hermeneuta (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌxɛrmɛ̃ˈnɛwta], AS: [χermẽneu̯ta], zjawiska fonetyczne: nazal.• u → ł • akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) naukowiec zajmujący się hermeneutyką, jako dziedziną filologii

(1.2) zwolennik, badacz lub wyznawca hermeneutyki, jako dziedziny fenomenologii

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. hermeneutyka ż, Hermes m

forma żeńska hermeneutka ż

przym. hermeneutyczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-2) gr. ἑρμηνευτής

uwagi:

tłumaczenia:

• hiszpański: (1.1) hermeneuta m
• portugalski: (1.1) hermeneuta m

źródła:

hermeneuta (język hiszpański)

wymowa:

IPA: [eɾ.mẽ.ˈneu̯.ta]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) hermeneuta

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) hermeneutka

odmiana:

(1.1, 2.1) lp hermeneuta; lm hermeneutas

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. hermenéutico

rzecz. hermenéutica ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. ἑρμηνευτής (hermēneutḗs)^[1]

uwagi:

źródła: