skälla (język szwedzki)

skällor (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) dzwonek (często na szyi zwierzęcia domowego)^[1]

czasownik przechodni lub nieprzechodni

(2.1) szczekać, ujadać^[1]

(2.2) ganić, łajać, besztać^[2]

(2.3) obraź. wymyślać, wyzywać^[2]

odmiana:

(1.1) lp en skälla, skälla; lm skällor, skällorna

(2) att skälla, skäller, skällde, skällt, skäll!; pres. part. skällande, perf. part. skälld

przykłady:

składnia:

(2.2) skälla på någon^[2] → łajać kogoś

(2.3) skälla någon för något^[2] → wyzywać kogoś od czegoś

kolokacje:

(2.1) hunden skäller → pies szczeka

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. skall n, skäll, skällande, skällning

związki frazeologiczne:

złożenie rzeczownikowe skällebrev, skällko, skällsord, koskälla

czasownik frazowy skälla ned / skälla ner • skälla ut

fraza czasownikowa bli annat ljud i skällan • skälla som en bandhund

etymologia:

uwagi:

zobacz też: klocka • bjällra • skälla • pingla • handklocka • ringklocka • dörrklocka • primklocka • koskälla • kyrkklocka • slagklocka • vällingklocka (dzwonki i dzwony)

zobacz też: bräka • böla • gnägga • ryta • skälla • jama • kväka • kackla • skrocka • snattra • kvittra (odgłosy zwierząt)

źródła: