Królowie biblijni

Nieco inaczej przedstawieni są królowie biblijni. Uosobieniem mądrości jest ukazany w księgach Starego Testamentu król Salomon, który potrafił sprawiedliwie sądzić nawet w sprawach niemożliwych. Podobno podczas sporu dwu kobiet o dziecko udawał, że każe rozciąć je mieczem na pół, aby w ten sposób poznać prawdziwe ich uczucia: zorientował się, która jest gotowa poświęcić życie dziecka, a która naprawdę je kocha i woli z niego zrezygnować, byle żyło, z całą pewnością jest więc jego matką (salomonowy wyrok).
Inny starotestamentowy król, Dawid, zabija w nierównej walce, jeszcze jako pasterz, olbrzyma Goliata (dzięki Bożej pomocy). Namaszczony na króla sprawuje rządy, jednak popełnia fatalny błąd: grzeszy cudzołóstwem z piękną Betsabee, żoną Uriasza, i celowo wysyła na śmierć jej męża. Bóg ukarze Dawida gniewem i utratą potomka Absaloma... Pod wpływem napomnień proroka Dawid poślubi kochankę i będzie miał z nią syna – Salomona.
Bohater Nowego Testamentu Herod jest, według Biblii, sprawcą rzezi niewiniątek, który pragnie zabić zagrażającego mu Mesjasza. Z kolei Herod Antypas, syn Heroda I Wielkiego, każe zabić, na prośbę pięknej tancerki Salome, ostatniego proroka – Jana Chrzciciela.
Chrystus, który często mówi o Królestwie Bożym, podkreśla, że nie jest ono z tego świata. Należy oddać Bogu, co boskie, cesarzowi, co cesarskie, co oznacza, iż królestwo Jezusa jest duchowe, nie zagraża władzy świeckiej. Na krzyżu na rozkaz Piłata napisane zostają słowa: „Jezus Nazarejczyk, król żydowski”. Żydzi zarzucają Piłatowi, iż nie kazał uczynić dopisku, że to Jezus mienił się królem żydowskim, Piłat jednakże odpowiada na te zarzuty: „com napisał, napisałem”.