inwentarz (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ĩnˈvɛ̃ntaʃ], AS: [ĩnvẽntaš], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) trwałe składniki majątku danej osoby fizycznej lub prawnej
- (1.2) spis ilościowy i wartościowy inwentarza (1.1)
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik inwentarz inwentarze dopełniacz inwentarza inwentarzy celownik inwentarzowi inwentarzom biernik inwentarz inwentarze narzędnik inwentarzem inwentarzami miejscownik inwentarzu inwentarzach wołacz inwentarzu inwentarze - przykłady:
- (1.1) Gospodarstwo ma bardzo bogaty inwentarz.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) martwy / żywy inwentarz • drobny inwentarz • spis inwentarza z natury
- (1.2) sporządzić inwentarz
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. inwentaryzacja ż, inwentaryzator m, inwentaryzatorka ż, inwentaryzowanie n, zinwentaryzowanie n
- czas. zinwentaryzować dk., inwentaryzować ndk.
- przym. inwentaryzacyjny, inwentarski, inwentarzowy
- związki frazeologiczne:
- z dobrodziejstwem inwentarza
- etymologia:
- łac. inventarium[1]
- uwagi:
- zob. też inwentarz w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) inventory
- białoruski: (1.1) інвентар m; (1.2) інвентар m
- bułgarski: (1.1) инвентар m; (1.2) инвентар m
- duński: (1.1) inventar n, inventarium n
- islandzki: (1.1) eignarskrá ż
- łaciński: (1.1) inventarium
- niemiecki: (1.1) Inventar n
- rosyjski: (1.1) инвентарь m
- ukraiński: (1.1) інвентар m; (1.2) інвентар m
- wilamowski: (1.1) inwentorz m
- źródła:
- ↑ Aleksander Zajda, Analiza a synteza w rozwoju słownictwa polskiego, w: Historia języka, dialektologia, onomastyka w nowych kontekstach interpretacyjnych pod red. Renaty Przybylskiej, Macieja Raka, Agaty Kwaśnickiej-Janowicz, Wydawnictwo UJ, Kraków 2018, s. 133.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.