Ibsen Henryk

Norweski dramatopisarz, nazywany ojcem XIX-wiecznej dramaturgii i sumieniem Europy. Ibsen urodził się w rodzinie zamożnego kupca. Gdy ojciec nagle zbankrutował, 15-letni Henryk musiał przerwać naukę i podjąć pracę zarobkową, dlatego zatrudnił się jako pomocnik aptekarza w Grimstad. Potem parał się dziennikarstwem, pracował w teatrze, by w latach 1858-62 zostać dyrektorem artystycznym teatru w Christianii.Utwory Ibsena, obnażające mieszczańską obłudę i hipokryzję,spotkały się z krytyczną oceną, a autora oskarżano o niemoralność. Zniechęcony atakami Ibsen w 1864 opuścił Norwegię i wyjechał najpierw do Włoch, potem do Niemiec. Do kraju wrócił w 1891, kiedy cieszył się już międzynarodową sławą. Debiutował dramatem Katylina (1848-49), w pierwszym okresie pisał dramaty legendarno-historyczne (Rycerze północy; Pretendenci do tronu). Najważniejsze utwory Ibsena, w których poruszał problem prawdy, moralnej odpowiedzialności,relacji jednostki ze społeczeństwem i po mistrzowsku analizował psychikę postaci, to m.in.: Brand (1866), Podpory społeczeństwa (1877), Dom lalki (1879), Upiory (1881), Wróg ludu (1882), Dzika kaczka (1884), Hedda Gabler (1890).