urzekać (język polski)

wymowa:
IPA: [uˈʒɛkaʨ̑], AS: [užekać]
znaczenia:

czasownik

(1.1) wzbudzać podziw
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Latem okolica Nosala urzekała ciszą, spokojem, kwiatami na łąkach, gdzie pasły się owce, i pstrągami pływającymi w sztucznym jeziorku[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) oczarowywać, fascynować, olśniewać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. urzec
rzecz. urzekanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jacek Rębacz, Zakopane: sezon na samobójców, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.