elegancik (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) iron. mężczyzna, który ubiera się z przesadną elegancją
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik elegancik eleganciki dopełniacz elegancika elegancików celownik elegancikowi elegancikom biernik elegancika elegancików narzędnik elegancikiem elegancikami miejscownik eleganciku elegancikach wołacz eleganciku eleganciki ndepr. M. i W. lm: (ci) elegancikowie[1] - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) modniś
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. elegancja ż, elegant m, elegantka ż
- przym. elegancki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- włoski: (1.1) zerbinotto m, zerbino m, moscardino m, ganimede m
- źródła:
- ↑
Hasło „elegancik” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.