wezwać na dywanik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈvɛzvaʨ̑ ˌna‿dɨˈvãɲik], AS: [vezvać na‿dyvãńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• zestr. akc.• wym. warsz.• akc. pob.
-
- znaczenia:
fraza czasownikowa dokonana
- (1.1) wezwać podwładnego na rozmowę, zwykle przykrą[1]
- odmiana:
- (1.1) zob. wezwać, „na dywanik” nieodm.
- przykłady:
- (1.1) Tymczasem jednak, za nieprzestrzeganie dyscypliny budżetowej dyrektora placówki (…) Zarząd Miejski wezwał na dywanik[2].
- składnia:
- (1.1) wezwać + B. (kogoś) + na dywanik
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) pójść na dywanik, wylądować na dywaniku
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks: Polski - Związki frazeologiczne
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) call on to the carpet
- rosyjski: (1.1) вызвать на ковёр
- źródła:
- ↑ Słownik frazeologiczny PWN, red. Anna Kłosińska, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, ISBN 978-83-01-14481-4, s. 83.
- ↑ WP, Gazeta Poznańska, 29/05/2002, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.