Filip Sanbra Kahane
Ilustracja
Filip Kahane (przed 1903)
Data i miejsce urodzenia

1838
Ratzersdorf

Data i miejsce śmierci

20 lub 25 listopada 1915
Łańcut

Rodzice

Ignacy

Małżeństwo

Alina z d. Drozdowska

Dzieci

Czesław, Ludwik

Krewni i powinowaci

Maurycy, Leon, Zygmunt, Ludwika (rodzeństwo)

Filip Sanbra Kahane[uwaga 1] (ur. 1838 w Ratzersdorf, zm. 20 lub 25 listopada 1915 w Łańcucie) – urzędnik, powstaniec styczniowy, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się w 1838 w Ratzersdorf w rodzinie żydowskiej[uwaga 2][1][2][3][4][5]. Był synem Ignacego (lekarz, od około 1857 pracujący w Sanoku, zm. 1875)[6][7][8][3][4][9]. Miał braci Maurycego (1836-1896), Leona (zm. 1864), Zygmunta (1846-1889) oraz siostrę Ludwikę (w latach 90. XIX wieku w stanie panieńskim członkini sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[10])[11][1][12][13][7][14][15]. Wraz z rodziną przeprowadził się do Sanoka pod zaborem austriackim[3][4], gdzie ojciec rodziny od około 1857 pracował jako lekarz[8][16].

Uczył się w szkołach w Przemyślu i we Lwowie[3][5]. Po założeniu szpitala dla chorych w Sanoku 1 sierpnia 1857 był jego zarządcą do około 1860[17][18][19][20] (został zastąpiony na stanowisku przez swojego brata Maurycego[21][22]). Od około 1860 do 1863 był pisarzem gminnym w urzędzie gminy w Sanoku (jako pierwszy tę funkcję pełnił wówczas Antoni Radomski, który jednocześnie był kasjerem miejskim)[23][24][25]. Według późniejszych opracowań był zatrudniony jako urzędnik w magistracie miasta Sanoka[1][2][3][5].

Po wybuchu powstania styczniowego 1863 wraz z bratem Maurycym przyłączył się ochotniczo do walk (potem obaj otrzymali nominacje oficerskie)[26][27][1][3][4][16]. W lutym 1863 Filip Kahane przybył do Krakowa, tam przebywał w domu rodziny Szymkajłłów, po czym wraz z innymi ochotnikami wyruszył do Ojcowa, gdzie formowała się partia Apolinarego Kurowskiego[28]. Od początku miał zamiar przystąpić do żuawów śmierci pod komendą François’a de Rochebrune’a[28]. Ze sobą wiózł osiem sztuk broni palnej i dwa pałasze, wobec czego różne oddziały czyniły starania o włączenie go w swoje szeregi (w tym Jan Nepomucen Gniewosz). Początkowo służył jako szeregowiec (piechur) w oddziale Kurowskiego[1][2][5][29]. Potem zrealizował swoje plany i został żołnierzem żuawów śmierci[28]. W ich szeregach wraz z innymi ochotnikami przez całe dni był szkolony przez gen. Rochebrune’a[28]. Wraz z żuawami po 17-godzinnym marszu w dniu 17 lutego 1863 uczestniczył w swoich pierwszych walkach tj. w przegranej bitwie pod Miechowem, w trakcie której przejął od rannego chorążego sztandar oddziału i zachował do końca walki ocalając ten symbol, pierwotnie ofiarowany przez hr. Muszyńską oraz z wizerunkiem Matki Boskiej i wierszem Wincentego Pola[30][1][2][16][3][4][5][9][29]. Następnie zgodnie z rozkazem dowódcy o rozproszeniu wówczas około 40-osobowego oddziału, przemieszczał się w kilkuosobowej grupie towarzyszy[31]. Po minięciu Działoszyc dotarł do Pińczowa, gdzie posilił się i trafił do tamtejszego klasztoru reformatów, lecz nie mógł tam pozostać[32]. Następnie władze gminne wyrobiły mu fałszywy paszport na nazwisko „Apolinary Maks”, po czym skierowano go do pobliskiego dworu[32]. Następnie przebywał w komorze moskiewskiej, gdzie pozwolono mu jechać dalej dzięki wstawiennictwu lekarza powiatowego z Tarnowa, Petera Přikrila[33][34]. Tuż potem skorzystał z uprzejmości tegoż doktora i zabrał się wraz z nim do Tarnowa oraz przez kilka dni gościł w jego domu[35]. Następnie udał się dalej do Krakowa, po czym trafił do Goszczy, gdzie ponownie połączył się z żuawami Rochebrune’a wtedy już w sile około 300 ludzi[35]. Po kilkunastu dniach spędzonych na ćwiczeniach w Goszczy, po mianowaniu gen. Mariana Langiewicza dyktatorem (11 marca 1863) udał się wraz z oddziałem do Chrobrza i nocował w tamtejszym pałacu Wielopolskich, gdzie poznał Annę Pustowójtównę[36]. Wkrótce potem, po przejściu rzeki Nidy i spaleniu mostu brał udział w zwycięskiej bitwie pod Chrobrzem (17 marca 1863), a nazajutrz w bitwie pod Grochowiskami (18 marca 1863)[37][1][2][16][3][4][5][9][29]. W ostatniej z tych bitew podczas ataku na armatę został trafiony kulą kartaczową w prawą rękę[38][4][16]. Z bezwładną ręką niezdolny do walki i zrezygnowany wysuwał się na pierwszą linię walki aby zostać trafionym przez nieprzyjaciela[39]. Kilkakrotnie był wzywany przez Rochebrune’a, aby udał się do ambulansu nieopodal, a wobec niewykonania polecenia został tam doprowadzony przez dwóch żuawów[39]. Po prowizorycznym zaopatrzeniu został odwieziony do szpitala w Tarnowie, gdzie dotarł po trzech dniach[39]. Tam został przyjęty przez ww. doktora Přikrila[40]. Wobec rozwijającej się gangreny amputowano mu prawe przedramię, do czego został przekonany przez dr. Karola Gilewskiego z Krakowa[40][41][26][16][3][29]. Początkowo lekarze planowali jedynie skrócenie rannej ręki, ale po stwierdzeniu strzaskania kości zdecydowano o amputacji aż do ramienia[40]. W trakcie pierwszej operacji doznał zatrzymania akcji serca, zaś po stwierdzonych komplikacjach przeprowadzono drugą operację, tym razem bez użycia narkozy i w jej trakcie dokonywano wiązania arterii bez usypiania[40]. Po drugim z tych zabiegów stan Filipa Kahane był krytyczny, w mieście rozeszła się nawet pogłoska o jego śmierci, a do Tarnowa przybyli z Sanoka jego rodzice[40]. Łącznie przebywał w szpitalu przez około trzy miesiące[42]. Następnie pojechał do Sanoka, gdzie przez około miesiąc był na rekonwalescencji pod okiem swojego ojca[42]. Dzień po wygojeniu rany i zakończeniu leczenia bez poinformowania rodziny wyjechał z rodzinnego domu, mając zamiar kontynuowania udziału w powstaniu[42][4].

Przybył do Lwowa mając zamiar dołączenia do formowanego oddziału pułkownika Wojciecha Komorowskiego[42][43]. Na miejscu spotkał swojego wcześniejszego dowódcę Rochebrune’a, już w randze generała[42]. Według wspomnień został powitany przez przełożonego słowami „Voila-le brave-entre des braves!”[42] (pol. „Oto odważny między odważnymi!”), natomiast według późniejszych opracowań z usta generała padły słowa „Vive le sans bras!” (pol. „Niech żyje bez ramienia!”)[4][9]. W związku z tym przylgnął do niego spolszczony zapis tego określenia tj. „Sanbra” i z tego powodu był znany jako Filip Sanbra Kahane[16][4][5]. Ponownie trafił pod komendę gen. Rochebrune’a i został mianowany porucznikiem w szeregach żuawów[44][1][2][16][4][5]. Następnie z oddziałem spędzał czas na ćwiczeniach wojskowych, a sam trenował posługiwanie się bronią i strzelanie przy użyciu lewej ręki[44][4]. Wraz z polskimi wojskami przekroczył granicę i pod wodzą pułkownika Wojciecha Komorowskiego wziął udział w bitwie pod Poryckiem na Wołyniu 2–3 listopada 1863[44][1][2][16][3][5][29]. Po wycofaniu się sił polskich do granicy wraz z większością powstańców został aresztowany przez austriackich huzarów[44][1][2][16][3][5]. Został osadzony w więzieniu w Sokalu, skąd krótkotrwale zbiegł, lecz wkrótce potem został schwytany w domu, gdzie się ukrywał[44][16][4][5]. Tego samego dnia uciekł po raz drugi, po czym przedostał się do Lwowa[44]. Tam na zlecenie ukrywającego się na wsi płk. Komorowskiego działał wraz z Izydorem Dzieduszyckim na rzecz organizacji nowego oddziału powstańczego i werbował ochotników[44]. Wskutek działań prowokatora o nazwisku Redl został aresztowany wraz z Dzieduszyckim przez policję[45][4]. Początkowo był przytrzymywany na policji, a następnie przez okres pół roku jako więzień stanu był osadzony w więzieniu Karmelitów[46][27][16][47][1][2][4][5]. Po zwolnieniu w 1864 był objęty dozorem policyjnym[27][16][47][1][2][4][5][29]. Jego młodszy brat Leon zmarł wskutek ran odniesionych w powstaniu[48][7][29]. Inny powstaniec styczniowy hr. Władysław Tarnowski napisał wiersz zatytułowany Do Władysława Zwierkowskiego i Filipa Kahanego i opublikowany w tomiku pt. Krople czary (wydany w Lipsku w 1865), którego pierwsze wersy brzmią: „O wy! o jednem ramieniu / Straciwszy drugie wśród boju / Nie pozostali w spokoju (...)”[49]. Władysław Zwierkowski podczas walk w 1863 stracił lewą rękę, po czym też był leczony w Tarnowie, a potem również powrócił w szeregi żuawów[50].

Po odzyskaniu wolności kształcił się w Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Dublanach, której został absolwentem[3][4][5][51]. Poślubił Alinę Mieloch Drozdowską herbu Jastrzębiec (córka jego powstańczego towarzysza)[4][51][52]. Przez pewien czas był zarządcą majątku swojego teścia na ziemi litewskiej[4][5]. Po wprowadzeniu autonomii galicyjskiej (1867) od około 1871 do około 1880 był członkiem oddziału sanocko-lisko-brzozowsko-krośnienskiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego[53][54][55][56][57][58][59][60][61]. Od około 1876 do około 1880 pełnił funkcję zastępcy członka C. K. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Krośnie[62][63][64][65]. W latach 70. był agronomem w Krościenku[66]. Według stanu z 1880 był właścicielem dóbr ziemskich w Krasnej pod Krosnem[52].

Willa „Pałacyk” w Łańcucie

Od 1880 był zatrudniony na stanowisku urzędniczym w Ordynacji Łańcuckiej Potockich, pełniąc funkcję zastępcy skarbu i w charakterze pełnomocnego namiestnika skarbu[1][2][4][3][5][51] (w 1895 określony jako zastępca ordynacji[67], a w 1905 jako przełożony obszaru dworskiego w Łańcucie[68], w 1913 jako zarządca dóbr[16], a wkrótce po śmierci emerytowany zastępca dóbr[47]). Od tego czasu mieszkał w Łańcucie[3][4]. Z rodziną zamieszkiwał w domu wybudowanym w 1904[51]. W tym mieście udzielał się w życiu społecznym, kulturalnym i narodowym[3]. Od 1886 był prezesem miejscowego Towarzystwa Kasyna[3][4]. Był w grupie zaprzysiężonych taksatorów dóbr przy C. K. Sądzie Obwodowym w Rzeszowie po raz pierwszy od około 1892 do około 1898[69][70][71][72][73][74] oraz po raz drugi od około 1911 do co najmniej 1914[75][76][77]. Był działaczem łańcuckiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, członkiem komisji teatralnej[78], a od 1896 prezesem tegoż gniazda[3][4]. Został zastępcą członka dyrekcji ukonstytuowanego 16 grudnia 1905 Banku Ziemskiego w Łańcucie[68].

11 marca 1903 spisał swoje wspomnienia powstańcze, które zatytułowane Dzieje Żuawa zostały wydane w 1903 w publikacji pt. W czterdziestą rocznicę powstania styczniowego 1863-1903 pod redakcją Bronisława Szwarcego[79] i były też drukowane w dzienniku „Rzeszowianin” w tym samym roku[80][81][82][83][84][85]. Swoje doświadczenia powstańcze spisał i wydał w 1913 pod tytułem Pamiętnik Żuawa[5]. Był też autorem tekstu Modlitwy powstańca[9]. Do końca życia był członkiem Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania z r. 1863-4[86].

W 1898 został uznany przynależnym do gminy Sanok[87]. Zmarł 20 listopada 1915[88][47] w Łańcucie (we współczesnych opracowaniach podano dzień 25 listopada[uwaga 3][3][4]). Został pochowany na cmentarzu w Łańcucie (obecnie cmentarz komunalny przy ulicy Ignacego Mościckiego)[3][89][90]. Obok spoczęła jego żona Alina (zm. 1923)[91]. Oboje mieli synów Czesława Konrada Tadeusza (zm. 1880 mając 8 miesięcy)[52], Ludwika (ur. 1894)[92]. Willę należącą niegdyś do Filipa Kahane w 1989 zakupił Andrzej Reizer, który dokonał jej remontu i przekształcił w lokal o charakterze gastronomicznym i hotelowym[51]. Od tego czasu obiekt zyskał przydomek „Pałacyk”[3][4]. Budynek został wpisany do wojewódzkiej ewidencji zabytków[51].

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji urzędników Cesarstwa Austrii i Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Philipp Kahane”.
  2. ↑ W niektórych źródłach (Stanisław Feliksiak, sztetl.org.pl) podano, że bratem rodzeństwa Kahane był też Zygmunt, ur. w 1846 w Lisku koło Sanoka. Aczkolwiek o jego istnieniu w swoich wspomnieniach nie wspomnieli przy okazji opisu rodziny zarówno Filip Kahane, jak również Karol Kalita, zob. Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 167, 168 Kalita 1913 ↓, s. 125.
  3. ↑ Andrzej Potocki podał rok śmierci 1907.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 246–247. Bertold Merwin: Żydzi w powstaniu 1863 r.. Lwów: Jedność, 1910, s. 16–17.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Sanoczanie w powstaniu. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 5, s. 2, 26 stycznia 1913.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 J. Rzepka: Filip Sanbra-Kahane. powiatlancut.pl. [dostęp 2021-07-31]. za: Bogdan Stępień. Filip Sanbra-Kahane (1838-20 XI 1915). „Prace Historyczno-Archiwalne”. Tom 17, s. 189–199, 2006.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 Teresa Bagińska-Żurawska: Willa Filipa Sanbra Kahane. lancut.pl. [dostęp 2021-07-31].
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Filip Sanbra-Kahane. sztetl.org.pl. [dostęp 2021-07-31].
  6. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od lutego 1874 do stycznia 1876. T.V. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 166. [dostęp 2022-02-05].
  7. 1 2 3 Majer Bałaban. Żydzi w powstaniu 1863 r. Próba bibliografii rozumowanej. „Przegląd Historyczny”. Tom 34 (2), s. 593, 1937-1938.
  8. 1 2 Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1858. Lwów: 1858, s. 240.
  9. 1 2 3 4 5 Arkadiusz Bednarczyk: Powstanie styczniowe na Podkarpaciu. Jak nasi szli na pomoc powstańcom. nowiny24.pl, 2013-01-23. [dostęp 2021-07-31].
  10. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 143. ISBN 978-83-939031-1-5.
  11. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 167, 168.
  12. ↑ Kalita 1913 ↓, s. 125.
  13. ↑ Bałaban 1916 ↓, s. 202–201.
  14. ↑ Stanisław Feliksiak: Słownik biologów polskich. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 244. ISBN 83-01-00656-0.
  15. ↑ Zygmunt Kahane. sztetl.org.pl. [dostęp 2021-08-02].
  16. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Bałaban 1916 ↓, s. 200.
  17. ↑ Nadesłane. Sanok, 20 sierpnia. „Czas”. Nr 206, s. 4, 11 września 1857.
  18. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1858. Lwów: 1858, s. 264.
  19. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1859. Lwów: 1859, s. 282.
  20. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1860. Lwów: 1860, s. 286.
  21. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1861. Lwów: 1861, s. 429.
  22. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 447.
  23. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1861. Lwów: 1861, s. 23.
  24. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 34.
  25. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1863. Lwów: 1863, s. 34.
  26. 1 2 Kalita 1913 ↓, s. 126.
  27. 1 2 3 Kronika. Zmarli. „Kurjer Lwowski”. Nr 453, s. 3, 1 grudnia 1915.
  28. 1 2 3 4 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 160.
  29. 1 2 3 4 5 6 7 Andrzej Potocki: Żydzi w Podkarpackiem. Rzeszów: Libra, 2004, s. 171. ISBN 83-89183-05-6.
  30. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 161, 163.
  31. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 161–162.
  32. 1 2 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 163.
  33. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1864. Lwów: 1864, s. 93, 168, 410.
  34. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 163, 164.
  35. 1 2 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 164.
  36. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 164–165.
  37. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 165.
  38. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 165–166.
  39. 1 2 3 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 166.
  40. 1 2 3 4 5 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 167.
  41. ↑ Grzegorzewski 1903 ↓, s. 63, 149, 150.
  42. 1 2 3 4 5 6 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 168.
  43. ↑ Grzegorzewski 1903 ↓, s. 190.
  44. 1 2 3 4 5 6 7 Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 169.
  45. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 169–170.
  46. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 170.
  47. 1 2 3 4 Kronika. Zmarli. „Głos Rzeszowski”. Nr 2, s. 3–4, 2 stycznia 1916.
  48. ↑ Kalita 1913 ↓, s. 121–126.
  49. ↑ Grzegorzewski 1903 ↓, s. 191, 192.
  50. ↑ Grzegorzewski 1903 ↓, s. 63, 149, 190.
  51. 1 2 3 4 5 6 Andrzej Piątek. W dobrych rękach. „Nowiny”. Nr 200, s. 8, 14 października 1996.
  52. 1 2 3 Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 22 (poz. 44).
  53. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 515.
  54. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 531.
  55. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 574.
  56. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 576.
  57. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1876. Lwów: 1876, s. 586.
  58. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 564.
  59. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 550.
  60. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 546.
  61. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 552.
  62. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 186.
  63. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 174.
  64. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 171.
  65. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 175.
  66. ↑ Przybyli do Lwowa od dnia 11 do 13 maja. „Czas”. Nr 109, s. 2, 14 maja 1874.
  67. ↑ Sprawozdanie z czynności Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łańcucie za rok 1894. Łańcut: 1895, s. 18.
  68. 1 2 Kronika. Bank ziemski w Łańcucie. „Rzeszowianin”. Nr 52, s. 3, 24 grudnia 1905.
  69. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1893. Lwów: 1893, s. 142.
  70. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1894. Lwów: 1894, s. 142.
  71. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 142.
  72. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1896. Lwów: 1896, s. 142.
  73. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1897. Lwów: 1897, s. 142.
  74. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1898. Lwów: 1898, s. 161.
  75. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 225.
  76. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 225.
  77. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 227.
  78. ↑ Sprawozdanie z czynności Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łańcucie za rok 1894. Łańcut: 1895, s. 6, 12, 18.
  79. ↑ Dzieje Żuawa 1903 ↓, s. 160–170.
  80. ↑ Filip Sanbra Kahane. Dzieje Żuawa (z księgi zbiorowej 1863–1903). „Rzeszowianin”. Nr 21, s. 2, 15 lipca 1903.
  81. ↑ Filip Sanbra Kahane. Dzieje Żuawa (z księgi zbiorowej 1863–1903). „Rzeszowianin”. Nr 23, s. 2, 29 lipca 1903.
  82. ↑ Filip Sanbra Kahane. Dzieje Żuawa (z księgi zbiorowej 1863–1903). „Rzeszowianin”. Nr 24, s. 2, 5 sierpnia 1903.
  83. ↑ Filip Sanbra Kahane. Dzieje Żuawa (z księgi zbiorowej 1863–1903). „Rzeszowianin”. Nr 25, s. 2, 12 sierpnia 1903.
  84. ↑ Filip Sanbra Kahane. Dzieje Żuawa (z księgi zbiorowej 1863–1903). „Rzeszowianin”. Nr 26, s. 2, 19 sierpnia 1903.
  85. ↑ Filip Sanbra Kahane. Dzieje Żuawa (z księgi zbiorowej 1863–1903). „Rzeszowianin”. Nr 27, s. 2, 26 sierpnia 1903.
  86. ↑ Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania z r. 1863-4. „Kurjer Lwowski”. Nr 37, s. 1, 21 stycznia 1916.
  87. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 224 (poz. 33).
  88. ↑ Nekrologia. „Nowa Gazeta (dodatek nadzwyczajny)”. Nr 557a, s. 2, 6 grudnia 1915.
  89. ↑ Filip Sanbra Kahane. lancut36.artlookgallery.com. [dostęp 2021-07-31].
  90. ↑ Miejsca pamięci. Województwo Podkarpackie. prezydent.pl. [dostęp 2021-07-31].
  91. ↑ Alina Sanbra Kahane. lancut36.artlookgallery.com. [dostęp 2021-07-31].
  92. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 71 (poz. 146).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.