tabun (język polski)

tabun (1.1)
tabun (1.2)
wymowa:
IPA: [ˈtabũn], AS: [tabũn], zjawiska fonetyczne: nazal.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) liczne stado koni lub bydła, zwłaszcza w stepie[1]
(1.2) przen. pejor. hałaśliwa grupa ludzi, zwłaszcza gdy biegnie
(1.3) łow. duże stado dzikich gęsi lub dropi
(1.4) daw. koń stepowy
(1.5) nazwa handlowa dimetylamidocyjanidofosforanu etylu, gazu bojowego; zob. też tabun w Wikipedii
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.5) gelan, trylon-83, gaz GA, dimetylamidocyjanidofosforan etylu
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. tabunowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-4) ukr. ← tur. tabun (= trzoda)[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Andrzej Markowski, Radosław Pawelec Wielki słownik wyrazów obcych i trudnych, wyd. Wilga, Warszawa 2002, ISBN 83-7156-746-4, s. 725
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „tabun-I” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.