Poezja Adama Mickiewicza

Adam Mickiewicz jest najwybitniejszym poetą polskiego romantyzmu. Potrafił on z olbrzymią siłą i mocą oddziaływać na naród oraz pokazywać mu nową, acz nieznaną drogę dalszego postępowania.
Jego postępowe myśli miały karmić szeregi pokoleń, dodawać otuchy społeczeństwu oraz wypełniać ich duszę nadzieją, że nastanie kiedyś czas, w którym Polska zmartwychwstanie – odrodzi się i powstanie w pełnym swoim blasku. Utwory Mickiewicza przesiąknięte są ideą patriotyczną. ów poeta, który wyrósł w latach, w których panowała jeszcze ideologia oświecenia, potrafił zebrać swoje siły i mocno wyrwać się z tego zagmatwanego świata oraz wstąpić na drogę o wiele trudniejszą do pokonania, drogę która była jeszcze nowa i nieznana. Utwory tego wieszcza miały dodawać otuchy ciemiężonemu narodowi i napełniać całe społeczeństwo nadzieją na wyzwolenie się spod jarzma znienawidzonego caratu.
Poezja Mickiewicza nacechowana jest głębokim patriotyzmem i uczuciem miłości. Pierwszy jego utwór to „Oda do młodości”, utwór ten zbudowany jest na zasadzie skontrastowania dwóch światów: świat starości to świat obłudny, zastoju, ciemnoty i martwoty natomiast świat młodości jest pełen optymizmu, patriotyzmu oraz dążenia do czegoś nowego. W odzie Mickiewicz odznaczył się wielkim kunsztem poetyckim. Umieścił w niej cechy romantyczne i cechy klasyczne. Pisząc językiem pełnym uczucia i miłości rozpalał w młodzieży chęć walki i dążenia.
Poeta napisał także ballady w wersji uromantycznionej zawarł w nich wiele cech romantycznych oraz przeciwstawił się zasadzie dobrego gustu. W balladach tych przewija się bardzo często ludowość. W „Romantyczności” mówi, że nie należy gardzić i poniewierać wierzenia ludowe, a w „Liliach” ukazuje maksymę ludową „nie ma zbrodni bez kary”. Poematy jego odbiegają od utworów oświeceniowych. Sceneria jest pełna tajemniczości, grozy i niezwykłego nastroju, bohaterowie natomiast odznaczają się głębokim życiem psychicznym, toczy się w nim zaciekła wewnętrzna walka.
Jego późniejsze utwory to Sonety powstałe pod wpływem oddalenia poety od kraju rodzinnego, oraz pod wpływem zafascynowania wschodem, jego kultura i przyrodą.
W sonetach tych (Sonety Krymskie) ukazana jest samotność poety oddalonego od ojczyzny. Mickiewicza zachwyca także przyroda, budowle, góry to czego nie widział w swej młodości, jako że był wychowany wśród lasów litewskich.
Utwory Mickiewicza są bogate w porównania, opisy przyrody, uosobienia, personifikacje, metafory oraz inne środki artystyczne.
Jego największym dziełem jest epopeja pt. „Pan Tadeusz”. w tym wielkim poemacie wierszowanym poeta zawarł historię szlachecką z 1811 – 1812. Niektórzy bohaterowie „Pana Tadeusza” są bardzo wrażliwymi ludźmi na piękno przyrody, zabytków, są ludźmi którzy zdradzają cechy kosmopolityzmu (Telimena i Hrabia) inni zaś to kłócąca się wiecznie szlachta.
W „Panu Tadeuszu” przewija się bardzo dużo opisów przyrody bogatych w środki artystyczne. Cały poemat tchnie tęsknotą i miłością do swojej ojczyzny, w której przeżył Mickiewicz swe najlepsze chwile w życiu.
Pod koniec życia napisał Mickiewicz „Liryki lozańskie”. W utworze „Polały się łzy ...” umieszcza liryczną ocenę swego dotychczasowego życia, stwierdzając, że tylko młodość miał „sielską anielską”, natomiast gdy przyszła starość to jakby zastygnął w bezruchu. Julian Przyboś określił ten wiersz jako „wiersz – płacz”.
Adam Mickiewicz, jeden z największych poetów polskiego romantyzmu potrafił w swych 13 – zgłoskowcach tchnąć taką wiarą i siłą, zawrzeć tyle myśli głębokich i uczuć co świadczy o jego wielkim kunszcie artystycznym jako poety, dla którego patriotyzm nie był obcy.