antałek (język polski)

wymowa:
IPA: [ãnˈtawɛk], AS: [ãntau̯ek], zjawiska fonetyczne: nazal. ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) mała beczułka używana do przechowywania wina i innych trunków o objętości dwóch wiader lub połowy antała[1]
(1.2) zawartość antałka (1.1)[1]
(1.3) przest. 1/8 oksefta, achtel[1]
(1.4) pot. grubas
(1.5) daw. przen. żart. głowa[2]
odmiana:
przykłady:
(1.1) Barabaszu, przynieś antałek i szklanki![3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1-3) achtel
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. antał m
związki frazeologiczne:
etymologia:
węg. antalag[4]
uwagi:
zob. też antał w Encyklopedii staropolskiej
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 3 J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, Słownik języka polskiego, Warszawa 1900, tom 1, s. 41.
  2. ↑ Violetta Machnicka, Uwagi o słownictwie „Kronik” Bolesława Prusa, „Acta Universitatis Lodziensis”, „Folia Linguistica” 39/1999, s. 60.
  3. ↑ Juliusz Słowacki: Złota czaszka.
  4. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „antałek” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.