dygać (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈdɨɡaʨ̑], AS: [dygać]
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. dygnąć)

(1.1) zwykle o dziewczynie kłaniać się, lekko uginając nogi
(1.2) pot. biec[1][2]
(1.3) środ. uczn. bać się, martwić się[1]
(1.4) środ. wojsk. robić pompki lub przysiady; ćwiczyć mięśnie[1]

czasownik przechodni niedokonany (dk. dygnąć)

(2.1) pot. podnosić, nieść ciężką rzecz[2]
odmiana:
(1.1-4) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dyganie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: biec
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: bać się
  • włoski: (1.1) fare la riverenza, inchinare
źródła:
  1. 1 2 3 Hasło „dygać” w: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. Halina Zgółkowa, t. 10, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań 1994-2005, ISBN 83-900203-3-5, s. 19 i 20.
  2. 1 2 Hasło „dygać” w: Inny słownik języka polskiego PWN, red. Mirosław Bańko, t. I, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2014, ISBN 978–83–01–17799–7, s. 338.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.