kolegować (język polski)

wymowa:
IPA: [ˌkɔlɛˈɡɔvaʨ̑], AS: [kolegovać], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) daw. być czyimś kolegą[1]; zob. kolegować się

czasownik zwrotny niedokonany kolegować się (dk. zakolegować się)

(2.1) pozostawać z kimś w koleżeńskich stosunkach[2]
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Kolegowali ze sobą w szkole podstawowej.
(2.1) Nie koleguję się już z nim.
składnia:
(1.1) kolegować z + N. • kolegować + C.
(2.1) kolegować się z + N.
kolokacje:
(1.1) daw. kolegować sobie
synonimy:
(1.1) przyjaźnić się; pot. kumplować się, kumać się; przest. fraternizować się; podn. spoufalać się, poufalić się; być za pan brat, trzymać sztamę
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kolega m, koleżanka ż, koleżeństwo n, kolegowanie n, zakolegowanie n, wykolegowanie n
czas. zakolegować się dk., wykolegować dk.
przym. koleżeński
ims. zakolegowany
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kolegować” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kolegować się” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.