Illativus (illatiwus) – przypadek w językach aglutynacyjnych i fleksyjnych oznaczający kierunek ruchu przedmiotu do wewnątrz jakiegoś obiektu. Odpowiada on zatem znaczeniowo polskim wyrażeniom typu do środka (czegoś) lub w (coś) (np. Im dalej w las, tym więcej drzew).

Występuje m.in. w językach ugrofińskich, zwłaszcza węgierskim i fińskim[1].

Język fiński

Końcówkami illatiwu w języku fińskim są w liczbie pojedynczej -Vn, -hVn lub -seen (gdzie V symbolizuje powtórzenie ostatniej samogłoski przed końcówką), a w liczbie mnogiej -in, -hin lub -siin. Zasady doboru końcówki są złożone, patrz illativ w języku fińskim[1].

  • talo „dom” – taloon „do domu”, taloihin „do domów”
  • Puola „Polska” – Puolaan „do Polski” (He menevät Puolaan „Oni jadą do Polski”)
  • työ „praca” – työhön „do pracy”

Język węgierski

Końcówką illatiwu jest -ba / -be[2].

  • vonatba „do pociągu”

Przypisy

  1. 1 2 § 81 Sijat ja sijapäätteet. [w:] Iso Suomen kielioppi [on-line]. [dostęp 2017-12-09].
  2. ↑ Hungarian Illative case: -ba -be. [w:] Hungarian Reference [on-line]. [dostęp 2017-12-11].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.