Bertold Merwin
Baruch Menkes
Ilustracja
z najmłodszym legionistą
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

13 listopada 1879
Tarnów

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1946
Lusaka

Przebieg służby
Lata służby

1914–1928

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

dziennikarz

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Srebrny Wawrzyn Akademicki Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bertold Merwin,, właśc. Baruch Menkes (ur. 13 listopada 1879 w Tarnowie, zm. 10 stycznia 1946 w Lusace) – polski żołnierz, oficer Legionów Polskich, doktor filozofii, pisarz legionowy, nauczyciel, publicysta, literat, dziennikarz, redaktor.

Życiorys

Był synem księgarza Edwarda i Róży z Frenklów, kształcił się w gimnazjum w Tarnowie i Lwowie. W 1907 uzyskał na Uniwersytecie Lwowskim stopień doktora filozofii, a następnie dyplom absolwenta Wydziału Prawa. Już w latach studenckich zmienił nazwisko, będąc aktywistą Stowarzyszenia Młodzieży Akademickiej Zjednoczenie i Towarzystwa Szkoły Ludowej. Rozpoczął także pracę zawodową. Od października 1902 zatrudniony był w II Gimnazjum we Lwowie (z językiem wykładowym niemieckim), gdzie doszedł do stanowiska profesora. Wykładał historię powszechną i krajową, geografię, język polski i niemiecki. Redagował żydowskie pismo „Jedność”, opowiadające się za asymilacją potomków Izraela w polskim społeczeństwie, był stałym współpracownikiem „Gazety Wieczornej” i „Nowego Głosu Polskiego”, pisywał do „Słowa Polskiego”. W 1910 odbył podróż do Stanów Zjednoczonych. Jej plonem stał się tom reportaży W krainie dolara oraz cykl artykułów Żydzi w Ameryce. Wrażenia z podróży. Wydał ponadto książkę Żydzi w powstaniu 1863[1][2]

W roku 1913 został członkiem Związku Strzeleckiego, a we wrześniu 1914 był już żołnierzem Legionów Polskich. Od kwietnia 1915 służył w sztabie II Brygady[3]. W momencie wyjazdu na front pluton, w którym służył, został przeniesiony do Komendy Legionów, stanowiąc jej pluton sztabowy. W plutonie tym przeszedł cały szlak legionowy. Brał udział w kampaniach karpackich i bukowińskiej. 23 sierpnia 1915 roku awansował na chorążego kawalerii, a 1 listopada 1916 roku został mianowany podporucznikiem. Był też oficerem kancelaryjnym w Legionach. Trafił do Krajowego Inspektoratu Zaciągu, później do Dowództwa Ośrodka Uzupełnień PKP i został internowany w obozie w Dułowie (węg. Dulfalva) na Zakarpaciu.

Po kryzysie przysięgowym służył nadal w Dowództwie Ośrodka Uzupełnień przy Polskim Korpusie Posiłkowym. Od 1 stycznia 1917 roku był żołnierzem w 2 pułku ułanów Legionów Polskich. Walczył na granicy bukowińskiej, w okolicach miejscowości: Toporowce, Rarańcza. Brał udział w zmaganiach wojennych II Brygady Legionów Polskich w Karpatach Wschodnich, na ówczesnym pograniczu galicyjsko-węgierskim. 25 października 1917 roku wraz z Polskim Korpusem Posiłkowym skierowano go w rejon Czerniowiec.

Gdy w nocy z 15 na 16 lutego 1918 roku, w proteście przeciwko podpisaniu pokoju brzeskiego, część żołnierzy, głównie z II Brygady pod dowództwem gen. Józefa Hallera, przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą, by połączyć się z II Korpusem Polskim w Rosji, jemu nie udało się przedostać i został internowany przez Austriaków w Synowódzku. Jako porucznik byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[4]. Po zawarciu pokoju z Rosją bolszewicką skierowano go do Dowództwa Okręgu Korpusu w Warszawie. Formalnie jako oficer nadetatowy w stopniu majora zaliczony do kadry 6 pułku Strzelców Podhalańskich z garnizonem w Stryju pełnił funkcję wykładowcy historii wojskowości w dwóch stołecznych uczelniach wojskowych: Szkole Podchorążych Piechoty oraz Oficerskiej Szkole Inżynierii. Po odejściu na emeryturę w stopniu tytularnego podpułkownika powrócił do dziennikarstwa, pisał dla „Kuriera Warszawskiego” i „Tygodnika Ilustrowanego”, pełnił obowiązki redaktora politycznego „Expressu Porannego”. Poza pracą działał w Związku Legionistów.

We wrześniu 1939 Merwin został powołany na rzecznika prasowego Ministerstwa Informacji. Wraz z rządem ewakuował się do Rumunii, gdzie trafił do obozu dla internowanych, udało mu się wyjechać i dotrzeć do Zambii w Afryce. Zorganizował tam gimnazjum dla polskich dzieci, przybyłych w większości ze Związku Radzieckiego, za co został odznaczony przez Rząd RP na Uchodźstwie Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Zambii nigdy już nie opuścił. Zmarł 10 stycznia 1946 roku w Lusace (Rodezja Północna)[5].

Publikował prace i artykuły poświęcone Legionom, szczególnie II Brygadzie:

  • Legiony w Karpatach (1915),
  • Legiony w boju (1916),
  • Z życia w Legionach (1918),
  • Z Dulfalvy do Tagliamento (1918).

Opracował Polskie Listy Miłosne – od XV do XIX (Wydawnictwo Polskie Lwów – Poznań 1922), zawierające listy m.in.: Mickiewicza, Zamoyskiego, Potockiego, Krasińskiego, Kronikę bitew II Brygady Legionów Polskich, tłumaczył dwa opowiadania Carla Hauptmanna, był autorem opracowania o wierszach Adama Mickiewicza Nad Świtezią.

O nim w Kolędzie Legionowej pisał Józef Mączka:

„Teraz już żołnierza wzorem:

W kąt nożyce i gazety,

Jeździ z nami na wedety,

Na wedety”.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Bertold Merwin: Do końca legionista.
  2. ↑ Emil Noiński, Bertold Merwin jako badacz dziejów powstania styczniowego, [w:] Dziedzictwo Powstania Styczniowego. Pamięć. Historiografia. Myśl Polityczna, redakcja naukowa A. Kulecka, Warszawa 2013, s. 252-261.
  3. ↑ Marek Gałęzowski, Na wzór Berka Joselewicza. Żołnierze i oficerowie pochodzenia żydowskiego w Legionach Polskich. Z przedmową Richarda Pipesa. Warszawa 2010, s. 490.
  4. ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1918, R. 1, nr 3, s. 21.
  5. ↑ Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 274.
  6. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu publicystyki”.
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu literatury i dziennikarskiem”.
  9. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone na polu pracy naukowej w armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  10. ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”.

Bibliografia

  • Bertold Merwin, Legiony w boju 1914. Nakładem Centralnego Biura Wydawnictw NKN, Kraków 1915 r.
  • Bertold Merwin, Legiony w Karpatach 1914,Wydawca: Fort, EAN: 9788392213215, ISBN 83-922132-1-1.
  • Bertold Merwin, Z życia w legionach, Kraków 1918.

Linki zewnętrzne

Dzieła Bertolda Merwina w:

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.