Staś Tarkowski - charakterystyka

Podstawowe informacje o bohaterze
Staś Tarkowski, bohatera W pustyni i w puszczy Henryka Sienkiewicza, był czternastoletnim chłopcem. Nazywano go dzieckiem pustyni, bo urodził się w Port Saidzie i wychował w Afryce. Jego ojciec to Polak – starszym inżynierem kompanii Kanału Sueskiego. Matka była Francuzką, lecz zmarła przy porodzie. Dużo czasu spędzał z Nel Rawilson, gdyż ich ojcowie się przyjaźnili.

Charakterystyka zewnętrzna
Był wysoki. Wydawał się silniejszy niż inni chłopcy w jego wieku.

Charakterystyka wewnętrzna
Gdy go poznajemy, jest trochę zarozumiały. Miał ku temu powody. Znał kilka języków, między innymi: polski, angielski i francuski. Świetnie się uczył. Był znakomitym jeźdźcą, pływakiem i myśliwym. Swoją młodszą koleżankę traktował z wyższością. Uważał bowiem, że jako czternastolatek jest już prawie dorosły. Był jednak dobrym chłopcem. Wychowany przez ojca - powstańca styczniowego, z dumą podkreślał, że jest Polakiem.
Bardzo troszczył się o Nel. Zachowywał się wobec niej jak dżentelmen. Marzył o wielkich przygodach. Był ciekawy świata. Nie zdawał sobie sprawy, że będzie musiał stawić czoła wielu przeciwnościom losu. W trakcie całej podróży czuł się odpowiedzialny za Nel. Kilka razy uratował jej życie. Zabił lwa i wielkiego kota, który się na nią przyczaił. Uwolnił od porywaczy. Musiał ich zastrzelić, by on i Nel mogli przeżyć. Wymagało to wielkiej odwagi. Gotów był do największych poświeceń – nie wahał się iść szukać chininy, by tylko Nel mogła przeżyć. Gdy cierpieli głód – odejmował sobie od ust i dawał Nel. Był gotów dla niej żebrać i wykonywać upokarzające prace, by zarobić na jedzenie.
Nie wyparł się swojej wiary, choć bezpieczniej byłoby przyjąć nauki Mahdiego. Nawracał innych. Uczył Kalego zasad wiary chrześcijańskiej i ochrzcił go.
Był pomysłowy. To on wymyślił latawce, na których zamieszczał informacje o sobie i Nel, a także o ich położeniu. Nie tracił wiary w to, że ich znajdą. Wiedział, że musi być oparciem dla dziewczynki.

Ocena postaci
Podróż sprawiła, że zmężniał. Musiał wydorośleć. Przestał być zarozumiałym chłopcem. Zawsze był odpowiedzialny, ale nigdy wcześniej nie musiał podejmować tak trudnych decyzji o życiu i śmierci. Pozostał szlachetny i dobry.