W Tangu Mrożka babcia leży na katafalku i nikt się nią nie interesuje – śmierć nie jest w stanie zburzyć groteski ani zmienić atmosfery szalonego domu Stomila i jego żony. Groteska nie jest jednak ulubioną konwencją Polaków, jeśli chodzi o mówienie o śmierci. Groteskowe obrazy z pogrzebów odnajdujemy np. w mistrzowskim czeskim filmie Kola. Polacy specjalizują się w nastrojowych, parabolicznych filmach o pogrzebach i śmierci, takich jak Requiem Witolda Leszczyńskiego czy Grający z talerza Kolskiego, niekiedy także odrobinę groteskowych (Szabla dla komendanta Kolskiego) i okraszonych szczyptą humoru. Śmierć z Grającego z talerza kocha muzykę, jest piękną, wyrachowaną kobietą,która zbiera żniwo i ma kamień zamiast serca...
Zwracają uwagę przekorne słowa wiersza Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej,śpiewane też przez Grzegorza Turnaua i Beatę Rybotycką:
Kto chce, bym go kochała, nie może być nigdy ponury
i musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do góry.
Kto chce, bym go kochała, musi umieć siedzieć na ławce
i przyglądać się bacznie robakom i każdej najmniejszej trawce.
I musi też umieć ziewać, kiedy pogrzeb przechodzi ulicą,
gdy na procesjach tłumy pobożnie idą i krzyczą (...)
(Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Kto chce bym go kochała...)
Wypowiadająca je osoba ma rysy indywidualistki, która chce cieszyć się życiem i iść pod prąd, nie być bezwolną owcą...
Warto zobaczyć
filmy Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny, reż. Janusz Majewski– okazały, wielodniowy, barokowy pogrzeb żony Zygmunta Augusta;zrozpaczony król odprowadza byłą kochankę na miejsce wiecznego spoczynku, z dala od Krakowa, tam, gdzie byli najszczęśliwsi; po drodze wspomina szczęśliwe chwile..., Trzy kolory. Niebieski, reż. Krzysztof Kieślowski – śmierć i pogrzeb męża i córeczki, którzy zginęli w wypadku staje się dla bohaterki przebywającej w szpitalu przyczyną tragedii i impulsem do rozmyślań..., Noce i dnie, reż. Jerzy Antczak – pogrzeb teściowej i matki Barbary Niechcicowej,Ziemia obiecana, reż. Andrzej Wajda – adaptacja filmowa powieści Władysława Stanisława Reymonta; scena pogrzebu Bucholca, Dom, reż. Jan Łomnicki – pogrzeb gospodarza domu, Popiołka, gromadzi lokatorów kamienicy przy ul. Złotej, którzy jeszcze raz występują jak wspólnota, niczym wielka rodzina, złożona z rozmaitych charakterów, ale trzymająca się razem, Kola, reż. Jan Svěrák – pogrzeby w tle filmu o starzejącym się bohaterze, kochanym przez kobiety i opiekującym się małym chłopcem Kolą; bohater – muzyk z wykształcenia, niegdyś grający w filharmonii, teraz gra na pogrzebach, przygląda się temu mały Kola, który dla rozrywki rysuje na kartkach pogrzeby i urny (bo pogrzeby to kraina jego dzieciństwa), Grający z talerza, reż. Jan Jakub Kolski – o człowieku,który chciał oszukać śmierć; jak to u Kolskiego bywa wszystko dzieje się na wsi, w konwencji baśni bądź paraboli..., Requiem, reż. Witold Leszczyński– o człowieku, który wygłaszał mowy na pogrzebach w pewnej wsi; „wyroki” Bartłomieja (w tej roli Franciszek Pieczka) zapadały na długo w pamięć gromady, to on podsumowywał życie gospodarzy. „Jest to opowieść o ludziach krzątających się na ziemi, ale czujących na sobie nie ubłagane Oko Nieba. Chcą żyć, boją się śmierci – osłaniają się przednią żartami, modlitwą, wódką” – twierdzi reżyser, Uniesie nas wiatr, reż. Abbas Kiarostami – w maleńkiej irańskiej wiosce trwa oczekiwanie na śmierć ponad stuletniej kobiety, konfrontacja między światem cywilizacji a tradycyjną kulturą zapadłej wsi
