wypatrywać (język polski)

mężczyzna wypatruje (1.1) przez lornetkę
wymowa:
IPA: [ˌvɨpaˈtrɨvaʨ̑], AS: [vypatryvać], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) patrzeć z uwagą, szukając czegoś
(1.2) oczekiwać na coś lub kogoś z niecierpliwością
odmiana:
(1) koniugacja VIIIa
przykłady:
(1.1) I spuściwszy głowę w dół, Ferdynand zaczął krążyć po ulicach miasta wypatrując zgubionych pieniędzy[1].
(1.2) Spojrzał w niebo i zrozumiałem, że wypatruje Gwiazdy Polarnej[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wypatrywanie n ndk., wypatrzenie n dk.
czas. wypatrzeć dk., wypatrzyć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Ludwik Jerzy Kern, Ferdynand Wspaniały, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Wilhelm Mach, Życie duże i małe, 1984, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.