dyktafon (język polski)
dyktafon (1.1)
- wymowa:
- IPA: [dɨkˈtafɔ̃n], AS: [dyktafõn], zjawiska fonetyczne: nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) elektron. przenośny magnetofon lub urządzenie cyfrowe z wbudowanym mikrofonem, umożliwiające nagrywanie dźwięku; zob. też dyktafon w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dyktafon dyktafony dopełniacz dyktafonu dyktafonów celownik dyktafonowi dyktafonom biernik dyktafon dyktafony narzędnik dyktafonem dyktafonami miejscownik dyktafonie dyktafonach wołacz dyktafonie dyktafony - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) magnetofon
- hiponimy:
- (1.1) teledyktafon
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. zdrobn. dyktafonik m
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ang. dictaphone, franc. dictaphone[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dictaphone
- białoruski: (1.1) дыктафон m
- bułgarski: (1.1) диктофон m
- czeski: (1.1) diktafon m
- hiszpański: (1.1) dictáfono m
- niemiecki: (1.1) Diktiergerät n, Diktafon n
- rosyjski: (1.1) диктофон m
- ukraiński: (1.1) диктофон m
- węgierski: (1.1) diktafon
- włoski: (1.1) dittafono m
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.