Ignacy Kahane

Ignacy Kahane (1868)
Data śmierci	1875
Miejsce zamieszkania	Sanok
Dzieci	Maurycy, Filip, Leon, Zygmunt, Ludwika

Ignacy Kahane^{[uwaga 1]} (zm. 1875) – lekarz, działacz społeczny i polityczny.

Życiorys

Był narodowości żydowskiej i w latach 30. był związany z miejscowością Ratzersdorf^[1]. Miał synów Maurycego (1836-1896), Filipa (1838-1915), Leona (zm. 1864), Zygmunta (1846-1889) oraz córkę Ludwikę (w pierwszej dekadzie XX wieku w stanie panieńskim członkini sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[2] (1890, 1891)^[3])^{[4][1][5][6][7][8][9][10][11][uwaga 2]}. Wraz z rodziną przeprowadził się do Sanoka pod zaborem austriackim^[8][9], gdzie około 1857 podjął pracę w charakterze lekarza felczera (niem. Wundarzt) w cyrkule sanockim^[12][13]. Po założeniu szpitala dla chorych w Sanoku 1 sierpnia 1857 zarządcami tegoż byli jego synowie: od początku do około 1860 Filip^[14][15][16], a od około 1860 do około 1862 Maurycy^[17][18]. Po wybuchu powstania styczniowego w 1863 jego synowie ochotniczo przystąpili do walk po stronie polskiej (Maurycy i Filip odnieśli ranę, a drugiego z nich wiosną 1863 Ignacy wraz żoną i córką Ludwiką odwiedzili w szpitalu w Tarnowie, zaś trzeci syn Leon poległ w 1864)^{[19][1][20][9][8][21]}. W kolejnych latach Ignacy Kahane figurował jako felczer w Sanoku^[22], od około 1869 w polskiej nomenklaturze wymieniany w grupie chirurgów do około 1875^[23].

Udzielał się w życiu społecznym i politycznym^[24]. Po ustanowieniu autonomii galicyjskiej jako lekarz prywatny 10 października 1867 został wybrany członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego, wybrany z grupy gmin miejskich i do 1870 pełnił funkcję zastępcy członka wydziału powiatowego^[25]. Jednocześnie został wybrany radnym miejskim w Sanoku w 1867 i trafił do pracy w IV sekcji radnych^[26][27]. Po trzecich z kolei wyborach na pierwszym posiedzeniu nowo wybranej Rady 20 sierpnia 1872 pełnił funkcję przewodniczącego jako najstarszy wiekiem radny^[28][29] (mandat radnego pełnił co najmniej do 1874^[30]. Władze miasta 30 czerwca 1874 zawarły z nim układ o wynajęciu w jego domu czterech izb dla czterech klas na potrzeby szkoły panieńskiej^[31] (wzgl. żeńskiej^[32]). Zmarł w 1875, a jego pamięć uczczono na posiedzeniu Rady Miejskiej w Sanoku 21 czerwca 1875^[33].

W 1859 rodzinę Kahane odwiedził i poznał w Sanoku późniejszy pułkownik powstania styczniowego Karol Kalita ps. „Rębajło”, któremu Leon Kahane w 1864 uratował życie sam odnosząc śmiertelne rany^[20]. W swoich wspomnieniach z 1913 były dowódca fragment swoich wspomnień zakończył słowami: „Cześć tej zacnej polskiej rodzinie”^[34].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Filip Kahane: Dzieje Żuawa. W: W czterdziestą rocznicę powstania styczniowego 1863-1903. Bronisław Szwarce (red.). Lwów: Komitet Wydawniczy, 1903, s. 160–170.
• Karol Kalita: Ze wspomnień krwawych walk. Lwów: Słowo Polskie, 1913, s. 1-168.
• IX. Od reakcyi do konstytucyi (1849-1868). „Rok 1863”. W: Majer Bałaban: Dzieje Żydów w Galicyi i w Rzeczypospolitej Krakowskiej 1772-1868. Lwów: Księgarnia Polska Bernarda Połonieckiego, 1916, s. 176-212.