Głównymi celami polityki zagranicznej Kazimierza Wielkiego było odzyskanie na drodze pokojowej utraconych w czasie rozbicia dzielnicowego ziem oraz ekspansja na ziemie wschodnie (Ruś Halicka).
Spór z zakonem krzyżackim Kazimierz Wielki usiłował rozwiązać na drodze mediacji monarchów Czech i Węgier (1335 – zjazd w Wyszehradzie: Polska odzyska ziemię dobrzyńską i Kujawy pod warunkiem zrzeczenia się praw do Pomorza i ziemi chełmińskiej), a następnie poprzez sąd papieski (1339 – sąd w Warszawie: wszystkie sporne tereny zostają przyznane Polsce). Fiasko mediacji i sądu papieskiego spowodowało, iż w 1343 roku Kazimierz Wielki zawarł z Krzyżakami pokój wieczysty (do Polski wracają Kujawy i ziemia dobrzyńska, zaś Pomorze Gdańskie i ziemia chełmińska zostają uznane za „jałmużnę” władcy Polski dla Zakonu).
W stosunkach z państwem czeskim Kazimierz Wielki doprowadził do zrzeczenia się przez króla Czech Jana Luksemburczyka praw do korony polskiej (1335 – zjazd w Wyszehradzie) oraz po nieudanej próbie zbrojnego odzyskania księstw śląskich (1345-1348) na mocy pokoju w Namysłowie (1348) zrzekł się praw do Śląska.
W 1349 roku na mocy układu sukcesyjnego Kazimierz Wielki przyłączył do państwa polskiego Ruś Halicko-Włodzimierską (Lwów, Halicz, Brześć, Włodzimierz).