dykta (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈdɨkta], AS: [dykta]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) płyta sklejona z fornirów
- (1.2) środ. typogr. szerokość pola znaku w danym kroju pisma[1]
- (1.3) środ. denaturat wypijany przez meneli
- odmiana:
- (1.1-3) [2]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dykta dykty dopełniacz dykty dykt celownik dykcie dyktom biernik dyktę dykty narzędnik dyktą dyktami miejscownik dykcie dyktach wołacz dykto dykty - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) sklejka; gw. (Górny Śląsk) szperplata
- (1.3) dentka, dynks, błękit Paryża
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dykciarz m, dykciara ż
- przym. dyktowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) niem. Dickte[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „dykta” w: Jacek Mrowczyk, Niewielki słownik typograficzny, Czysty Warsztat, 2008, ISBN 978-83-89945-20-4, s. 56.
- 1 2
Hasło „dykta” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.