吹 (znak chiński)

klucz:

30 口 + 4

liczba kresek:

7

warianty:

kolejność kresek:

chiński:

znaczenia:

etymologia:

wprowadzanie znaku:

Cangjie: 口弓人 (RNO); cztery rogi: 6708₂

kodowanie:

zob. wpis w bazie Unihan: U+5439

słowniki:

• KangXi: strona 179, znak 13
• Dai Kanwa Jiten: znak 3373
• Dae Jaweon: strona 397, znak 7
• Hanyu Da Zidian: tom 1, strona 593, znak 3

uwagi:

źródła:

吹 (język chiński standardowy)

吹(1.3)

zapis:

uproszcz. i trad. 吹

wymowa:

pinyin chuī (chui1); zhuyin ㄔㄨㄟ

​

znaczenia:

czasownik

(1.1) dmuchać

(1.2) wiać

(1.3) grać na instrumencie dętym

odmiana:

przykłady:

(1.1) 我们要被吹离航线了。(wǒmen yào bèi chuī lí hángxiànle) → Zdmuchnie nas z kursu.

(1.1) 请用空气枪吹干净插入孔。(qǐng yòng kōngqì qiāng chuī gānjìng chārù kǒng) → Przedmuchaj (dosł. dmuchaj do czysta) otwór wlotowy pistoletem pneumatycznym.

(1.2) 强风吹遍整个山谷。(qiángfēng chuī biàn zhěnggè shāngǔ) → Nad doliną wiał silny wiatr.

(1.3) 下次吹口琴给我们听呢？(xiàcì chuī kǒuqín gěi wǒmen tīng ne) → Zagrałbyś dla nas kiedyś na harmonijce, hmm?

składnia:

kolokacje:

(1.3) 吹打 → grać na instrumentach dętych i perkusyjnych (=grać muzykę) • 吹口哨 → grać gwizdanie (=gwizdać)

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

złożenia:

wyrazy pokrewne:

czas. 吹灭 • 吹散 • 吹风

związki frazeologiczne:

吹毛求疵 • 一风吹 • 吹牛 • 吹台 • 斩草不除根，春风吹又生 • 吹功

etymologia:

chiń. 口 + 欠 → usta + ziewać

uwagi:

HSK: 2

źródła: