W 1338 roku w czasie zjazdu w Wyszehradzie Kazimierz Wielki zawarł układ sukcesyjny z królem Węgier Ludwikiem, na mocy którego po bezdzietnej śmierci króla władzę w Polsce mieli objąć Andegawenowie. Wobec braku męskiego potomka, w 1368 roku Kazimierz przelał prawa synowskie na wnuka – Kaźka Słupskiego.
Decyzję swą król potwierdził w testamencie, zapisując Kaźkowi ziemię dobrzyńską, sieradzką i łęczycką oraz część Kujaw. Zapis ten został jednak unieważniony przez zwolenników Ludwika Węgierskiego, który – uprzedzony o chorobie Kazimierza Wielkiego – przybył do Krakowa dwa dni po śmierci króla i niezwłocznie koronował się na władcę Polski. Ludwik Węgierski sprawował rządy w kraju poprzez swą matkę Elżbietę (siostra Kazimierza Wielkiego), która została regentką, a po jej śmierci – za pośrednictwem panów polskich. Brak silnej władzy królewskiej spowodował stan anarchii politycznej oraz straty terytorialne na rzecz Litwy i Brandenburgii; nie zahamował jednak rozwoju gospodarczego kraju. Chcąc zapewnić w Polsce sukcesję jednej ze swych córek, w 1374 roku Ludwik Węgierski wydał przywilej dla szlachty.