Zjawiska towarzyszące redukcji k

Redukcji otoczonego przez samogłoski pojedynczego k (w ramach wymiany k → ∅) towarzyszą czasami pewne, nie zawsze regularne przemiany w rdzeniu wyrazu.

W rzadkich wypadkach, gdy krótkie k występuje po samogłosce długiej lub dyftongu, po k zaś występuje taka sama samogłoska jak przed k, wymiana k → ∅ mogłaby prowadzić do powstania ciągu trzech identycznych samogłosek lub też do powstania ciągu samogłosek, w którym środkowa samogłoska byłaby zarówno częścią dyftongu (wraz z poprzedzającą samogłoską), jak i częścią samogłoski długiej (wraz z samogłoską następującą po niej). Przykładami słów, w których występuje ten problem, są słowa raaka (surowy [niegotowany]), vaaka (waga) czy ruoko (trzcina). W takich wypadkach k nie ulega zupełnej redukcji, tylko zamienia się w silniej lub słabiej zaakcentowane zwarcie krtaniowe, które w zapisie oznaczane jest apostrofem. I tak raaka → raa'at (surowe), raa'assa (w surowym), ruoko → ruo'ot (trzciny), vaaka → vaa'<at> (wagi). Jednakże, kiedy samogłoska występująca po k ulegnie w wyniku dołączenia się końcówek zaczynających się na i przemianie w inną samogłoskę (różną od tej przed k), to efekt nie występuje, por. raaka → raaoissa (w surowych), vaaka (waga) → vaaoissa (w wagach), ale ruoko → ruo'oissa (w trzcinach)^[10].

W części przypadków, gdy k występuje po samogłosce i, i ulega wymianie na j wraz z redukcją k, np. poika (chłopiec) → pojat (chłopcy), aika (czas) → ajat (czasy). Nie dotyczy to jednak wszystkich słów, por. np. taika (magia/zaklęcie) → taiat (magie/zaklęcia)^[10].wa

Dla słowa ruoka (jedzenie) w stopie słabej występują regularne formy ruoan (jedzenia), ruoassa (w jedzeniu), ruoissa (w jedzeniach) itd., jednakże dopuszczalne (i znaczenie częściej stosowane) są formy, w których dyftong uo wymienia się na samogłoskę długą uu, tj. ruuan (jedzenia), ruuassa (w jedzeniu), ruuissa (w jedzeniach)^[10] itd.

Nominatiivi

Nominatiivi (łac. nominativus, pol. mianownik) jest podstawową formą słów z grupy rzeczownika, a także formą, w jakiej wymieniane są one w słowniku^[19][20].

W lp. nie stosuje się przy nim żadnej końcówki. W lm. końcówką jest -t, które dodaje się bezpośrednio do rdzenia samogłoskowego (wrostek liczby mnogiej -i- nie występuje).

Najważniejsze funkcje nominatiivi to:

• w nominatiivi występuje często podmiot zdania, zwłaszcza tam, gdzie jest on dobrze określony i policzalny, np. mies seisoo kadulla (mężczyzna stoi na ulicy)
• w nominatiivi występuje w pewnych sytuacjach dopełnienie bliższe zdania, np. juo kahvi! (wypij kawę!), näin autot kadulla (zobaczyłem samochody na ulicy), więcej patrz zasady doboru formy dopełnienia (→)
• pojawia się często w różnego rodzaju okolicznikach, np. seisoin kadulla pyyhe kädessä (stałem/am na ulicy z ręcznikiem w dłoni)
• w nominatiivi występują wyrażenia odpowiadające użyciu polskiego wołacza, np. Liettua! Isänmaani! (Litwo! Ojczyzno moja!)
• w nominatiivi występują przymiotniki (ew. imiesłowy) w lp., określające właściwości rzeczowników policzalnych w lp., np. auto on nopea (samochód jest szybki), a także przymiotniki (ew. imiesłowy) w lm., określające właściwości rzeczowników w lm., w pewnych określonych przypadkach, m.in. gdy rzeczownik nie posiada liczby pojedynczej, jest nazwą parzystej części ciała, występuje z zaimkiem wskazującym, lub gdy przymiotnik reprezentuje cechę typową (nieodłączną) danego rzeczownika, odpowiednio np. sakset ovat terävät (nożyczki są ostre), jalat olivat pitkät (nogi były długie), nämä kirjat ovat kalliit (te książki są drogie) oraz sitruunat ovat keltaiset (cytryny są żółte [z natury])
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

Liczebniki w nominatiivi lp. (z wyjątkiem 1), wymuszają na określanym wyrażeniu przyjęcie formy partitiivi (→) lp.

W stosunku do języka polskiego nominatiivi najbardziej przypomina polski mianownik.

Genetiivi

Genetiivi (łac. genetivus, pol. dopełniacz) określa przynależność, odpowiada często na pytania „czego?” oraz „czyj?”^[21][22].

W lp. charakteryzuje się końcówką -n, którą dodaje się do rdzenia samogłoskowego.

W lm., w zależności od postaci wyrazu odmienianego, końcówka może przyjmować formę -(i)en, -ten lub zamiennie -(i)tten lub -(i)den, gdzie (i) oznacza wrostek liczby mnogiej. W wypadku gdy wykładnik lm. -i- znajduje się pomiędzy dwiema samogłoskami, przyjmuje on postać -j-. Zasady doboru końcówki są złożone, ale upraszczają się znacznie w przypadku gdy jako punkt wyjścia przyjąć postać partitiivi (→) lp. i lm.:

• jeżeli partitiivi lm. ma końcówkę -ta|-tä, to genetiivi lm. ma końcówkę -(i)den lub ewentualnie -(i)tten, którą dodaje się do rdzenia liczby mnogiej
• jeżeli partitiivi lm. ma końcówkę -a|-ä, to genetiivi lm. ma końcówkę -(i)en, którą dodaje się do rdzenia liczby mnogiej
• jeżeli partitiivi lp. ma końcówkę -ta|-tä, to genetiivi lm. ma końcówkę -ten, którą dodaje się do rdzenia spółgłoskowego z pominięciem wykładnika liczby mnogiej -i-, np. ihmisten (ludzi)

Powyższe trzy zasady nie zawsze wykluczją się nawzajem. Przykładowo wiele słów ma jednocześnie końcówkę -a|-ä w partitiivi lm. oraz -ta|-tä w partitiivi lp. Dla tych słów obie formy są możliwe, np. ihmisien∼ihmisten (występuje oboczność). Zazwyczaj jedna z tych form jest bardziej rozpowszechniona i przeważnie jest to forma -ten.

Pewna grupa wyrazów, dla których partitiivi lm. może przyjąć końcówkę -ta|-tä, może na zasadzie oboczności przyjąć w genetiivi lm. również końcówkę -(i)en. Często rdzeń takiego wyrazu występuje w innej stopie w zależności od tego, która końcówka się do niego dołączy, np. yksikkö (jednostka) → yksikköjen∼yksiköiden (jednostek).

W przypadku pewnych grup rzeczowników w genitiivi lm. funkcjonuje na zasadzie oboczności również końcówka -(i)n^[23], przy czym nie zachodzi przed nią ani wymiana stóp ani przemiany samogłoskowe przed i, np. jalkain obok jalkojen (nóg, por. forma instruktiivi jaloin – nogami), poikain obok poikien (chłopców). Najczęściej formy te spotyka się w utartych złożeniach, np. vanhainkoti (dom starców), kansainvälinen (międzynarodowy) czy valtiovarainministeri (minister skarbu [dosł. m. zasobów państwa]) oraz w odniesieniu do niektórych nazw miejscowych w liczbie mnogiej, np. Yhdysvaltain (Stanów Zjednoczonych). W pozostałych wypadkach forma jest archaiczna.

Najważniejsze funkcje genetiivi to:

• wyraża relacje przynależności, np. Helmin auto (samochód [należący do] Helmi) czy tämä auto on minun (ten samochód jest mój)
• występuje z poimkami, np. sinun vieressäsi (obok ciebie), kylän keskellä, lattian alla (pod podłogą); niektóre poimki występują jednak też z partitiivi (patrz poniżej), zaś niektóre poimki występujące z genetiivi występują z partitiivi jako przyimki
• w genetiivi występuje czasami podmiot zdania, w szczególności jest tak:

• w zdaniach z czasownikami täytyy oraz pitää (musieć) oraz w podobnych im zdaniach z czasownikiem olla (być) i imiesłowami, np. hänen piti mennä (musiał/powinien iść), hänen oli mentävä (musiał iść)
• w zdaniach typu meidän oli hyvä olla (było nam dobrze/dobrze się czuliśmy)

• w genetiivi występuje w pewnych sytuacjach dopełnienie bliższe zdania, np. join kahvin (wypiłem kawę), więcej patrz zasady doboru formy dopełnienia (→)
• genetiivi występuje też w różnych wyrażeniach z imiesłowami i bezokolicznikami, np. Helmin ostama auto (samochód kupiony przez Helmi), syksyn tullessa (gdy przychodzi jesień), heidän tultuaan (po ich przyjściu)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W stosunku do języka polskiego genetiivi najbardziej przypomina polski dopełniacz. Pełni jednak zupełnie inne funkcje umowne (np. nie występuje w formie dopełnienia bliższego w zdaniach przeczących, gdzie pojawia się zamiast tego partitiivi).

Partitiivi

Partitiivi (łac. partitivus) wyraża cząstkowość, niekompletność, niepoliczalność oraz niedokonaność^[24][25]. Przyjmuje końcówki -a|-ä, -ta|-tä oraz w lp. dodatkowo -tta|-ttä.

Formy partitiivi lp. tworzy się w sposób następujący:

• jeżeli forma podstawowa kończy się na e, to do formy podstawowej dodaje się końcówkę -tta|-ttä, a w przeciwnym razie
• jeżeli rdzeń spółgłoskowy kończy się samogłoską krótką, to do rdzenia spółgłoskowego dodaje się końcówkę -a|-ä
• jeżeli rdzeń spółgłoskowy kończy się spółgłoską, samogłoską długą lub dyftongiem, to do rdzenia spółgłoskowego dodaje się końcówkę -ta|-tä

Zgodnie z powyższymi zasadami dla rdzeni kończących się samogłoską krótką występującą po innej samogłosce (albo inaczej dwiema samogłoskami, które nie tworzą samogłoski długiej lub dyftongu), końcówką jest -a|-ä, por. np. herttua (diuk/książę) → herttuaa (diuk/książę_part.). Dla niektórych słów występuje oboczność – dotyczy to w szczególności przymiotników kończących się na -ea|eä, np. tarkeä (ważny) → tärkeää~tärkeätä (ważny_part.).

Końcówki partitiivi lm. dodaje się do rdzenia liczby mnogiej po znaczniku liczby mnogiej -i i po zastosowaniu zasad przemian samogłosek:

• jeżeli rdzeń samogłoskowy kończy się dwiema samogłoskami (tj. sam. długą lub dyftongiem), to końcówką jest zawsze -ta|-tä, np. maa (ziemia) → maan (ziemi), maita (ziemie_part.)
• jeżeli rdzeń samogłoskowy kończy się samogłoską krótką, to:

• jeżeli wyraz jest przymiotnikiem lub ma 1 lub 2 sylaby, to końcówką jest -a|-ä, np. kivi (kamień) → kiven (kamienia), kiviä (kamienie_part.)
• jeżeli wyraz nie jest przymiotnikiem i ma minimum 3 sylaby, to reguły stają się mniej ścisłe i z reguły występują oboczności, przy czym:

• jeżeli znacznik lm. występuje bezpośrednio po spółgłosce, albo jeżeli przedostatnia sylaba kończy się spółgłoską, samogłoską długą lub dyftongiem, to poprawną będzie forma z końcówką -a|-ä (niekoniecznie jedyną możliwą), np. hedelmä (owoc) → hedelmän (owocu), hedelmiä (owoce_part.)
• w pozostałych wypadkach poprawną będzie forma z końcówką -ta|-tä (niekoniecznie jedyną możliwą), np. kahvila (kawiarnia) → kahvilan (kawiarni), kahviloita (kawiarnie_part.)

Jeżeli w tak utworzonej formie znacznik lm. (normalnie -i) wypada pomiędzy dwiema samogłoskami, to przyjmuje on postać -j. Siłą rzeczy zjawisko to występuje wyłącznie w formach z końcówką -a|-ä.

Wiele rzeczowników trzy- i więcej sylabowych ma równolegle dwie lub trzy możliwe formy partitiivi lm., np. kysely (ankieta) → kyselyjä∼kyselyitä (ankiety_part.), omena (jabłko) → omenia∼omenoita∼omenoja (jabłka_part.). Nie zawsze formy te są jednakowo rozpowszechnione. Ponadto należy pamiętać, że niektóre rdzenie kończące się sylabą z 2 samogłoskami występują w stopie słabej mimo tego, że sylaba jest otwarta. Czasami więc występujące obok siebie formy partitiivi lm. różnią się nie tylko końcówką, ale też i stopą rdzenia, por. np. yksikkö (jednostka) → yksikköjä vs. yksiköitä (jednostki_part.).

Najważniejsze funkcje partitiivi to:

• występuje w liczbie pojedynczej po liczebnikach głównych większych od 1, występujących w nominatiivi (→), np. kaksi tyttöä (dwie dziewczynki)
• występuje w lp. lub lm. po rzeczownikach określających liczbę, ilość, lub miarę, np. kilo omenoita (kilo jabłek), vähän vettä (trochę wody), pala suklaata (kawałek czekolady)
• występuje z wybranymi przyimkami i poimkami, w tym m.in. lähellä (w pobliżu), ilman (bez), ennen (przed [czas]), pitkin (wzdłuż), kohti (w stronę), kohtaan (w stroną) varten (w celu), np. lähellä kylää (blisko wsi), sinua kohtaan (do ciebie [np. uczucie]), tietä pitkin (wzdłuż drogi)
• występuje w wyrażeniach określających materiał, z którego coś się składa lub jest zrobione, np. tämä tuoli on puuta (to krzesło jest drewniane), również w znaczeniu przenośnym np. tämä tuoli on roskaa (to krzesło to śmieć); por. elatiivi (→)
• w konstrukcjach równoważnikowych z użyciem czasownika przeczącego ei występuje w znaczeniu „brak” lub „nie ma”, np. w Finlandii często spotyka się znaki ei talvikunnossapitoa (zimą nie utrzymuje się w dobrym stanie [nie odśnieża się, itd.]) czy ei läpikulkua (nie ma przejścia)
• w partitiivi występuje często podmiot zdania, zwłaszcza tam, gdzie jest on nieokreślony i/lub niepoliczalny, np. kadulla seisoo miehiä (na ulicy stoją [jacyś] mężczyźni), jääkaapissa on olutta (w lodówce jest piwo [bliżej nieokreślona ilość piwa])
• w partitiivi występuje często dopełnienie bliższe zdania, zwłaszcza tam gdzie jest ono zaprzeczone lub nieokreślone, niepoliczalne, lub też znaczenie zdania ma być niedokonane, np. en näe sitä tyttöä (nie widzę tej dziewczynki), hän antoi minulle kahvia (dał mi kawy [jakąś ilość]), mies katsoi koiraa (mężczyzna patrzył na psa [być może bardzo konkretnego, zależy od kontekstu]), luen kirjaa (czytam książkę), więcej patrz zasady doboru formy dopełnienia (→)
• w partitiivi występują przymiotniki (ew. imiesłowy) w lp., określające właściwości rzeczowników niepoliczalnych, np. kahvi on kuumaa (kawa jest gorąca), a także przymiotniki (ew. imiesłowy) w lm. określające właściwości rzeczowników w lm., wszędzie tam, gdzie niespełnione są kryteria użycia nominatiivi (→), np. omenat ovat puolalaisia (jabłka są polskie).
• w partitiivi występują zazwyczaj przymiotniki (ew. imiesłowy) w zdaniach, których podmiotem jest bezokolicznik, zdanie podrzędne, lub gdy podmiot nie istnieje, np. on parasta syödä jotain (najlepiej coś zjeść), on naurettavaa, että... (to śmieszne, że), Linnanmäellä oli kivaa (w Linnanmäki [parku rozrywki w Helsinkach] było fajnie); od tej reguły ją jednak wyjątki, w których dopuszczalne jest użycie nominatiivi zamiast partitiivi np. (oli) hauska(a) tutstua (miło było poznać).
• występuje w lm. w wyrażeniach określających przynależność do grupy o nieokreślonej liczebności, np. hän on niitä pelottomia ihmisiä (on jest z tych nieustraszonych ludzi)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

Partitiivi nie ma odpowiednika w języku polskim, ale jego funkcje umowne często pokrywają się z funkcjami polskiego dopełniacza, a w formie dopełnienia w zdaniu twierdzącym odpowiada często polskiemu biernikowi.

T-akkusatiivi

T-akkusatiivi (por. łac. accusativus, pol. biernik) występuje jedynie w lp. dla zaimków osobowych tj. minä (ja), sinä (ty), itd. oraz dla zaimka pytajnego kuka? (kto?).

Końcówką przypadka jest -t (stąd nazwa). Formy odmienione to minut (mnie), sinut (ciebie), hänet (jego/ją), meidät (nas), teidät (was), heidät (ich) oraz kenet? (kogo?).

Jedyną funkcją t-akkusatiivi jest występowanie w dopełnieniu bliższym w przypadku zaimków, których dotyczy. Więcej na ten temat patrz zasady doboru formy dopełnienia (→).

Inessiivi

Inessiivi (łac. inessivus) wyraża najczęściej umiejscowienie wewnątrz czegoś.

Przyjmuje końcówkę -ssa|-ssä w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek. Wyjątki od tej reguły spotyka się wśród zaimków, np. siinä (w tym) od se (to).

Najważniejsze funkcje inessiivi to:

• w znaczeniu najbardziej dosłownym wyraża fizyczną lokalizację wewnątrz innego przedmiotu lub obszaru przestrzeni, np. housut ovat kaapissa (spodnie są w szafie), olen olohuoneessa (jestem w salonie), lentokone oli ilmassa (samolot był w powietrzu), laseissa on maitoa (w szklankach jest mleko)
• występuje w wyrażeniach określających składniki i cechy obiektów, np. tässä kuvassa on paljon kauneutta (w tym zdjęciu jest wiele piękna), minussa on flunssa (jestem przeziębiony), autossani on vika (mój samochód ma awarię), kaapissa on laatikko (w szafie jest szuflada), pöydässä on kolme jalkaa (stół ma trzy nogi), maidossa on runsaasti rasvaa (w mleku jest wiele tłuszczu)
• wyraża bycie pokrytym czymś, a przenośnie również powodowane przez to stany, np. olla tulessa (płonąć), olla veressä (być zakrwawionym), olla jäässä (być zamrożonym lub pokrytym lodem)
• występuje w wyrażeniach określających stany w sposób przenośny, np. olla yhdessä kappaleessa (być w jednym kawałku), olla huonossa kunnossa (być w złym stanie), olla paossa (być uciekinierem [dosł. w ucieczce]); również z przymiotnikami, np. olla vinossa (być skrzywionym), olla oikeassa (mieć rację)
• występuje w wyrażeniach określających stany polegające na posiadaniu czegoś lub byciu wyposażonym w coś, np. olla pallossa (być w posiadaniu piłki), pitää ruuassa (dbać by [komuś] nie brakło jedzenia)
• występuje w wyrażeniach określających stany polegające na byciu blisko czegoś, np. istua pöydässä (siedzieć przy stole), olla laiturissa (być przy molo [o łodzi]), pysyä vastustajassa kiinni (sport. trzymać się blisko przy przeciwniku), przenośnie olla jaloissa (plątać się pod nogami), czasami w przypadkach w których użycie adessiivi mogłoby się wydawać bardziej logiczne, np. sinulla on sukat jalassa ja pippo päässä (masz skarpetki na nogach [dosł. w nodze] i czapkę na głowie [dosł. w głowie]), czy maata maassa (leżeć na ziemi [dosł. w ziemi])
• występuje w wielu dalszych idiomatycznych określeniach stanów, często w lm., np. olla ihmeissaan (być zadziwionym), olla aikeissa (mieć zamiar), olla pökerryksissä (być półprzytomnym), olla unohduksissa (być zapomnianym), czasami skostniałych w takich sposób iż nie istnieje forma podstawowa np. olla puuduksissa (być zdrętwiałym) – nie istnieje słowo *puudus; Por. też adessiivi (→)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem inessiivi użytego dosłownie jest najczęściej przyimek „w” z miejscownikiem.

Elatiivi

Elatiivi (łac. elativus) wyraża najczęściej wyprowadzenie lub wyjście z wewnątrz czegoś.

Przyjmuje końcówkę -sta|-stä w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek. Wyjątki od tej reguły spotyka się wśród zaimków, np. siitä (z tego/o tym) od se (to).

Jako ogólną zasadę można przyjąć, iż większość zastosowań inessiivi (→) występuje też w przypadku elatiivi. Znaczenie ulega przy tym zmianie ze statycznego „wewnątrz” na dynamiczne „z wewnątrz”. Od tej reguły są wyjątki, a z drugiej strony elatiivi pełni też wiele innych funkcji niemających odpowiednika wśród zastosowań inessiivi. Funkcje, w których elatiivi stanowi dynamiczny analog inessiivi, obrazują następujące przykłady: talosta tuli ulos kolme miestä (z domu wyszło trzech mężczyzn), juo maito laseista! (wypij mleko ze szklanek!), pöydästä on irrotettu jalka (od stołu wyłamano/odkręcono/itd. nogę), nousin pöydästä (wstałem od stołu), riisu sukat jalasta! (zdejmij skarpetki z nóg!), maidosta saa runsaasti ravintoaineita (mleko jest źródłem wielu składników odżywczych), itd.

Dodatkowo elatiivi pełni m.in. następujące funkcje:

• w elatiivi występują tematy rozmów, rozmyślań, opinii oraz wszelkiego rodzaju treści pisanych, np. puhuimme lomastamme (mówiliśmy o naszych wakacjach), älä sano minusta mitään! (nie mów nic o mnie!), mitä hänestä ajattelet/luulet? (co o nim myślisz?), kirjoitan jutun sammakoista (piszę artykuł o żabach)
• w elatiivi występuje autor opinii bądź przekonania w wyrażeniach typu: Helmin mielestä (według Helmi/zdaniem Helmi), hänen mielestään (jego zdaniem); także strótowo minusta/sinusta/hänestä (moim/twoich/jego/jej zdaniem)
• w elatiivi lm. występuje nazwa zbioru, z którego dana część pochodzi, np. kaksi naisista (dwie spośród kobiet), moni meistä (wielu z nas); także w lp. w sensie składników np. kaksi pyörää autostani (dwa koła z mojego samochodu)
• występuje (wraz z illatiivi) w wyrażaniach „od-do”, np. aamusta iltaan (od rana do wieczora), maanantaista perjantaihin (od poniedziałku do piątku) czy kahdeksasta neljään (od ósmej do czwartej [zauw. licz. główne]); podobnie w wyrażeniach dotyczących odległości przestrzennych i abstrakcyjnych, np. lämpötila kolmesta viiteen asteeseen (temperatura od trzech do pięciu stopni); także w znaczeniu przenośnym np. isästä poikaan (z ojca na syna)
• w elatiivi występują nazwy materiałów, z których coś zostało wykonane (zbudowane, wyrzeźbione, itp.), np. tämä tuoli on tehty puusta (to krzesło jest/zostało zrobione z drewna); por. partitiivi (→)
• występuje w określeniach przyczyn, dla których coś się dzieje, np. kirkkua pelosta (krzyczeć ze strachu), itkeä kivusta (płakać z bólu), hyppiä onnesta (podskakiwać ze szczęścia); również ogólnie np. siitä syystä (z tego powodu) – w szczególności występuje w związkach z formami słowa kiitos (dziękuję), wskazując na powód podziękowania, np. kiitos avusta (dziękuję za pomoc)
• występuje w wyrażeniach określających punkt wyjściowy przemiany, np. hänestä tulee lääkäri (zostanie lekarzem/będzie z niego lekarz), tästä tulee vielä hankaluuksia (z tego będą jeszcze kłopoty)
• występuje w wyrażeniach określających drogę, np. mene sisään ikkunasta! (wejdź przez okno!)
• występuje w wyrażeniach, tj. puku oli ahdas hartioista (garnitur był ciasny w ramionach)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem elatiivi jest najczęściej przyimek „z” z dopełniaczem oraz przyimek „o” z miejscownikiem.

Illatiivi

Illatiivi (łac. illativus) wyraża najczęściej wprowadzenie lub wejście do wewnątrz czegoś.

Zasady doboru końcówki illatiivi są stosunkowo złożone:

• w liczbie pojedynczej końcówki dodaje się do rdzenia samogłoskowego, przy tym jeżeli rdzeń ten:

• kończy się jedną samogłoską, to końcówką jest powtórzenie ostatniej samogłoski oraz n, co zazwyczaj zapisuje się jako -Vn, np. talo (dom) → taloon (do domu), jalka (noga) → jalkaan (do nogi)
• jest jednosylabowy i kończy się samogłoską długą lub dyftongiem (czyli in. dwiema samogłoskami), to końcówką jest h, powtórzenie ostatniej samogłoski oraz n, co zazwyczaj zapisuje się jako -hVn, np. pää (głowa) → päähän (do głowy), työ (praca) → työhön (do pracy); tej formy końcówki używa się również dla niektórych zaimków (→), por. mihin? (dokąd?), tähän ([do] tu) itd.
• jest wielosylabowy i kończy się samogłoską długą lub dyftongiem, to końcówką jest -seen, np. perhe (rodzina) → rdzeń perhee- → perheeseen (do rodziny), taivas (niebo) → rdzeń taivaa- → taivaaseen (do nieba), Porvoo (miasto w poł. Finlandii) → Porvooseen (do Porvoo)

• w liczbie mnogiej końcówki dodaje się do rdzenia liczby mnogiej, po dodaniu znacznika liczby mnogiej -i- i po zastosowaniu odpowiednich przemian samogłoskowych, przy czym jeżeli tak spreparowany rdzeń:

• kończy się jedną samogłoską, czyli występującym po spółgłosce znacznikiem -i-, to końcówką jest -in (czyli również de facto -Vn), np. ihminen (człowiek) → rdzeń i końcówka lm. ihmisi- → ihmisiin (w ludzi), kivi (kamień) → rdzeń i końcówka lm. kivi- → kiviin (w kamienie)
• kończy się dyftongiem (dwiema samogłoskami), czyli występującym po samogłosce znacznikiem -i-, to końcówką jest -hin (czyli również de facto -hVn), np. kaupunki (miasto) → rdzeń i końcówka lm. kaupunkei- → kaupunkeihin (do miast [w miasta]), työ (praca) → rdzeń i końcówka lm. töi- → töihin (do prac [w prace])
• dodatkowo, dla wyrazów, które w lp. przyjmowały końcówkę -seen, dopuszczalna (i często bardziej rozpowszechniona) jest w lm. końcówka -siin (obok -hin), np. perhe (rodzina) → perheisiin (do rodzin, obok perheihin), taivas → taivaisiin (do nieb, obok taivaihin)

Jako ogólną zasadę można przyjąć, iż illatiivi jest przeciwieństwem elatiivi (→) i dynamicznym wariantem inessiivi (→) o znaczeniu „do wewnątrz”. Od tej reguły są wyjątki, a z drugiej strony illatiivi pełni też wiele innych funkcji niemających odpowiednika wśród zastosowań inessiivi czy elatiivi. Funkcje, w których illatiivi stanowi dynamiczny analog inessiivi i przeciwieństwo elatiivii, obrazują następujące przykłady: taloon meni kolme miestä (do domu poszło/weszło trzech mężczyzn), kaada maito laseihin! (nalej mleko do szklanek!), tähän pöytään on kiinnitetty jalka (do tego stołu ktoś przymocował nogę), hän istui pöytään (usiadł do stołu), pue/pane sukat jalkaan! (załóż skarpetki na nogi!), itd.

Dodatkowo illatiivi pełni m.in. następujące funkcje:

• występuje (wraz z elatiivi) w wyrażeniach od-do, np. aamusta iltaan (od rana do wieczora), więcej patrz opis elatiivi (→)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem illatiivi jest najczęściej przyimek „do” z dopełniaczem.

Adessiivi

Adessiivi (łac. adessivus) wyraża najczęściej umiejscowienie na powierzchni czegoś, umiejscowienie w kontakcie/bliskości/związku z czymś lub umiejscowienie u kogoś/u czegoś.

Przyjmuje końcówkę -lla|-llä w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek.

Najważniejsze funkcje adessiivi to:

• w znaczeniu najbardziej dosłownym wyraża fizyczną lokalizację na powierzchni innego przedmiotu, np. lattialla on leluja (na podładze są zabawki), ruoka on lautasella (jedzenie [to konkretne] jest na talerzu), maalaukset ovat seinillä (obrazy są/wiszą na ścianach); ważne jest tu jednak, iż takie użycie adessiivi wymaga istnienia jakiejś powierzchni, która jest przewidziana do umieszczania na niej czegoś. Przykładowo zdanie *kirja on televisiolla (~książka leży na telewizorze) jest raczej pokraczne ze względu na to, że telewizor nie jest, ściśle rzecz biorąc, półką – poprawnie należałoby powiedzieć kirja on television päällä
• wyraża lokalizację w kontakcie/bliskości/związku z innym przedmiotem, np. hänen vyöllään oli pistooli (przy jego pasie był pistolet [przypięty]), mies seisoi ikkunalla (mężczyzna stał przy oknie); granica pomiędzy zastosowaniem adessiivi a zastosowaniem inessiivi (→) jest w tym wypadku dość płynna
• wyraża lokalizację "u kogoś" (w domu, w pracy, itd.), np. meillä (u nas), Simolla (u Simo)
• w adessiivi występują często nazwy miejsc w których ktoś lub coś się znajduje, wtedy gdy mamy do czynienia przykładowo z instytucją lub miejscem pełniącym funkcję istotną dla sytuacji, np. olen toimistolla (jestem w biurze), olen paikalla (jestem na miejscu/obecny) – por. olemme paikassa, missä onnettomuus tapahtui (jesteśmy w miejscu gdzie wydarzył się wypadek); rozgraniczenia pomiędzy użyciem adessiivi a użyciem inessiivi (→) są tu różnorakie – przykładowo dla instytucji takich jak koulu (szkoła) forma koulussa (w szkole) odnosi się bardziej do szkoły w funkcji instytucji edukacyjnej, podczas gdy forma koululla (w szkole) odnosić się będzie bardziej do budynków i terenu szkoły w kontekstach niezwiązanych ściśle z edukacją, np. koululla on tapahtunut vesivuoto (w szkole miał miejsce wyciek wody)
• w adessiivi występują nazwy środków transportu, w których podmiot się znajduje lub służących mu do przemieszczenia się gdzieś, np. menään Helsinkiin junalla! (pojedźmy do Helsinek pociągiem!), olen bussilla (jadę autobusem); por. olen bussissa (dosł.: jestem fizycznie wewnątrz autobusu [np. w celu wykonania naprawy])
• w adessiivi występują nazwy właścicieli w zdaniach wyrażających relacje posiadania, np. minulla on kirja (mam książkę [dosł. na mnie/przy mnie jest książka]), Helmillä ei ole kirjaa (Helmi nie ma książki), meillä on aikaa (mamy czas), hänellä on monta lemmikkiä; warto podkreślić, że czasownik olla występuje w tych zwrotach wyłącznie w lp., czyli w formie on, niezależnie od liczby posiadanych przedmiotów
• w adessiivi występują nazwy narzędzi służących do wykonania czynności (również narzędzi abstrakcyjnych), a w przypadku imiesłowów również sposoby wykonania czynności, np.: hän löi vasaralla (uderzył młotkiem), kuivaan sen pyyhkeellä (wytrę to ręcznikiem), hän etsi minua katseellaan (szukał/a mnie wzrokiem), tällä tavalla ei onnistu (tym sposobem [to] się nie uda) tulin kävelemällä (przyszedłem piechotą [„chodzeniem”, idąc, spacerkiem])
• w adessiivi występują pewne określenia sposobu wykonania czynności, np. tee se kunnolla! (zrób to porządnie!)
• adessiivi używa się pewnych wyrażeniach określających stany, typu olla lomalla (być na wakacjach), olla kävelyllä (być na przechadzce); podobnie jak w przypadku inessiivi (→) część wyrażeń jest skostniała, np. olla rakenteilla (być w trakcie budowy), również bez formy podstawowej jak np. w olla hereillä (nie spać) – słowo *here nie istnieje; rozgraniczenie pomiędzy użyciem adessiivi a użyciem inessiivi jest tu znów płynne
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem adessiivi użytego dosłownie jest najczęściej przyimek „na” z miejscownikiem.

Ablatiivi

Ablatiivi (łac. ablativus) wyraża zdjęcie z powierzchni czegoś lub wyprowadzenie ze stanu kontaktu/bliskości/związku z czymś. Odpowiada również na pytania „od kogo?”

Przyjmuje końcówkę -lta|-ltä w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek.

Jako ogólną zasadę można przyjąć, iż większość zastosowań adesiivi (→) występuje też w przypadku ablatiivi. Znaczenie ulega jednak jednocześnie zmianie ze statycznego „na powierzchni” na dynamiczne „z powierzchni”. Od tej reguły są wyjątki, a z drugiej strony ablatiivi pełni też wiele innych funkcji niemających odpowiednika wśród zastosowań adessiivi. Funkcje, w których ablatiivi stanowi dynamiczny analog adesiivi, obrazują następujące przykłady: kerää leluja lattialta! (pozbieraj zabawki z podłogi!), syökää ensin ruoka omalta lautaseltanne! (zjedzcie najpierw jedzenie z własnych talerzy! [dosł. lp.]), maalaus otettin pois seinältä (obraz zdjęto ze ściany), hän irrotti pistoolin vyöltään (odpiął pistolet od pasa), Helmi palasi kävelyltä (Helmi wróciła z przechadzki), itd.

Dodatkowo ablatiivi pełni m.in. następujące funkcje:

• odpowiada na pytanie „od kogo?”, ew. „kogo?”, np. sain sen äidiltäni (dostałem to od mojej mamy), se on lahja isältä (to prezent od taty), również kuulin sen äidiltä (słyszałem to od mamy), również kysy häneltä! (zapytaj się go!)
• występuje w konstrukcjach przenośnych w znaczeniu „od czego?”, np. sankarimme pelasti neidon lohikäärmeeltä (nasz bohater ocalił pannę od smoka)
• występuje w konstrukcjach typu jäikö sinulta jotain? (zapomniałeś [zabrać] czegoś?), czy Helmiltä katkesi sormi (Helmi złamała sobie palec)
• występuje w wyrażeniach, tj. mies oli ulkonäöltään komea (mężczyzna był przystojny z wyglądu), kirja oli aika erikoinen pituudeltaan (książka była dość wyjątkowa pod względem swojej długości)
• występuje w wyrażeniach określających ilości towaru przypadających na daną cenę, np. maito maksaa kaksi euroa tölkiltä (mleko kosztuje 2 euro za karton)
• występuje w wyrażeniach tj. maistua hyvältä (dobrze smakować), więcej patrz związki rządu (→)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem ablatiivi jest najczęściej przyimek „z” z dopełniaczem, także „od” z dopełniaczem.

Allatiivi

Allatiivi (łac. allativus) wyraża położenie na powierzchni czegoś lub wprowadzenie do stanu kontaktu/bliskości/związku z czymś. Odpowiada również na pytania „komu?” czy „dla kogo?”.

Przyjmuje końcówkę -lle^x w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek.

Jako ogólną zasadę można przyjąć, iż allatiivi jest przeciwieństwem ablatiivi (→) i dynamicznym wariantem adessiivi (→) o znaczeniu „na powierzchnię czegoś”. Od tej reguły są wyjątki, a z drugiej strony allatiivi pełni też wiele innych funkcji niemających odpowiednika wśród zastosowań adessiivi czy ablatiivi. Funkcje, w których allatiivi stanowi przeciwieństwo ablatiivi i dynamiczny analog adesiivi, obrazują następujące przykłady: älä heitä leluja lattialle! (nie rzucaj zabawek na podłogę!), laitan ruuan ensin teidän lautasillenne (nałożę jedzenie najpierw na wasze talerze), pikku kissa hyppäsi ikkunalle (malutki kotek wskoczył na okno [w dom. na parapet]), hän meni lomalle (pojechał na wakacje), itd.

Dodatkowo allatiivi pełni m.in. następujące funkcje:

• odpowiada na pytanie „komu?”, np. annoin sen äidille (dałem to mamie), kerroin siitä äidille (powiedziałem o tym mamie), również tämä maistuu minulle (to mi smakuje)
• odpowiada na pytanie „dla kogo?”, np. se on lahja isälle (to prezent dla taty)
• występuje w wyrażeniach tj. maistua hyvälle (dobrze smakować), więcej patrz związki rządu (→)

W języku polskim odpowiednikiem allatiivi jest najczęściej albo przyimek „na” z biernikiem albo celownik.

Essiivi

Essiivi (łac. essivus) wyraża stan lub rolę, w jakiej coś występuje.

Przyjmuje końcówkę -na|-nä w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się zazwyczaj do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek.

Niektóre pojedyncze słowa posiadają dodatkowe, nieregularne formy essiivi lp., charakteryzujące się zakończeniem -nna|-nnä. Do grupy tej należą np. słowa vuosi (rok) → vuonna („roku” [np. w tym/tego]), obok vuotena czy huomen (rano [poetycko]) → huomenna (jutro [dosł. rano]) obok huomenena. W tych wypadkach formy nieregularne występują zdecydowanie częściej niż regularne.

Najważniejsze funkcje essiivi to:

• wyraża role pełnione przez daną rzecz lub osobę, np. olen täällä opettajana (jestem tu nauczycielem [pracuję jako nauczyciel]), Helmi on koulussa vain oppilaana (Helmi jest tylko uczniem w szkole); również w sensie określenia okoliczności, jaką pełnienie danej funkcji stanowi, np. pomona minun pitää tietää kaikesta, mitä tässä firmassa tapahtuu (jako szef muszę wiedzieć o wszystkim, co w tej firmie się dzieje)
• wyraża stany, w jakich coś się przejściowo znajduje, np. hän meni töihin sairaana (poszedł do pracy chory), talo on myytävänä (dom jest na sprzedaż); także jeden z możliwych stanów, kiedy ma on zostać wyróżniony, np. kosto maistuu parhaalta kylmänä (zemsta smakuje najlepiej na zimno)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem essiivi jest najczęściej przyimek „jako” z mianownikiem lub narzędnik (czym coś/ktoś jest).

Translatiivi

Translatiivi (łac. translativus) wyraża stan do jakiego coś przechodzi lub rolę jaką coś uzyskuje.

Przyjmuje końcówkę -ksi w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek. W połączeniu z sufiksami dzierżawczymi końcówka przyjmuje postać -kse.

Najważniejsze funkcje translatiivi to:

• wyraża role przyjmowane przez daną rzecz lub osobę, lub takie, do których ona aspiruje, np. opiskelen täällä lääkäriksi (uczę się tu na lekarza), Helmi valittiin kuukauden työntekijäksi (Helmi wybrano pracownikiem miesiąca), hän käytti nyrkkiään vasaraksi (używał pięści jako młotka), tuletko vaimokseni? (czy zostaniesz moją żoną?)
• wyraża stany, jakie coś przejściowo przyjmuje, np. hän tuli sairaaksi (zachorował), Helmi vei marjat torille myytäväksi (Helmi zabrała jagody na rynek na sprzedaż), sää vaihtui kauniimmaksi (pogoda się poprawiła [dosł. zmieniła w ładniejszą])
• w translatiivi występują wyniki czynności w sensie „czym to się skończyło”, np. tämä tilanne menee paitsioksi (sport. ta sytuacja kończy się spalonym), pallo meni kopiksi (od koppi (chwyt), w żargonie pesäpallo o piłce, która została złapana w powietrzu); w języku bardziej potocznym również np. menoksi! (w drogę, ruszamy)
• w translatiivi występują rzeczy, za które ktoś (często mylnie) uważa coś lub kogoś, np. ai tuo on kissa? minä luulin sitä oravaksi... (ach to jest kot? a ja myslałem, że wiewiórka...), hän luuli minua suomalaiseksi (myślał, że jestem Finem)
• w translatiivi występują miana i przezwiska nadawane rzeczom lub osobom, np. älä kutsu minua idiootiksi! (nie nazywaj mnie idiotą!), tämä sanotaan hänen pahimmaksi virheeksi (nazywa się to jego największym błędem)
• występuje w wyrażeniach czasowych (→)

W języku polskim odpowiednikiem translatiivi jest najczęściej przyimek „w” z biernikiem (w co/kogo coś/ktoś się zmienia).

Abessiivi

Abessiivi (łac. abessivus) wyraża stan polegający na byciu pozbawionym czegoś. W zdaniu formy abessiivi występują w tej samej roli co przysłówki.

Przyjmuje końcówkę -tta|-ttä w lp. i lm. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek.

Użycie abessiivi w przypadku rzeczowników jest w zasadzie ograniczone do pewnej liczby utartych słów i wyrażeń, np. luvatta (bez pozwolenia), kengittä (boso [dosł. bez butów]), vaikeuksitta (bez trudności), muitta mutkitta (bez zbędnych komplikacji [dosł. bez innych zakrętów]), pitemmittä puheitta (bez dłuższych przemów), syyttä (bez powodu), syyttä suotta (bez dania racji). Formy tworzone ad hoc dla pozostałych rzeczowników, np. omenoitta (bez jabłek) są nienaturalne i są raczej zastępowane konstrukcjami z użyciem przysłówka ilman (bez) i przypadka partitiivi, np. ilman omenoita.

W abessivi występują natomiast często i produktywnie formy odczasownikowe pochodzące od 3. bezokolicznika, tj. np. hän lähti odottamatta minua (poszedł nie czekając na mnie). Część takich form jest również utarta, np. epäilemättä (bez wątpienia), äkkiarvaamatta (niespodziewanie), lukuun ottamatta (nie licząc), riippumatta siitä(, että) (niezależnie od tego[, że]), siitä huolimatta (mimo tego).

Abessiivi występuje często w przysłowiach, np. joka kuritta kasvaa, se kunniatta kuolee (kto bez dyscypliny wyrasta, ten w chwale nie umiera [dosł. umiera bez chwały, uznania, zaszczytu]).

Wśród przysłówków pochodnych występują stosunkowo często używane, skostniałe formy podobne do abessiivi, charakteryzujące się końcówką -ti^x, np. alati (nieustannie, od zawsze [dosł. bez początku]), huoleti (beztrosko), alasti (nago) czy ääneti (bezgłośnie).

W języku polskim odpowiednikiem abessiivi są wyrażenia tworzone przy pomocy „bez”, a także zaprzeczone formy imiesłowów przysłówkowych.

Instruktiivi

Instruktiivi (łac. instructivus) wyraża sposób wykonania czynności, często poprzez wskazanie rzeczy, która do jej wykonania posłużyła. W zdaniu formy instruktiivi występują w tej samej roli co przysłówki.

Jego końcówką w lp. i lm. jest -n. Końcówki lp. dołącza się do rdzenia samogłoskowego, a końcówki lm. do rdzenia liczby mnogiej, po znaczniku -i- i zastosowaniu reguł przemian samogłosek. W lp. formy mają postać identyczną z genetiivi, ale z drugiej strony rzadko w tej liczbie występują. Najczęściej pojawia się w lm., gdzie jego postać już różni się od genetiivi (który w lm. ma inne końcówki, pomijając pewne oboczności).

Użycie instruktiivi w zasadzie ograniczone jest do pewnej liczby utartych wyrażeń, np. jalan (nogą, piechotą [zauw. lp.]), omin korvin (na własne uszy), omin silmin (na własne oczy), kynsin hampain (kłami i pazurami [np. trzymać się]), kaksin käsin (obiema rękoma), paljain silmin (gołym okiem), täysin sydämin (z całego serca), ilomielin (z radością), monin paikoin (w wielu miejscach), näillä tienoin (w tych stronach), aikaisin (o czasie), mitä pikimmin (co prędzej), yksin (samotnie), suurin piirtein (z grubsza [w skrócie]), ystävällisin terveisin (serdecznie pozdrawiam [w listach przed podpisem]). Istotny jest nacisk kładziony na określenie sposobu – do określania służącego do wykonania czynności narzędzia często bardziej naturalne jest użycie adessiivi (→).

W języku polskim odpowiednikiem instruktiivi jest często narzędnik, w pozostałych wypadkach różnorakie inne wyrażenia.

Komitatiivi

Komitatiivi (łac. comitativus) wyraża grupowanie wyrażeń, które łączy jakiś intymny związek lub relacja przynależności^[29].

Występuje wyłącznie w liczbie mnogiej, do tego dla rzeczowników wymaga dodania sufiksu dzierżawczego. Jego końcówką jest -ne, z tym że ze względu na powyższe ograniczenia często podaje się ją jako -ine-. Końcówkę dołącza się do rdzenia liczby mnogiej po zastosowaniu reguł przemian samogłosek.

Znaczenie komitatiivi najczęściej jest podobne do znaczenia wyrażeń z użyciem przysłówków kanssa czy kera (razem z) – jednak jego użycie bardziej podkreśla ujęcie składników w jedną całość. Może wyrażać posiadane cechy, np. Matti kaikkine ongelmineen ja puutteineen (Matti z tymi jego wszystkimi problemami i niedostatkami), ujęcie w grupę, np. sinä sisaruksinesi peritte tämän talon (ty wraz z [twoim] rodzeństwem odziedziczycie ten dom), lub też relację posiadania, np. ilmestyin laukkuineni äidin oven taakse (zjawiłem się razem z [moimi] walizkami pod drzwiami mamy). Przypadek jest produktywny, a przy tym często występuje w różnych utartych wyrażeniach, tj. np. äiti lapsineen (matka z [jej] dzieckiem/dziećmi) czy tasavallan presidentti puolisoineen (prezydent republiki ze [swoją] małżonką/[swoim] małżonkiem)^{[uwaga 7]}. Jest stosunkowo rozpowszechniony w języku marketingowym, często pojawia w różnego rodzaju folderach i ulotkach zachwalających to czy owo, np. Manamansalo hienoine kultaisine hiekkarantoineen odottaa sinua! (Manamansalo [wyspa na jeziorze Oulujärvi] z jej wspaniałymi złotymi piaszczystymi plażami oczekuje na Ciebie!). Pomimo różnorodnych zastosowań i produktywności, statystycznie występuje w tekstach najrzadziej ze wszystkich przypadków.

W języku polskim odpowiednikiem komitatiivi jest użycie przyimka „z” z narzędnikiem, w szczególności w formie „z jego/ich”.

Wyrażenia czasowe

Wyróżniająca się grupą zastosowań słów z grupy rzeczownika są wyrażenia czasowe. Różnych przypadków używa się do wyrażania różnych relacji czasowych, okresów trwania, itp.

Nominatiivi (→), genetiivi (→) oraz partitiivi (→) występują w wyrażeniach określających czas, przez jaki coś trwało lub [jeszcze] nie trwało. Zasady doboru przypadka są analogiczne do zasad doboru formy dopełnienia (→). W zdaniu przeczącym występuje partitiivi, np. en ole ollut täällä kahta viikkoa (nie byłem tu [jeszcze całe] dwa tygodnie), zaś w twierdzeniu czasami genetiivi, np. olen ollut täällä vuoden (byłem tu przez rok), a czasami nominatiivi, np. w stronie biernej siellä oleskeltiin ainakin viikko (ktoś tam przebywał przynajmniej przez tydzień).

Inessiivi (→) występuje w wyrażeniach określających czas, w jakim czynność została dokonana, np. hän juoksi sata metriä kymmenessä sekunnissa (przebiegł 100m w dziesięć sekund).

Elatiivi (→) występuje w wyrażeniach określających moment lub okres od którego coś zachodzi lub nie zachodzi, albo też będzie lub nie będzie zachodziło, np. olen ollut täällä viime talvesta (asti/saakka) (byłem/jestem/siedzę tu od zeszłej zimy) – asti/saakka można opcjonalnie dodać jako podreślenie, ensi kesästä lähtien en ole enää täällä (od przyszłego lata już mnie tu nie będzie).

Illatiivi (→) występuje w wyrażeniach określających długość czasu, przez jaki coś nie zachodziło, np. en ole käynyt täällä vuoteen (nie byłem tu przez rok/od roku).

Adessiivi (→) oraz essiivi (→) występują w wyrażeniach określających przedziały czasu (np. sekunda, miesiąc, zima), w których obrębie coś zachodzi:

• dla okresów z grupy: hetki (chwila), tunti (godzina), viikko (tydzień), kausi (okres) oraz vuosisata (stulecie), używany jest zawsze adessiivi, np. viime viikolla olin Ruotsissa (w zeszłym tygodniu byłem w Szwecji [kiedyś, jakiś czas, niekoniecznie cały tydzień]), tällä hetkellä täällä ei ole ketään (w tej chwili nie ma tu nikogo)
• dla pozostałych okresów adessiivi używany jest tylko w tych przypadkach, w których nazwa okresu pozbawiona jest jakiegokolwiek dodatkowego określnika typu „przyszły”, „ubiegły”, „ten”, „tamten” itp., np. talvella sataa lunta (w zimie pada śnieg), yöllä on pimeää (w nocy/nocą jest ciemno)
• w przypadku gdy określnik występuje, używany jest essiivi, np. ensi keväänä menen lomalle (przyszłą wiosną pojadę na wakacje), hän kävi luonamme viime talvena (odwiedził nas zeszłej zimy), eräänä päivänä näin hänet kadulla (pewnego dnia widziałem ją na ulicy)
• w essiivi występują też daty, nazwy dni tygodnia oraz świąt w znaczeniu „w danym dniu” lub „w dniu danego święta”, np. Jouluna olemme mummolassa (w Boże Narodzenie jesteśmy/będziemy u babci/u rodziców), perjantaina en mene töihin (w piątek nie idę do pracy), helmikuun kolmantena päivänä (3 lutego)

Ablatiivi (→) występuje w wyrażeniach określających z jakiego czasu coś pochodzi, np. tämä pommi on sota-ajalta (ta bomba jest z czasów wojny, również dopuszczalne ajoilta oraz ajasta), lub od kiedy się zaczyna kokous alkaa kahdeksalta (zebranie zaczyna się o ósmej).

Translatiivi (→) występuje w wyrażeniach określających „na kiedy” lub „na jak długo” coś jest zaplanowane lub pożądane, np. menemme Jouluksi mummolaan (jedziemy do babci/do rodziców na Boże Narodzenie), etsin työpaikkaa kesäksi (szukam pracy na lato), tulisitko tänne hetkeksi? (czy mógłbyś tu na chwilę przyjść?).

Przypadki przysłówkowe

Oprócz opisanych powyżej „zwykłych” przypadków tradycyjne podejście do gramatyki fińskiej wprowadzało 12 przypadków przysłówkowych (fin. adverbisijat)^[30]. Końcówki charakteryzujące te struktury w większości nie są produktywne, a nowe słowa powstają głównie w miarę pojawiania się nowych pojęć. Przykładowo po wynalezieniu telefonu (fin. puhelin) pojawiło się słowo puhelimitse (przez telefon), zaś wraz z upowszechnieniem się Internetu słowo netitse (przez sieć). W zależności od znaczenia danego przypadka szansa na takie rozszerzenie kanonu może być mniejsza lub większa z powodów pragmatycznych. Nowe formy pojawiają się też czasami na zasadzie neologizmów, tam gdzie pożądane jest użycie formy niekonwencjonalnej, uzyskanie efektu humorystycznego itp. Pomimo ograniczonej produktywności, na formy tego typu napotykamy w języku fińskim bardzo często za sprawą niewielkiej liczby bardzo często pojawiających się form, które z kolei w większości pochodzą od zaimków.

Status przedmiotowych struktur jako „przypadków” nie jest powszechnie zaakceptowany. W szczególności normatywny podręcznik ISK całkowicie rezygnuje z używania tego terminu. Zamiast tego klasyfikuje część tych form jako słowa pochodne (razem z dziesiątkami innych słów pochodnych, tworzonych przy pomocy końcówek słowotwórczych), a resztę traktuje jako (zleksykalizowane) przysłówki. W tym opisie przyjęto tę samą zasadę, w związku z czym dokładniejszy opis tych struktur znajduje się w rozdziale dotyczącym wyrazów pochodnych.

Ponieważ w istniejącej literaturze (w większości wydanej przed opublikowaniem ISK) można taki termin spotkać, to poniżej wymienione zostały tradycyjnie wymieniane przypadki przysłówkowe, aby umożliwić odniesienie starej nomenklatury do nowej klasyfikacji:

Wszystkie formy w tak określonych przypadkach przysłówkowych funkcjonują w języku jak przysłówki (tzn. odpowiadają na różne warianty pytania „jak?”). Bardzo ważną łączącą je cechą jest prawie zupełny brak możliwości połączenia tak odmienionego słowa z dodatkowym określnikiem. Co za tym idzie nie występuje też kongruencja. Tak więc o ile istnieje forma puhelimitse (przez telefon) i może istnieć punainen puhelin (czerwony telefon), to nie istnieją formy *punainen puhelimitse ani tym bardziej *punaisitse puhelimitse (w zamierzonym sensie: „przez czerwony telefon”). Jedynym wyjątkiem od tej zasady jest połączenie niektórych wyrażeń z określnikiem w genetiivi, np. Matti Lehtisen silmälaseitse (przez okulary Mattiego Lehtinena), co jest jednak konstrukcją niekonwencjonalną i metaforyczną (w tym wypadku jest to aluzja do światopoglądu Mattiego L.)^[33].

Stopniowanie przymiotnika

Stopień wyższy przymiotnika (fin. komparatiivi) tworzy się za pomocą końcówki -mpi, którą dodaje się do rdzenia samogłoskowego (→) przymiotnika, np. iso (duży) → isompi (większy)^[39][40]. W przypadku rdzeni samogłoskowych dwu- i więcej sylabowych, kończących się krótkim -a|-ä występującym po spółgłosce, końcowe -a|-ä ulega zamianie na e, np. selvä (jasny [zrozumiały]) → selvempi (jaśniejszy). W rdzeniach podatnych na prostą wymianę stóp końcówka -mpi wymusza na rdzeniu przejście do stopy słabej, tarkka (dokładny) → tarkempi (dokładniejszy).

Rdzeń samogłoskowy stopnia wyższego przymiotnika powstaje przez wymianę końcówki -mpi na -mpa|-mpä. Podlega on wymianie stóp mp → mm gdy końcówka wywołuje wymianę stóp, np. tarkempi (dokładniejszy) → tarkemman (dokładniejszego). Odrębny rdzeń spółgłoskowy nie występuje, a formy partitiivi lp. mają zawsze końcówkę -a|-ä, np. tarkempi (dokładniejszy) → tarkempaa (dokładniejszy_part.). Rdzeń liczby mnogiej powstaje przez wymianę końcówki -mpi na -mp (usunięcie końcowego i), np. tarkempi (dokładniejszy) → tarkemmissa (w dokładniejszych).

Stopień najwyższy przymiotnika (fin. superlatiivi) tworzy się za pomocą końcówki -in, którą dodaje się do rdzenia samogłoskowego przymiotnika, po zastosowaniu do niego reguł przemian samogłosek przed i (→) np. iso (duży) → isoin (największy), kova (twardy) → kovin (najtwardszy)^[39][41]. W rdzeniach podatnych na prostą wymianę stóp również końcówka -in wymusza na rdzeniu przejście do stopy słabej, tarkka (dokładny) → tarkin (najdokładniejszy).

Rdzeń samogłoskowy stopnia najwyższego przymiotnika powstaje przez wymianę końcówki -in na -impa|-impä. Podlega on wymianie stóp mp → mm gdy końcówka wywołuje wymianę stóp, np. tarkin (najdokładniejszy) → tarkimman (najdokładniejszego). Rdzeń spółgłoskowy jest identyczny z formą podstawową, a formy partitiivi lp. mają zawsze końcówkę -ta|-tä, np. tarkin (najdokładniejszy) → tarkinta (najdokładniejszy_part.). Rdzeń liczby mnogiej powstaje przez wymianę końcówki -in na -imp, np. tarkin (najdokładniejszy) → tarkimmissa (w najdokładniejszych).

Następujące trzy przymiotniki stopniują się nieregularnie:

• hyvä (dobry) → parempi (lepszy) → paras∼parhain (najlepszy); stopień wyższy parempi odmienia się regularnie, natomiast stopień najwyższy bardzo nieregularnie. Forma pochodna od paras pojawiają się jedynie w partitiivi: parasta. Pozostałe formy uzyskuje się przez odmianę formy parhain, która z kolei przyjmuje dwa różne zestawy rdzeni na zasadzie oboczności. Zestaw pierwszy to parhaa- (r. samogł.), parhain- (r. spółgł.) bez odrębnego r. lm., zestaw drugi to parhaimma- (r. samogł.), bez odrębnego r. spółgł. (partitiivi lp. nie występuje) i parhaimm- (r. lm.). W konsekwencji możliwe formy to paras∼parhain (nom.) → parhaan∼parhaimman (gen.), parasta∼parhainta (part.), parhaassa∼parhaimmassa (ine.), parhaissa∼parhaimmissa (ine. lm.), parhaina∼parhaimpina (ess. lm.) itd.; w przeciwieństwie do formy podstawowej, formy stopnia wyższego i najwyższego zawierają samogłoski tylne (a).
• pitkä (długi) → pitempi∼pidempi (dłuższy) → pisin (najdłuższy); formy stopni wyższego i najwyższego odmieniają się regularnie
• lyhyt (krótki) → lyhempi (krótszy) → lyhin (najdłuższy); formy stopni wyższego i najwyższego odmieniają się regularnie

Przymiotniki nieodmienne

Następujące wyrazy, klasyfikowane jako przymiotniki, są bezwzględnie nieodmienne: aika¹⁾ (dość), aimo (przybl. porządny/słuszny), ensi (następny/przyszły), eri (inny), kelpo¹⁾ (przybl. porządny/słuszny), koko¹⁾ (cały), pikku (malutki), tosi¹⁾ (naprawdę) oraz viime (ostatni/ubiegły); w języku mniej oficjalnym występują również: eka (pierwszy), toka (drugi) oraz vika¹⁾ (ostatni)^[42][43].

Z uwagi na brak możliwości odmiany, wyrazy te nigdy nie uzgadniają swojej formy z resztą wyrażenia w którym występują. Za faktem tym nie stoi żadna ogólna reguła.

Przykłady: pikku kissa (malutki kot[ek]), näin pikku kissan (zobaczyłem malutkiego kotka), pikku kissalla oli musta turkki (malutki kotek miał czarne futerko), koko maailma (cały świat), koko maailmassa (w całym świecie), koko maailmasta tuli pikku kissoja (z całego świata przyszły [ew. przysłano] malutkie kotki), puhuimme koko maailmasta (rozmawialiśmy o całym świecie), ensi/viime kesänä olen/olin Lapissa (w przyszłe/zeszłe lato będę/byłem w Laponii), yövyimme tosi hyvässä hotellissa (nocowaliśmy w naprawdę dobrym hotelu), itd.

Ponadto pewne przymiotniki nie podlegają stopniowaniu z przyczyn logicznych, np. dla ainoa∼ainut (jedyny) nie istnieje forma *ainoampi (podobnie jak w języku polskim nie istnieje *„jedyńszy”).

¹⁾ występuje też taki sam wyraz odmienny, np. koko (rozmiar) → koot (rozmiary)^[10] itd.

Zaimki osobowe

Zaimki osobowe (fin. persoonapronominit) w języku fińskim, to:

Zaimki osobowe przyjmują w przypadku akkusatiivi specyficzną końcówkę -t (minut, sinut itd.).

Zaimki osobowe odnoszą się wyłącznie do osób. Dla obiektów nieożywionych oraz ożywionych nieosobowych stosuje się zaimki wskazujące (→).

Zaimek osobowy w 3 os. lp. nie rozróżnia między formą męską a żeńską – obie wyraża się przez hän.

Zaimki wskazujące

Zaimki wskazujące (fin. demonstratiivipronominit) występujące w j. fińskim są następujące:

Zaimki wskazujące mogą występować albo samodzielnie (np. jako podmiot lub dopełnienie zdania) albo też w funkcji przydawki.

W funkcji przydawki zaimek wskazujący może dotyczyć zarówno osób, ożywionych obiektów nieosobowych (np. zwierząt) jak i przedmiotów nieożywionych, np. tämä mies (ten mężczyzna), tuo näinen (tamta kobieta), se koira (ten pies), tuo kirja (tamta książka). W odniesieniu do osób zaimek wskazujący jest (w funkcji przydawki) określeniem zupełnie neutralnym i kulturalnym.

W funkcji podmiotu lub dopełnienia w odniesieniu do osób używany jest zazwyczaj zaimek osobowy. Od tej reguły są jednak wyjątki.

Po pierwsze, użycie zaimków wskazujących w zdaniach orzekających (tj. „to jest”) jest częste i neutralne, np. tämä on Matti Lehtinen (to jest Matti Lehtinen); por. też tässä on poniżej.

Po drugie, zaimków wskazujących tämä/nämä używa się w odniesieniu do osób tam, gdzie w zdaniu złożonym zachodzi potrzeba rozróżnienia pomiędzy dwiema możliwymi interpretacjami sensu. Jest to subtelny mechanizm, posiadający swój odpowiednik również w języku polskim. Użycie w zdaniu podrzędnym zaimka wskazującego (zamiast osobowego), zmienia sens tego zdania w ten sposób, iż zamiast dotyczyć podmiotu zdania nadrzędnego, dotyczy ono dopełnienia zdania nadrzędnego, por. np. Pinja yritti ottaa yhteyttä Helmiin, muttei tuntenut tämän puhelinnumeroa (Pinja usiłowała skontaktować się z Helmi, ale nie znała jej numeru telefonu) vs. Pinja yritti ottaa yhteyttä Helmiin, muttei tuntenut hänen puhelinnumeroaan (Pinja usiłowała skontaktować się z Helmi, ale nie znała swojego numeru telefonu); również np. Pinja yritti ottaa yhteyttä Helmiin, mutta tämä ei ollut kotona (Pinja usiłowała skontaktować się z Helmi, ale tej nie było w domu), Pinja yritti ottaa yhteyttä Helmiin, mutta kukaan ei pystynyt löytämään tätä (Pinja usiłowała skontaktować się z Helmi, ale tej nikt nie mógł znaleźć).

Po trzecie, w języku potocznym używa się nagminnie zaimków wskazujących se oraz ne również w odniesieniu do osób, co ma również charakter zupełnie neutralny (nieobraźliwy) i nie ma odpowiednika w języku polskim.

Natomiast użycie w podmiocie lub dopełnieniu zaimka wskazującego tuo/nuo w odniesieniu do osoby, choć również gramatyczne, ma już charakter zdecydowanie obraźliwy (niezależnie od tego, czy jest to język oficjalny czy potoczny), np. tuo sanoi, että... („tamto [coś]” powiedziało, że...). Oczywiście wypowiedź taka może być do przyjęcia jako wypowiedź żartobliwa, ironiczna czy pieszczotliwa, o ile okoliczności są po temu stosowne.

W przypadku ożywionych obiektów nieosobowych (np. zwierząt) oraz przedmiotów nieożywionych, w funkcjach podmiotu i dopełnienia używa się zawsze zaimków wskazujących.

Klasyfikacja fińskich zaimków wskazujących zawiera 3 klasy relacji względem autora wypowiedzi (tämä/nämä, tuo/nuo oraz se/ne) i nie daje się łatwo przełożyć na klasyfikację polską składającą się z dwóch klas (ten/ta/to/ci/te oraz tamten/tamta/tamto/tamci/tamte):

• tämä/nämä używa się przede wszystkim, gdy:

• przedmiot wypowiedzi pozostaje w ręku autora wypowiedzi lub w jego bezpośrednim zasięgu i jest przez niego wskazywany, np. tämä kirja (ta książka) o książce trzymanej w ręce i pokazywanej rozmówcy, lub też wskazywanej np. palcem z bardzo małej odległości
• autor wypowiedzi uczestniczy w czynności stanowiącej przedmiot wypowiedzi, np. tämä on hauskaa! (to jest fajne!) gdy mówa jest o przejażdżce kolejką górską, w której a.w. sam siedzi
• w większości przypadków gdy przedmiot wypowiedzi jest abstrakcyjny, np. tämä ajatus (ten pomysł/ta myśl), aczkolwiek inne zaimki też występują

• tuo/nuo używa się przede wszystkim, gdy:

• przedmiot wypowiedzi pozostaje w zasięgu wzroku autora wypowiedzi i jest przez niego wskazywany, np. tuo rakennus (tamten budynek), o budynku widocznym w oddali
• autor wypowiedzi obserwuje z pewnej odległości czynność stanowiącą przedmiot wypowiedzi, podczas gdy wykonują ją inni, np. tuo on hauskaa! (to/tamto jest fajne!) wskazując na widoczną w oddali kolejkę górską i bawiących się na niej ludzi
• ironicznie w znaczeniu podobnym do polskiego „toto” w sytuacjach, kiedy w tonie neutralnym uzasadnione by było użycie innego zaimka, np. mikä tuo on olevinaan?! (co to niby ma być, to coś?!) pokazując komuś jakiś trzymany w ręku przedmiot

• se/ne używa się przede wszystkim, gdy:

• przedmiot wypowiedzi pozostaje w danym momencie jedynie w sferze wyobraźni lub pamięci, np. se rakennus Kuopiossa... (ten budynek w Kuopio), podczas gdy a.w. znajduje się zupełnie gdzie indziej
• przedmiot wypowiedzi pozostaje w ręku adresata wypowiedzi lub w jakiś inny sposób w ramach jego „strefy wpływów” (np. w jego kieszeni, na jego głowie itd.), niezależnie od relacji względem autora wypowiedzi, np. se on hyvä kirja (o książce trzymanej przez rozmówcę)
• autor wypowiedzi komentuje jakieś czynności, które miały miejsce zupełnie gdzie lub kiedy indziej, niezależnie od tego czy w nich uczestniczył czy nie, np. se oli hauskaa! (o czymś co miało miejsce 3 tygodnie temu)

W przypadku narracji w 3. os. zaimki dobiera się zazwyczaj zgodnie z relacją przedmiotu względem podmiotu wypowiedzi, chyba że kontekst wymaga wskazania relacji względem jeszcze innych osób.

Form inessiivi zaimków wskazujących liczby pojedynczej, tj. tässä, tuossa oraz siinä używa się w znaczeniu „oto”, stosownie do opisanych powyżej klas relacji autora wypowiedzi względem przedmiotu, np. tässä tasarahaa (oto równa kwota [podając należność sprzedawcy]), siinä kaikki (to wszystko/to tyle/ot i wszystko). W formie grzecznościowej używa się tych form również do osób, np. tässä on herra Lehtinen (oto pan Lehtinen), aczkolwiek forma tämä on... też nie jest w tym kontekście wykluczona.

Zaimki wskazujące w zasadzie nie występują w przypadkach marginalnych, z wyjątkiem form instruktiivi lm., tj. näin, noin oraz niin (wszystkie w znaczeniu „tak” w różnej relacji względem autora wypowiedzi) oraz szczątkowych form komitatiivi, tj. näine, noine oraz niine, np. w utartym wyrażeniu niine hyvineen używanym w przybliżonym znaczeniu „z tymi słowami”, np. hän meni niine hyvineen ovesta ulos (z tymi słowami [nie mówiąc/robiąc nic więcej] wyszedł za drzwi)^[46].

Od zaimków wskazujących pochodzą istotne i często spotykane przysłówki. Oddają one dokładnie te same relacje autora wypowiedzi względem jej przedmiotu, co formy podstawowe i występują w logicznych grupach, tj. tänne^x, tuonne^x, sinne^x odpowiadające znaczeniu „do danego miejsca” odpowiednio w relacji oddawanej przez tämä, tuo, se.

Zaimki pytające

Zaimki pytające (fin. interrogatiivipronominit) to kuka? (kto?), mikä? (co? lub który?), kumpi? (który spośród dwóch?), miten? (jak?), kuinka? (jak?), milloin? (kiedy?), koska? (kiedy?), miksi? (dlaczego?), millainen? (jaki?) oraz minkälainen? (jakiego rodzaju?). Formy takie jak missä? (gdzie?) czy mista? (skąd?) są formami odmienionymi zaimka mikä?^[47][48].

Zaimek kuka? służy do zadawania pytań o osoby ludzkie. Posiada nieregularny rdzeń samogłoskowy kene-, ma nieregularne formy partitiivi lp. ketä?, nominatiivi lm. ketkä, a w przypadku t-akkusatiivi przyjmuje specyficzną końcówkę -t tworząc formę kenet?. Występuje regularnie w liczbie mnogiej z rdzeniem lm. kei-. Przykłady użycia form zaimka kuka? to np. kuka tämä on? (kto to jest?), ketkä he ovat? (kim oni są?), ketä etsit? (kogo szukasz?), kenet löysit? (kogo znalazłeś?), kenelle annoit kirjan? (komu dałeś książkę?), keiltä ne sait? (od kogo [w l. mnogiej, od których osób] te [rzeczy] dostałeś?).

Zaimek mikä? służy do zadawania pytań o przedmioty, zwierzęta itd. Posiada nieregularny rdzeń samogłoskowy mi-, np. missä? (gdzie?), w genetivii ma formę minkä?, a w partitiivi mitä?. Nie występuje w lm., poza nominatiivi, gdzie przyjmuje formę mitkä? (lub też, inaczej mówiąc, pozostałe formy lm. są takie same jak formy lp.). Wśród jego form występuje m.in. forma minä? (jako co?), której nie należy mylić z zaimkiem osobowym minä (ja), a także forma miksi? (w co [się zmieniać]?), której z kolei nie należy mylić z zaimkiem pytającym miksi? (dlaczego?). Przykłady użycia form zaimka mikä? to np. mikä tämä on? (co to jest?), mitkä nuo ovat? (co to jest [lm. „czym są te rzeczy tam”]?), mitä etsit? (czego szukasz?), minkä löysit? (co znalazłeś?), missä me olemme? (gdzie my jesteśmy?), milloin he tulevat? (kiedy oni przychodzą?), minä vuonna se tapahtui? (w którym roku to się stało?), miksi minua luulet? (za co mnie [błędnie] uważasz?), missä kaupungeissa olet ollut? (w których miastach [zauw. lm.] byłeś?).

Przynajmniej trzy formy zaimka mikä? tłumaczą się na język polski jako co?: mikä?, mitä? oraz minkä?, co może być początkowo mylące. Dobór zaimka pytającego jest dostosowany do funkcji, jaką w zdaniu pełni rzecz, której pytanie dotyczy (w języku polskim zaimek co? posiada tę samą formę w mianowniku i w bierniku liczby pojedynczej, co utrudnia niejako Polakom rozróżnianie zaimków fińskich), por. mikä söi koiran? (co zjadło psa?) vs. mitä koira söi? (co pies jadł?) vs. minkä koira söi? (co pies zjadł?).

Zaimek kumpi? służy do zadawania pytań typu „który spośród dwóch” i może dotyczyć zarówno osób jak i innych obiektów. Zaimek odmienia się tak samo jak przymiotniki stopnia wyższego – posiada więc rdzeń samogłoskowy kumpa-. Nie występuje w liczbie mnogiej. Posiada synonim kumpainen?, który jest znacznie rzadziej używany. Przykład użycia kumpi? to kumpi heistä on ollut täällä? (który z nich [dwóch] tu był?), kummalle annoit kirjan? (któremu [z dwóch] dałeś książkę?), kumpi kirja on parempi? (która książka [z dwóch] jest lepsza?).

Zaimek kuinka? jest nieodmienny i używany w zapytaniach o sposób wykonania czynności, np. kuinka sen teit? (jak to zrobiłeś?), kuinka löysit meidät? (jak nas znalazłeś?), a także w zapytaniach o intensywność cechy, np. kuinka monta heitä on? (jak wielu ich jest?), kuinka paljon kilo perunoita maksaa? (ile [jak wiele] kosztuje kilogram ziemniaków?), kuinka nopeasti osaat juosta? (jak szybko potrafisz biec?), kuinka nopea sinun autosi on? (jak szybki jest twój samochód?).

Zaimek miten? jest również nieodmienny i jest używany podobnie jak kuinka? w zapytaniach o sposób wykonania czynności, np. miten sen teit? (jak to zrobiłeś?), miten se tapahtui? (jak to się stało?). Nie występuje w pytaniach o ilość ani liczebność, natomiast w zapytaniach o intensywność cechy (głównie przymiotnika) kładzie mniejszy nacisk na oczekiwaną precyzję odpowiedzi, np. miten vahva sinä olet? (jak/na ile jesteś silny). Użycie kuinka? może w pewnych wypadkach sugerować oczekiwanie odpowiedzi w miarę precyzyjnej, np. liczbowej.

Zaimki koska? oraz milloin?, również nieodmienne, służą do zadawania pytań o czas. Nie ma między nimi zasadniczej różnicy. Przykłady użycia to: koska menet kotiin? (kiedy jedziesz do domu?) lub milloin hän tulee? (kiedy on przyjdzie?).

Zaimek miksi? jest nieodmienny i używany jest w pytaniach o powody zdarzenia, np. miksi tulit tänne? (dlaczego tu przyszedłeś?), miksi vihaat häntä niin paljon? (dlaczego tak bardzo go nienawidzisz?).

Zaimek millainen? używany jest w zapytaniach o cechy rzeczownika. Odmienia się regularnie, tak jak pozostałe słowa z końcówkę -nen, np. millainen sää on ulkona? (jaka jest na zewnątrz pogoda?), millaisista kirjoista pidät? (jakie książki lubisz?), millaisessa talossa asuit lapsena? (w jakim domu mieszkałeś jako dziecko?).

Zaimek minkälainen? (będący słowem złożonym) używany jest w zapytaniach typu „jakiego rodzaju” – czyli nie tyle o cechy ile o klasyfikację, np. minkälaisesta ruuasta pidät? (jakiego rodzaju jedzenie lubisz), w odp. np. kiinalaisesta (chińskie).

Przykłady użycia form odmienionych to m.in. missä olet? (gdzie jesteś?), mistä olet kotoisin? (skąd pochodzisz?), mihin menet? (dokąd idziesz). W pytaniach o cel ruchu itp. często zamiast mihin? używa się niezależnej formy pochodnej minne? (dokąd). W pytaniach typu „o której [godzinie]?” używa się konstrukcji mihin aikaan hän tulee? (o której [godzinie] on przyjdzie?).

Spotkać można również archaiczne warianty zaimka mikä? oparte na rdzeniu ku-, np. kussa? (gdzie/w czym?), kuhun? lub kunne? (dokąd?), itd. Formy te mogą również zastępować zaimek względny mikä (patrz niżej). Por. też spójniki, tj. kuten (jak) czy kunnes (dopóki).

Zaimek zwrotny

Zaimek zwrotny (fin. refleksiivipronomini) to itse^x (się, siebie)^[49]. Jest regularnie odmienny przez przypadki i zazwyczaj jest używany w połączeniu z sufiksem dzierżawczym, np. katso itseäsi! (popatrz na siebie!). Nie należy go mylić ze stanowiącym jego homonim przysłówkiem itse^x (sam [samodzielnie]), por. minä tein sen itse (zrobiłem to sam).

Wiele czasowników fińskich niesie w samej swojej formie podstawowej sens zwrotny i nie wymaga dodania zaimka zwrotnego.

Zaimek wzajemny

Zaimek wzajemny (fin. resiprookkipronomini) w języku fińskim to toinen^[50]. Odpowiada polskiemu „się” w zdaniach typu „lubimy się [wzajemnie]”. Używa się go na dwa różne sposoby.

Pierwszy sposób wymaga powtórzenia zaimka toinen w liczbie pojedynczej, przez co przyjmuje on formy toinen toisemme, toinen toisenne i toinen toisensa, np. me pidämme toinen toisestamme (lubimy się [wzajemnie]). Odmianie przez przypadki podlega wyłącznie drugi wyraz, podczas gdy pierwszy pozostaje niezmienny. Sufiks dzierżawczy dostosowuje się do osoby, w której pojawia się czasownik.

Drugi sposób (uchodzący do niedawna za mniej poprawny, obecnie równorzędny) to użycie zaimka toinen w liczbie mnogiej (bez powtórzenia), tj. toisiaan, np. he rakastavat toisiaan (kochają się [wzajemnie]), me pidämme toisistamme (lubimy się [wzajemnie]). I tu sufiks dzierżawczy dostosowuje się do osoby, w której pojawia się czasownik.

W przypadkach gdy opisywana czynność nie jest dosłowna, pojawiają się też formy toinen w liczbie pojedynczej, np. ongelma seuraa toistaan (przybl. problem wychodzi jeden za drugim [problem goni problem]).

Zaimki względne

Zaimki względne (fin. relatiivipronominit) w języku fińskim to joka (który/a/e [o rzeczy lub osobie]) oraz mikä (co, homonim zaimka pytającego mikä?)^[51]. Joka odnosi się zazwyczaj do ostatniego wyrażenia zdania nadrzędnego, a mikä do całego zdania nadrzędnego (zauw. analogię z językiem polskim), np. tässä on poika, joka asuu täällä (oto chłopiec, który tu mieszka), hän asui Suomessa kuukauden, mikä oli hänelle hyväksi (mieszkał w Finlandii przez miesiąc, co dobrze mu zrobiło). W niektórych zdaniach z przymiotnikami i przysłówkami w stopniu najwyższym joka bywa zastępowane przez mikä w znaczeniu odpowiadającym polskiemu „jaki”, np. tämä on paras elokuva, mikä olen nähnyt (to najlepszy film, jaki widziałem).

Zaimek joka posiada nieregularny rdzeń infleksyjny jo-, np. jota (który_part.), jossa (w którym) itd. Mikä posiada nieregularny rdzeń infleksyjny mi-, np. mitä (co_part.), missä (w czym/gdzie) itd.

Zaimek joka posiada też nieodmienny homonim joka o znaczeniu przymiotnikowym „każdy/a/e”, używany w funkcji przydawki, por. joka päivä ja joka yö (każdy dzień i każda noc).

Zaimki nieokreślone

Zaimków nieokreślonych (fin. indefiniittipronominit lub kvanttoripronominit^{[uwaga 8]}) jest w języku fińskim około 20^[52]. Wiele z zaimków nieokreślonych odmienia się regularnie, ale często według nietypowych reguł. Najczęściej używane zaimki nieokreślone, to:

Wiele zaimków występuje też w formie przydawki, np. eräs mies (pewien mężczyzna), muutama nainen (co poniektóra kobieta), jossain paikassa (w jakimś miejscu), kaikki miehet ovat jo täällä (wszyscy mężczyźni już tu są).

Zaimek joku występuje czasem w formie nieodmienionej w znaczeniu jakiś, np. hänellä oli joku kirja (miał jakąś książkę); zdania te można też skonstruować z użyciem zaimka jokin, np. hänellä oli jokin kirja.

Odmiana liczebników

Liczebniki odmienia się według tych samych schematów co rzeczowniki, jednak rdzenie służące do ich odmiany są często nieregularne. Zwłaszcza formy partitiivi są bardzo często nieregularne. W lp. nie występują dla liczebników formy instruktiivi ani komitatiivi.

Ponadto, jak już było wspomniane, odmiana liczebnika wymaga odmienienia wszystkich jego członów. Wiele rdzeni samogłoskowych liczebników podlega wymianie stóp, kaksi (dwa) → kahdessa (w dwóch), kahtena (jako dwa). W przypadku illatiivi używa się wyłącznie końcówki -Vn (normalne zasady nie obowiązują).

Poniższa tabela przedstawia schematy odmiany liczebników. Znak „↔” symbolizuje miejsce lub miejsca, w których do rdzenia przyłącza się końcówkę, zaś znak „=” separuje człony liczebników (tylko dla przejrzystości, w rzeczywistości liczebniki zapisuje się łącznie). Wszystkie rdzenie zostały poniżej podane w stopie mocnej; należy pamiętać, że z odpowiednimi końcówkami przyjmują one formę stopy słabej.

Dla 10, 100, 1000000 i wyższych liczb rdzeń liczby mnogiej jest taki sam jak rdzeń samogłoskowy, np. kymmenissä taloissa (w dziesiątkach domów), sadoissa kylissä (w setkach wsi). Dla 1000 rdzeń ma postać tuhans-, np. tuhansien ihmisten tarinat (historie tysięcy ludzi).

Liczebniki w liczbie mnogiej

Formalnie rzecz biorąc wszystkie liczebniki posiadają formy liczby mnogiej dla wszystkich przypadków włącznie z instruktiivi oraz komitatiivi (dla których formy lp. nie występują). Z liczebnikiem w liczbie mnogiej wyrażenie określane występuje również zawsze w liczbie mnogiej. Użycie tych form jest ograniczone do poniższych przypadków szczególnych^[53][54][55]:

1. „okrągłe” liczby takie jak 10, 100, 1000 itd. występują w znaczeniu „dziesiątki”, „setki”, „tysiące” czegoś, np. satoja ihmisiä (setki ludzi), miljoonien eläimien elämä (życie milionów zwierząt), pidentää kymmenillä vuosilla (przedłużyć o dziesiątki lat)
2. liczebniki występują w lm. gdy określają rzeczowniki nieposiadające form liczby pojedynczej, np. kahdet farkut (dwie pary dżinsów), kahdet sakset (dwie pary nożyc), kolmissa häissä (na trzech ślubach)
3. liczebniki występują w lm. również gdy określają rzeczowniki posiadające formy lp., w sytuacjach kiedy wyrażanie ma opisywać pewną ilość kompletów czegoś, np. kahdet renkaat (dwa komplety opon), por. też kaksi sukkaa (dwie skarpetki) vs. kahdet sukat (dwie pary skarpetek), talvella käytän kaksia sukkia päällekkäin (w zimie używam dwóch par skarpetek jedna na drugą)
4. liczebniki występują w lm. w instruktiivi, np. kaksin käsin (dwoma rękoma)
5. liczebniki występują w lm. w komitatiivi, np. äiti kaksine lapsineen (matka [razem] z dwójką [swych] dzieci)

Liczebniki porządkowe

Pierwsze dwa liczebniki porządkowe mają nieregularne formy ensimmäinen (pierwszy) oraz toinen (drugi). Pozostałe liczebniki porządkowe tworzy się z liczebników głównych przez dodanie końcówki -s do rdzenia samogłoskowego liczebnika głównego (czasami z pewnymi nieregularnościami), np. kolmas (trzeci [zauw. niereg. rdzeń kolma-]), neljäs (czwarty), viides (piąty) itd.

W liczebnikach złożonych formy porządkowe tworzy się przez odpowiednie przekształcenie każdego z członów z osobna, czyli analogicznie do odmiany liczebnika głównego przez przypadki, np. nejläs=kymmenes=toinen (czterdziesty drugi). Przy określaniu pozycji z kolejnych dziesiątek (setek, tysięcy itd.) dla liczby 1–2 dziesiątek (setek, tysięcy, ...) używa się już form yhdes- i kahdes-, czyli np. kahdes=kymmenes=viides (dwudziesty piąty). Dla liczebników 11–19, podobnie jak przy odmianie liczebników głównych, przemianie podlega tylko pierwszy człon (poprzedzający człon -toista), np. neljäs=toista (czternasty) przy czym dla 11 i 12 również używa się form yhdes i kahdes, np. yhdes=toista (jedenasty), kahdes=toista (dwunasty). W przypadku gdy liczba większa od 20 kończy się na 1 lub 2 dopuszczalne są dwie formy kahdes=kymmenes=ensimmäinen lub kahdes=kymmenes=yhdes (dwudziesty pierwszy) oraz kahdes=kymmenes=toinen lub kahdes=kymmenes=kahdes (dwudziesty drugi).

Liczebniki porządkowe są odmienne przez przypadki tak jak rzeczowniki, ale z pewnymi nieregularnościami. Formy ensimmäinen (pierwszy) oraz toinen (drugi) odmienia się tak jak wszystkie wyrazy z formą podstawową zakończoną -nen, np. ensimmäisessä (w pierwszym), toista (drugi_part.). Dla pozostałych liczebników rdzeń samogłoskowy tworzy się przez wymianę końcówki -s na -nte- (-nne- po wymianie stóp), np. kolmas (trzeci) → kolmannessa (w trzecim), kolmanteen (do trzeciego). Rdzeń spółgłoskowy tworzy się przez wymianę końcówki -s na -t-, np. kolmas (trzeci) → kolmatta (trzeci_part.). Rdzeń liczby mnogiej powstaje natomiast przez wymianę końcówki -s na -ns-, np. kolmas (trzeci) → kolmansissa (w trzecich). Wyjątek od powyższych reguł stanowi (rzadko używany) abessiivi lp., który dla liczebników porządkowych jest identyczny z partitiivi, np. kolmas (trzeci) → kolmatta (bez trzeciego), por. emme voi perustaa puoluetta kolmatta jäsenettä (nie możemy utworzyć partii [politycznej] bez trzeciego członka [uwaga: puoluetta to forma partitiivi!]).

Liczebniki ułamkowe

Liczebniki ułamkowe tworzy się przez dodanie końcówki -s do rdzenia samogłoskowego liczebnika porządkowego^{[uwaga 9]}. Formy takie spotyka się dla liczb od 3 do 10 włącznie oraz dla liczby 100^[56].

Utworzone w ten sposób liczebniki to kolmannes (jedna trzecia/co trzeci), neljännes (jedna czwarta/co czwarty), viidennes (jedna piąta/co piąty) itd., np. kolmannes suomalaisista puhuu englantia oikein hyvin (jedna trzecia Finów/co trzeci Fin mówi naprawdę dobrze po angielsku). Możliwe jest również wzmocnienie liczebnika ułamkowego słowem osa (część), np. kolmannes osa siitä on minun (trzecia część [jedna trzecia] tego jest moja).

Dla liczebnika 2 używa się słów puoli lub puolet (oba w sensie „połowa”) lub wyrażenia joka toinen (co drugi). Nb. konstrukcja z joka jest również możliwa dla liczebników większych niż 2, np. joka neljäs (co czwarty).

Istnieje też słowo vartti (ćwierć [w odniesieniu do czasu: kwadrans]).

Liczebniki ułamkowe odmieniają się według schematu 5a (ajatus), a więc rdzeń samogłoskowy tworzy się przez wymianę -s → -kse-, a rdzeń spółgłoskowy jest identyczny z formą podstawową, czyli np. kolmannes (jedna trzecia) → kolmanneksen (jednej trzeciej), kolmannesta (jedna trzecia_part.), kolmanneksissa (w jednych trzecich).

Rzeczowniki pochodzące od liczebników

Cyfry od 1 do 10 mają następujące nazwy, kolejno: ykkönen, kakkonen, kolmonen, nelonen, viitonen (pot. ∼vitonen), kuutonen (pot. ∼kutonen), seiska, kahdeksikko (pot. ∼kasi), yhdeksikkö (pot. ∼ysi), kymppi. Dla większych liczb używa się liczebników głównych. Czasami w przypadku liczb większych od 21 możliwa jest, zwłaszcza w języku potocznym, konstrukcja mieszana typu kaksi=kymmentä=kolmonen (dwudziestka trójka).

Rzeczowników tych używa się często w określenia wersji, wydań itp., np. Terminaattori kakkonen (Terminator 2 [film]), Formula ykkönen (Formuła 1), Windows Seiska (Windows 7 [system operacyjny]). Używa się ich również czasami w znaczeniu przenośnym, tj. olisiko sinulla v(i)itonen? (miałbyś może piątaka / 5 euro?).