Architektura renesansu.

Do Polski odrodzenie dotarło wcześniej niż do Francji i Niemiec poprzez dwór Zygmunta I , który utrzymywał żywe kontakty z Węgrami będącymi już w XV w. pod wpływem nowych prądów. Dalsze sprzyjające warunki rozwoju renesansu powstały przez małżeńsywo Zygmunta I z Boną Sforza. Nawiązano wówczas bliższe stosunki z Włochami, skąd przybywali do Krakowa liczni artyści i tworzyli dzieła dla dworu królewskiego, arystokracji i bogatego mieszczaństwa. Do najwcześniejszych budowli renesansowych w Polsce należy zamek na Wawelu przebudowany w latach 1507-1536 (autorzy przebudowy- Franciszek Florentczyk i Bartłomiej Berecci). W zamku Wawelskim zbudowano pierwszy poza terenem Włoch wielopiętrowy dziedziniec arkadowy. Zrealizowano w nim renesansową ideę jednolitej kompozycji o lekkich i wytwornych proporcjach i uzyskano równocześnie reprezentacyjny charakter oraz wygodę w użytkowaniu. Poziomy układ elewacji dziedzińca podkreślają dwie kondygnacje arkad; trzecia znajdująca się pod mocno wysuniętym okapem ogromnego dachu ma nadzwyczaj smukłe proporcje zaakcentowane przez podwójne wysokie słupy. Są one w środku „przewiązane” i zakończone „dzbanuszkami kamiennymi” podpierającymi płatwie dachu. Obramienia okienne portale, a nawet proporcje tej kondygnacji zachowały jeszcze pewne cechy gotyku.