denuncjator (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌdɛ̃nũnˈʦ̑ʲjatɔr], AS: [dẽnũncʹi ̯ator], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) ktoś, kto denuncjuje
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik denuncjator denuncjatorzy dopełniacz denuncjatora denuncjatorów celownik denuncjatorowi denuncjatorom biernik denuncjatora denuncjatorów narzędnik denuncjatorem denuncjatorami miejscownik denuncjatorze denuncjatorach wołacz denuncjatorze denuncjatorzy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) donosiciel
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. denuncjacja ż, denuncjowanie n, zadenuncjowanie n
- forma żeńska denuncjatorka ż
- czas. denuncjować ndk., zadenuncjować dk.
- przym. denuncjatorski, denuncjacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. denuntiator[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- arabski: (1.1) واش
- białoruski: (1.1) даносчык m
- węgierski: (1.1) denunciáns
- źródła:
- ↑
Hasło „denuncjator” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.