panteizm (język polski)

wymowa:
IPA: [pãnˈtɛjism̥], AS: [pãntei ̯ism̦], zjawiska fonetyczne: wygł.nazal.epenteza i ̯ 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) filoz. rel. pogląd, że Bogiem jest wszechświat, ubóstwienie natury; zob. też panteizm w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. panteista m, panteistka ż
przym. panteistyczny
przysł. panteistycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) gr. παν + θεός[2]
uwagi:
(1.1) nie mylić z: pandeizm
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2. Kazimierz Bukowski, Biblia a literatura polska, WSiP, Warszawa 1984, s. 22.

panteizm (język azerski)

zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) filoz. rel. panteizm
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.