wpływ miało wiele różnorodnych czynników. Szczególnie dużą rolę spełniła miłość, literatura i jego stosunek do natury. Na podstawie tych czynników postanowiłam scharakteryzować jego indywidualność.
Duży wpływ na charakter bohatera powieści miała miłość. Na samym początku uczucie to powodowało, że Werter przepełniony był szczęściem ( „Przeżywam dni tak szczęsne…”), cieszyła go bliskość ukochanej („… dzieli mnie tu od Lotty jeno pół godziny drogi…”). Uważał też, że osiedlając się w Walheim trafił do nieba, gdyż to właśnie tam odnalazł miłość swego życia. Z czasem zaczął tęsknić za tym, aby Lotta odwzajemniła to uczucie. Uważał, że jest ono wyjątkowe i nikt nigdy nie będzie kochał Lotty tak jak on. Werter stał się przesadnie wrażliwy na swoim punkcie, zazdrosny o ukochaną („… zepsuł mi całą przyjemność obcowania z Lottą.”) oraz sentymentalny (długo nie mógł rozstać się ze frakiem, w którym to poznał swą sympatię.
Kolejnym czynnikiem, który ukształtował osobowość bohatera jest literatura. Werter to człowiek bardzo inteligentny. W wolnych chwilach malował, ale i dużo czytał. Jego ulubionym poetą był Homer, toteż młodzieniec często „zatapiał” się w jego poezji. W późniejszym czasie swoje upodobania literackie skierował w stronę Osjana. Stał się bardziej melancholijny, utożsamiał się z poezją tego barda. Twierdził, że tak jak bohaterowie poezji Osjana cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości. Dzięki książkom, które czytał skłonny był do refleksji i filozoficznych rozmyślań („Oddal, zaprawdę, podobna jest do przyszłości.”).
Również istotny był jego stosunek do natury. Werter stał się uczuciowy, marzycielski („Oto lasek! (…) Jakże rozkosznie byłoby zatonąć w jego cieniach!”). Był również wrażliwy na piękno przyrody („A tam szczyt góry! Jakiż uroczy musi być stamtąd widok na dolinę?”) oraz skłonny do poszerzania swej wiedzy („Pobiegłem tam i wróciłem, nie znalazłem tego bowiem, czego szukałem.”).
Werter w myśl uczonych filozofów bardzo często zastanawiał się nad sensem ludzkiego życia. Bardzo często swoimi przemyśleniami dzielił się ze swoim przyjacielem („Drogi Wilhelmie, rozmyślałem długo nad popędem ludzkim zdobywania coraz nowych dziedzin, czynienia nowych odkryć…”). Był też bardzo towarzyski, ponieważ bardzo łatwo nawiązywał kontakt z ludźmi bez względu na ich pochodzenie. Jednocześnie był wrażliwy na cudze nieszczęścia, czego przykład mamy w sytuacji, kiedy to współczuł kobiecie, która straciła dziecko. Z czasem pokazały się u niego skłonności depresyjne, jego nastawienie do życia zmieniło się wraz z nadejściem jesieni.
Osobowość Wertera to zapewne nie lada gratka dla psychologów. Ja jednak postąpiłabym inaczej niż on. Kocham życie, i uważam, że samobójstwo, a tym bardziej samobójstwo z miłości to rzecz całkowicie irracjonalna. Dlatego nie rozumiem młodzieży, która krótko po wydaniu „Cierpień młodego Wertera” naśladowała głównego bohatera. Z drugiej jednak strony współczuje jemu, ponieważ w tak trudnych chwilach nie miał przy sobie nikogo, kto mógłby mu pomóc, a taka osoba w niektórych sytuacjach jest niezbędna