deprawacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌdɛpraˈvaʦ̑ʲja], AS: [depravacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) zepsucie obyczajów, przyjętych zasad, zejście z uczciwej drogi
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik deprawacja dopełniacz deprawacji celownik deprawacji biernik deprawację narzędnik deprawacją miejscownik deprawacji wołacz deprawacjo - przykłady:
- (1.1) Deprawacja nieletnich jest przestępstwem.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) demoralizacja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. deprawowanie n, zdeprawowanie n, deprawator m
- czas. deprawować ndk., zdeprawować dk.
- przym. deprawacyjny, zdeprawowany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. depravatio[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) depravation, depravity
- białoruski: (1.1) разбэшчванне n, разбэшчанасць n, распуста ż
- hiszpański: (1.1) depravación ż
- włoski: (1.1) depravazione ż
- źródła:
- ↑
Hasło „deprawacja” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.