łajać (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈwajäʨ̑], AS: [u̯ai ̯äć], zjawiska fonetyczne: podw. art.
​
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) ostro strofować
odmiana:
przykłady:
(1.1) Z altany dobiegają krzyki, kobieta łaje dziecko używając ordynarnych wyzwisk[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) besztać, ganić, rugać, strofować
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) krytykować
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. łajanie n, połajanka ż, połajanie n
czas. połajać dk.
związki frazeologiczne:
przysłowie: kto kogo łaje, niech sam przykład daje
etymologia:
prasł. *lajati, prasł. *lajǫ → szczekać[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Piotr Głuchowski, Z twarzą przy ścianie, „Gazeta Wyborcza”, 27/08/1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „łajać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.