Herb Ostoja, wersja średniowieczna.
Herb Ostoja Danilewiczów z wpisu do Ksiąg Szlachty Guberni Wołyńskiej z 1802 roku[1].
Dwór w Bohdanowie
Dwór w Bohdanowie – rysunek Ferdynanda Ruszczyca z 1895 roku[2].
Dwór w Bohdanowie – obraz pędzla Ferdynanda Ruszczyca z 1902 roku.
Dwór w Bohdanowie od frontu – obraz pędzla Ferdynanda Ruszczyca z 1902 roku.
Majątek Średnik
Majątek Średnik, własność Danilewiczów w I poł. XVIII w. Litografia z 1876 roku.
Wieś Średnik – zdjęcie z 2007 roku.
Autograf Franciszka Danilewicza, pułkownika pow. oszmiańskiego, złożony pod listem do jednego z książąt Radziwiłłów[3].
Wincenty Danilewicz (1787–1878) z córkami, fotografia z około 1850 roku. Waleria Danilewicz – druga od prawej (siedzi), stoją z tyłu: Aneta i Julia[4].
Order Legii Honorowej Wincentego Danilewicza.
Epitafium Wincentego Danilewicza w Kościele Trójcy Świętej w Jędrzejowie – fot. Andrzej Sokołowski, listopad 2018 roku.
Rajmund Masłowski, mąż Walerii Danilewicz. Rysunek z 1864 roku nieznanego autora.
Franciszka z Krupińskich h. Jelita, druga małżonka Karola Danielewicza.
Józef Ostoja Danielewicz.
Agnieszka z Danilewiczów i Rudolf małżonkowie Koppitzschowie z dziećmi[5].

Danilewicze (Danielewicze) – ród szlachecki pochodzący z Wielkiego Księstwa Litewskiego, pieczętujący się herbem Ostoja, należący do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców)[6][7][8][9]. Danilewicze wspomnieni zostali przez Kaspra Niesieckiego w Herbarzu Polskim[6].

Najstarsze świadectwa źródłowe dotyczące pochodzenia rodu

  • Adam Boniecki w Poczcie rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku wymienia osoby, z których każda mogła należeć do Danilewiczów lub dać początek rodowi tego nazwiska. Boniecki wspomina m.in.: Jeska Danilewicza, bojara (którego ojcu Daniłowi Girdewiczowi kniaź Semen Romanowicz Kobryński nadał wieś Pryszychwosty), Iwaszka i Fedora Danilewiczów, synów Iwana, dworzan królewskich, Iwana i Semena Danilewiczów, synów bojara Daniła Iwanowicza (któremu kniaź Fedor Jarosławicz Piński nadał w 1507 roku wieś Połkotycze)[11]. Według Bonieckiego Danilewicze prawdopodobnie pochodzą od wyżej wymienionego Iwaszka Iwanowicza Danilewicza, dworzanina królewskiego, który otrzymał w 1511 roku od króla Zygmunta Starego wsie Nieżyłowy i Teszyłowy. Iwaszko i jego brat Fedor (także dworzanin królewski w 1523 roku) dostarczali na ekspedycje wojenne trzech zbrojnych konno z własnych dóbr[12][11][9].
  • Dr Jan Ciechanowicz przywołuje (w tomie II dzieła pt. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego) dokument dotyczący dziejów rodziny Danilewiczów. Autor, powołując się na zapisy w aktach grodzkich połockich, cytuje skargę Katarzyny ze Starosielskich Danilewiczowej, z lipca 1667 roku, w której pisała ona co następuje:

Przybywszy z krajów litewskich, z wygnania moskiewskiego w w-wo połockie, do majętności swych, w w-wie połockim leżącey Chrołcewicz y Połciewa, w w-wie witebskim leżące, w tym roku 1667, po szczęśliwey rekuperacy zamków połockich y witebskich z rąk moskiewskich, o tym, iż gdy żałujące, czasu inkursu moskiewskiego, będąc wygnani z kraiów ruskich, różni po różnych województwach y powiatach w Wielkim Xięstwie Litewskim, unosząc zdrowie swe, przemieszkiwając, po tym przed szczęśliwie zawartym pokojem z carem moskiewskim, w powiecie oszmiańskim, w majętności jmci pana Pawła Danilewicza, sędziego ziemi wileńskiej, z małżonkiem swym zeszłym panem Alexandrem Danilewiczem, we dworze, nazwanym Leszney, przez czas niemały przemieszkiwali. Gdzie w tym roku 1667, dnia marca 4 dnia, zeszły pan Danilewicz, mając swoje niektóre sprawy, do Wilna, na roczki marcowe jechał. Tamże będąc od Pana Boga ciężką chorobą obłożną nawiedzony, powracając z Wilna, przyjeżdżając ku karczmie Murowaney, śmiercią z tego świata, w niewiadomości małżonki zszedł. Więc czeladnik imieniem Stanisław Kopciewicz, natenczas do Wilna z zeszłym p. Danilewiczem jeździł, one ciało, jako w drodze zmarłe p. Danilewicza do karczmy Murowaney wwiózłszy, zanocował. Tamże, przez nieopatrzność tego czeladnika, wszystkie rzeczy, w saniach przy tym ciele będące, pokradzione[14].

  • Nie jest znana data przystąpienia rodziny Danilewiczów (Danielewiczów) do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców). Mogło to nastąpić w XVI wieku.

Majątki ziemskie należące do rodu

Poniżej wymienione są ważniejsze dobra ziemskie należące do Danilewiczów herbu Ostoja.

Nieżyłowy, Teszyłowy[12], Chrołcewicze, Połciew[14], Tułowo[15][16], Leszna[17][18], Nosiłów, Kolendzin[18], Świrany[19][20][21], Bolniki, Wierzchówka[20][22], Zanarocz (alias Koziniec)[20][23], Wielkie Sioło[18][24], Uzła Wielka[25][26], Ołseta[27], Sakowicze[16], Korciany, Multanka, Średnik, Bohdanów[28][29], Pierzchaiły, Bukaty, Dziertyniki, Poludy, Kozierowce, Rymowicze, Nowosady, Dziesiętniki, Dowkniewicze, Goreckowszczyzna, Hołoblewszczyzna, Jachimowszczyzna[30], Danilewicze, Sulżyn[31], Sokoleńszczyzna[32], Lewszany[33], Gudziany, Piełaniszki[32], Skierzabola[34][35], Szłowin, Kalniszki[36].

Przedstawiciele rodu

  • Paweł Danilewicz (zm. 1667) – dziedzic dóbr Leszna, sędzia ziemski wileński w latach 1649-1667, podsędek wileński w latach 1646-1649, cześnik lidzki w latach 1642-1646, sędzia grodzki wileński w latach 1641-1646, starosta inturski[38], był elektorem Jana II Kazimierza Wazy z województwa wileńskiego. Jego małżonką była Zofia Duninówna Kitlicka[39].
  • Michał Danilewicz (zm. po 1703) – dziedzic dóbr Średnik, Bohdanów, Sulżyn i innych, starosta płotelski, komisarz sejmowy w 1703 roku. Był synem Romana Jana Danilewicza, podkomorzego oszmiańskiego, starosty inturskiego i Katarzyny Pac. Jego małżonką była Eleonora Zenowicz[46]. W roku 1758, jego wnuk Jan Danilewicz sprzedał część Sulżyna (odziedziczoną po ojcu Konstantym)[31].
  • Józef Antoni Danilewicz (zm. przed 1711) – podkomorzyc wendeński, koniuszy oszmiański. W roku 1705 został nominowany na urząd koniuszego oszmiańskiego po śmierci Krzysztofa Szymkowicza[47].
  • Michał Danilewicz (zm. po 1721) – ziemianin królewski wojew. mińskiego, dziedzic dóbr Sakowicze. Dobra te (odziedziczone po stryju Gabrielu) przekazał synowi Franciszkowi w 1721 roku. Był synem Michała Danilewicza, starosty płotelskiego[16].
  • Józef Danilewicz (zm. po 1750) – dziedzic Sokoleńszczyzny, skarbnik kowieński. W roku 1750 sporządził testament, w którym zapisał majątek swoim synom – Kazimierzowi i Leonowi, zobowiązując ich do spłacenia starszych braci Tadeusza i Józefa[32].
  • Dominik Danilewicz (zm. po 1773) – łowczy smoleński[53], dziedzic dóbr Tułowo. Był synem Onufrego, kapitana wojsk królewskich. W roku 1768 Dominik Danilewicz wraz z synami: Janem, Antonim, Franciszkiem i Piotrem oraz bratem Janem, chorążym wojsk koronnych i bratankiem Michałem, sprzedali majątek Tułowo Pociejom[16].
  • Szymon Danilewicz (zm. po 1790) – dziedzic dóbr Gudziany, Lewszany[32], Piełaniszki, rotmistrz trocki w 1774 roku[34]. Był synem Tadeusza, rotmistrza trockiego[32]. Jego małżonką była Eugenia Randamańska[34].
  • Jozafata Danilewicz (zm. po 1792) – córka Franciszka Tadeusza Danilewicza, chorążego oszmiańskiego. Była małżonką Jana Pakosza, sędziego grodzkiego smoleńskiego, pisarza grodzkiego i ziemskiego połockiego[57].
  • Julian Danilewicz (zm. po 1795) – rotmistrz oszmiański w 1795 roku. Był synem Antoniego. Jego rodzina osiedlona była we wsi Kozłowszczyzna[59].
  • Józef Danilewicz (zm. po 1804) – kapitan wojsk polskich. W roku 1804 sprzedał swoją część w Lewszanach. Był synem Szymona Danilewicza, rotmistrza trockiego[60].
  • Antoni Danilewicz (zm. po 1817) – dziedzic dóbr Lewszany, główny strażnik komory trockiej, komornik rzeczycki w 1798 roku. Był synem Szymona, rotmistrza trockiego. Jego małżonką była Katarzyna Kandratowicz[34]. Majątek w Lewszanach sprzedał w 1817 roku[32].
  • Józef Danilewicz (zm. po 1832) – właściciel dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, porucznik wojsk rosyjskich[36]. Był synem Tadeusza[60].
  • Adolf Danilewicz (zm. po 1859) – dziedzic dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, radca kolegialny. Był synem Józefa, porucznika wojsk rosyjskich[36]. Wraz z braćmi – Janem i Tadeuszem zostali wylegitymowani ze szlachectwa w guberni wileńskiej w roku 1819[60].
  • Jan Danilewicz (zm. 1893) – dziedzic dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, radca tytularny w latach 1859–1873. Zmarł 16 I 1893 roku w Wilnie. Był synem Józefa, porucznika wojsk rosyjskich. Jego żoną była Eufrozyna z Pizanich[36].
  • Teofil Danilewicz (1832-1901) – dziedzic dóbr Szłowin z wsią Kalniszki, pułkownik. Zmarł 2 III 1901 roku w Wilnie, pochowany na Rossie. Był synem Józefa, porucznika wojsk rosyjskich[36].
  • Antoni Danielewicz (Danilewicz) (1888-1937/8) – zamordowany przez NKWD za kontrrewolucyjną działalność i agitację na rzecz państwa polskiego (27 XII 1937 roku zapadła decyzja o rozstrzelaniu Danilewicza). Działał na terenie Wołynia. Był przeciwnikiem kołchozów. Jak wynika, z dokumentów śledczych NKWD wielokrotnie przekraczał granicie pomiędzy Polską a ZSRR. Dostarczał do rodzinnej Wróblówki (koło Cudnowa) towary spożywcze oraz gospodarcze. Jego działalność uznawana była przez NKWD za kontrabandę. Był synem Karola Danielewicza, handlowca i Feliksy z Bańkowskich. Jego brat Stanisław został zesłany na Syberię[62].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 104.
  2. ↑ C. Jankowski, Powiat Oszmanski, cz. I, s. 229.
  3. ↑ AGAD, Zespół: Archiwum Warszawskie Radziwiłłów, Danilewicz Franciszek, sygn. 2752, s. 2.
  4. ↑ Źródło: archiwum rodzinne Macieja Masłowskiego, zob. także: Masłowski M. [opr.]: Stanisław Masłowski – Materiały do życiorysu i twórczości, Wrocław 1957, ed. "Ossolineum" – Polska Akademia Nauk, s. 17-19.
  5. ↑ J. Sokołowska-Gwizdka, Zapomniane medale, Culture Avenue, Klub historyka
  6. 1 2 K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  7. ↑ W. Kojałowicz, Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator, Kraków 1905, s. 119.
  8. ↑ A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  9. 1 2 S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  10. ↑ O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 101.
  11. 1 2 A. Boniecki, Poczet rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku, Warszawa 1887, s. 42.
  12. 1 2 A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80.
  13. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom V. Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek, H. Lulewicz (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, A. Haratym, A. Macuk, A. Radaman (oprac.), Warszawa 2018, s. 179.
  14. 1 2 J. Ciechanowicz, Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001, t. II, s. 301.
  15. 1 2 Tułowo (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 620.
  16. 1 2 3 4 5 6 A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 82.
  17. ↑ Leszna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 176.
  18. 1 2 3 4 Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 166.
  19. ↑ Świrany, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 635.
  20. 1 2 3 4 5 J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 222-223.
  21. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 111.
  22. ↑ Wierzchówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 413.
  23. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 122.
  24. ↑ Wielkie Sioło, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 346.
  25. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 127.
  26. ↑ Uzła, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 869.
  27. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 250.
  28. ↑ C. Jankowski, Powiat Oszmanski, cz. I, s. 223-233
  29. ↑ Bohdanów (4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 182.
  30. ↑ C. Jankowski, Powiat Oszmianski, cz. I, s. 224.
  31. 1 2 3 4 A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 81.
  32. 1 2 3 4 5 6 7 8 A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 83.
  33. ↑ A. Krahel, Opisy parafii dekanatu trockiego w diecezji wileńskiej 1784 roku – edycja źródeł historycznych, Białystok 2015, s. 112, 119.
  34. 1 2 3 4 Я.С. Глінскі, Гербоўнік беларускай шляхты, t. V (Д), Мінск 2018, c. 162-163.
  35. ↑ A. Krahel, Opisy parafii dekanatu trockiego w diecezji wileńskiej 1784 roku – edycja źródeł historycznych, Białystok 2015, s. 114.
  36. 1 2 3 4 5 C. Malewski, Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. Powiaty lidzki, oszmiański i wileński, Warszawa 2016, s. 457.
  37. ↑ Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, L. Grzebień SJ (oprac.), Kraków 1996, hasło: DANIELEWICZ.
  38. ↑ Metryka Litewska. Księga wpisów nr 131, A. Rachuba (oprac.), Warszawa 2001, nr 1018, s. 439.
  39. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, spisy, t. I: Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, opr. H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk, pod red. A. Rachuby, Warszawa 2004, s. 168.
  40. ↑ J. Dunin-Borkowski, M. Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz., Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie (red. Władysława Semkowicza), t. I, s. 38.
  41. ↑ O. Pietruski, Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III roku 1674, Augusta II roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. Ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 65.
  42. ↑ L. A. Wierzbicki, Posłowie Wielkiego Księstwa Litewskiego na zjazd warszawski i sejm pacyfikacyjny 1673 roku, „Teka Komisji Historycznej”, PAN, Lublin 2004, vol. I, s. 98.
  43. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 272.
  44. ↑ C. Jankowski, Powiat Oszmianski, cz. II, s. 102.
  45. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 433, 434, 462, 464, 641.
  46. ↑ J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 321.
  47. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 228, 641.
  48. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 214.
  49. ↑ A. Haratym, Sulistrowski Krzysztof Franciszek (zm. 1737), [w:] „Polski słownik biograficzny”, t. XLV, Kraków 2007-2008, s. 487-489.
  50. ↑ R. Żmuda, Materiały do bibliografii publikacji o zakonach i zgromadzeniach zakonnych w Polsce 1945-2000, t. I: Osoby konsekrowane, Łódź 2011, s. 81.
  51. ↑ J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kraków 1912, s. 7.
  52. ↑ Encyklopedia katolicka, (red. R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz), t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
  53. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom IV. Ziemia smoleńska i województwo smoleńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2003, s. 102.
  54. ↑ A. B. Zakrzewski, Sejmiki Wielkiego Księstwa Litewskiego XVI-XVIII w., Warszawa 2000, s. 183, 200, 211.
  55. ↑ Lietuvos didžiosios kunigaikštystės seimelių instrukcijos (1788-1790), (wyd.) R. Jurgaitis, A. Stankevič, A. Verbickienė, Vilnius 2015, s. 95.
  56. ↑ M. Jusupović, Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733–1795, Instytut Historii PAN, Wydawnictwo Neriton, Warszawa 2019, s. 281, 284, 295.
  57. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom V. Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek, H. Lulewicz (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, A. Haratym, A. Macuk, A. Radaman (oprac.), Warszawa 2018, s. 149.
  58. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 611
  59. ↑ C. Malewski, Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. Powiaty lidzki, oszmiański i wileński, Warszawa 2016, s. 256.
  60. 1 2 3 A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 84.
  61. ↑ M. Masłowski, Stanisław Masłowski – Materiały do życiorysu i twórczości, Wrocław 1957, s. 10, 11-13, 16, 17, 21, 25, 237.
  62. ↑ O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 106-108.

Bibliografia

  • K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  • A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  • A. Boniecki, Poczet rodów w Wielkim Księstwie Litewskim w XV i XVI wieku, Warszawa 1887, s. 42.
  • S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  • W. Kojałowicz, Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator, Kraków 1905, s. 119.
  • W. Kojałowicz, F. Piekosiński, Ks. Wojciecha Wijuka Kojałowicza S. J. Herbarz rycerstwa W. X. Litewskiego tak zwany Compendium czyli o klejnotach albo herbach których familie stanu rycerskiego w prowincyach Wielkiego Xięstwa Litewskiego zażywają, Kraków 1897, s. 205.
  • J. Ciechanowicz, Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeszów 2001, t. II, s. 301.
  • O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, t. VII, Radom 2018, s. 101-109.
  • Я.С. Глінскі, Гербоўнік беларускай шляхты, t. V (Д), Мінск 2018, c. 162-164.
  • G. Błaszczyk, Herbarz szlachty żmudzkiej, wyd: DiG, Warszawa 2015, t. I, s. 401-409.
  • Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich.
  • C. Jankowski, Powiat Oszmanski, cz. I, s. 223-233.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 153, 168-169, 172, 213-214, 228, 264, 272, 319, 433-434, 462, 464, 611, 641.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom IV. Ziemia smoleńska i województwo smoleńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2003, s. 102, 163, 315, 349.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom V. Ziemia połocka i województwo połockie XIV-XVIII wiek, H. Lulewicz (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, A. Haratym, A. Macuk, A. Radaman (oprac.), Warszawa 2018, s. 149, 179, 265.
  • Metryka Litewska. Księga wpisów nr 131, A. Rachuba (oprac.), Warszawa 2001, nr 1018, s. 439.
  • Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 111, 122, 127, 166, 250.
  • Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, L. Grzebień SJ (oprac.), Kraków 1996, hasło: DANIELEWICZ.
  • Encyklopedia katolicka, (red. R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz), t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
  • C. Malewski, Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. Powiaty lidzki, oszmiański i wileński, Warszawa 2016, s. 62, 256, 457.
  • O. Pietruski, Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III roku 1674, Augusta II roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. Ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 65.
  • J. Dunin-Borkowski, M. Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz., Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie (red. Władysława Semkowicza), t. I, s. 38.
  • L. A. Wierzbicki, Posłowie Wielkiego Księstwa Litewskiego na zjazd warszawski i sejm pacyfikacyjny 1673 roku, „Teka Komisji Historycznej”, PAN, Lublin 2004, vol. I, s. 98.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.