brzęczenie (język polski)
- wymowa:
- IPA: [bʒɛ̃n͇ˈʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [bžẽṇčẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ę • -ni…
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) powtarzające się brzęki; chaotyczny zbiór różnych dźwięków
- odmiana:
- przykłady:
- (1.1) Słychać było jedynie brzęczenie much.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) brzęczenie pszczół
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. brzęczeć, zabrzęczeć, pobrzękiwać, brzdąkać
- rzecz. brzęczyk m, brzęk
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. brzęczeć
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) clangour, tinkle
- białoruski: (1.1) бразгатанне n
- esperanto: (1.1) zumado
- francuski: (1.1) grelottement
- litewski: (1.1) zirzesys, zvimbesys
- rosyjski: (1.1) бря́канье n, звя́канье n
- włoski: (1.1) sonata ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.