koegzystencja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔɛɡzɨˈstɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [koegzystẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) współistnienie (zwierząt, kultur, ludzi, grup społecznych itp.)
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik koegzystencja dopełniacz koegzystencji celownik koegzystencji biernik koegzystencję narzędnik koegzystencją miejscownik koegzystencji wołacz koegzystencjo - przykłady:
- (1.1) Od dobrej koegzystencji tak licznych i odmiennych religijnie, językowo, obyczajowo i prawnie społeczności zależało powodzenie w funkcjonowaniu państwa[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) pokojowa koegzystencja
- synonimy:
- (1.1) współistnienie, współegzystencja, współżycie, symbioza
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. koegzystować
- przym. koegzystencjalny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) coexistence
- arabski: (1.1) تعايش
- francuski: (1.1) coexistence ż
- hiszpański: (1.1) coexistencia ż
- źródła:
- ↑ Andrzej Chwalba (red.), Obyczaje w Polsce : od średniowiecza do czasów współczesnych : praca zbiorowa, 2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.