dziwić (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
czasownik przechodni niedokonany (dk. zdziwić)
czasownik zwrotny niedokonany dziwić się (dk. zdziwić się)
- (2.1) odczuwać lub okazywać brak rozumienia czegoś lub zdumienie
- (2.2) daw. reg. (Kresy) patrzeć[1]
- odmiana:
- przykłady:
- (2.1) Ale słyszę, naprawdę słyszę rytm, a rymy same do mnie przybiegają. Mama się dziwi: przecież takie niemuzykalne dziecko![2]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) zadziwiać, zaskakiwać, zdumiewać
- (2.1) dziwować się, zadziwiać się, zdumiewać się
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziw mrz, dziwienie n, dziwienie się n, zdziwienie n, zdziwienie się n, dziwaczek mos/mrz
- czas. dziwaczeć, zadziwiać ndk., zadziwić dk., zdziwić dk.
- przym. dziwny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) prasł. *diviti[3]
- (2.1) od (1.1)[4]
- (2.2) ukr.
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (2.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: patrzeć
- angielski: (1.1) surprise; (2.1) be surprised, marvel (at/over)
- esperanto: (1.1) mirigi
- francuski: (1.1) étonner, surprendre; (2.1) s’étonner
- hiszpański: (1.1) extrañar; (2.1) extrañarse
- kataloński: (2.1) estranyar-se
- niemiecki: (1.1) wundern
- wilamowski: (1.1) vundyn, wundyn
- włoski: (1.1) fare meraviglia, meravigliare, stupire; (2.1) stupirsi
- źródła:
- ↑ Tadeusz Lehr, O mowie Polaków w Galicji wschodniej, „Język Polski” nr 2–3/1914, s. 51.
- ↑ Topografia myślenia, Joanna Kulmowa, 2001 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑
Hasło „dziwić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN. - ↑ Hasło „dziwić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.