Bruch (język niemiecki)

ein Bruch (1.6)

wymowa:

IPA: [bʀuːx] lm [ˈbʀyːçə]

​ ​ wymowa austriacka

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) złamanie, roztrzaskanie

(1.2) złamanie, zerwanie (np. umowy, kontraktu)

(1.3) zerwanie kontaktów

(1.4) med. złamanie

(1.5) med. przepuklina

(1.6) mat. ułamek

(1.7) geol. uskok

(1.8) pot. środ. włamanie

rzeczownik, rodzaj męski lub nijaki^[1]

(2.1) bagno^[2]

odmiana:

(1.1-8)^[3]

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	der Bruch	die Brüche
dopełniacz	des Bruchs des Bruches	der Brüche
celownik	dem Bruch	den Brüchen
biernik	den Bruch	die Brüche

(2.1)^[4]

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	der Bruch	die Brüche die Brücher
dopełniacz	des Bruchs des Bruches	der Brüche die Brücher
celownik	dem Bruch	den Brüchen die Brüchern
biernik	den Bruch	die Brüche die Brücher

(2.1)^[4]

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	das Bruch	die Brüche die Brücher
dopełniacz	des Bruchs des Bruches	der Brüche die Brücher
celownik	dem Bruch	den Brüchen die Brüchern
biernik	das Bruch	die Brüche die Brücher

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) Bruchbude

(1.6) einen Bruch kürzen / erweitern

synonimy:

(1.4) Fraktur, Knochenbruch

(1.5) Hernie, Eingeweidebruch

(1.7) Verwerfung, Sprung

(1.8) Einbruch

(2.1) Sumpf, Moor

antonimy:

hiperonimy:

(1.6) Bruchrechnung

hiponimy:

(1.6) gemeiner Bruch • Dezimalbruch • echter Bruch / unechter Bruch • Kehrbruch • Stammbruch

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Brechen n, Brecher m

czas. brechen

przym. bruchig, brüchig

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-8) śwn. bruch << swn. bruh^[1]

(2.1) śwn. bruoch << swn. bruoh (por. niderl. broek teren podmokły, ang. brook strumień)

uwagi:

źródła: