pątnik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈpɔ̃ntʲɲik], AS: [põntʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ą
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pielgrzym
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pątnik pątnicy dopełniacz pątnika pątników celownik pątnikowi pątnikom biernik pątnika pątników narzędnik pątnikiem pątnikami miejscownik pątniku pątnikach wołacz pątniku pątnicy - przykłady:
- (1.1) Pątnik, choć twarz miał zuchwałą, trząsł się po prostu jak liść.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) pielgrzym, sakroturysta
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pątniczka ż, pąć ż
- przym. pątniczy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- st.pol. pątny < st.pol. pąć[2], czyli „droga”; pierwotnie słowo używane w znaczeniu „podróżnik”, później w znaczeniu „podróżnik do miejsc świętych”, „pielgrzym”
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pielgrzym
- źródła:
- ↑ H. Sienkiewicz: Krzyżacy
- ↑
Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 100.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.