Muzyka starożytnego Egiptu

Kultura starożytnego Egiptu była silnie zdeterminowana przez religię. W IV tysiącleciu p.n.e. znane były tańce magiczne. W Starym i Średnim Państwie (XXX-XVI w. p.n.e.) muzykę uprawiano w świątyniach jako akompaniament recytowanych tekstów religijnych, jak też tańców świątynnych, dlatego też kładziono duży nacisk na wykształcenie kapłanów także w tej dziedzinie. Choć o mszyce świeckiej tamtych czasów nie wiadomo za wiele, możemy przypuszczać, iż dworscy muzycy plasowali się wysoko w hierarchii społecznej. O znaczeniu muzyki świadczy również włączenie jej do powszechnej edukacji. Najstarsze zabytki w postaci instrumentów samobrzmiących (tzw. idiofonów) sięgają V tysiąclecia p.n.e. Charakterystyczny staroegipski instrument obrzędowy, związany z kultem Ozyrysa, to sistrum, rodzaj grzechotki. Od początków Nowego Państwa dokumentowane są kastaniety i talerze. Także dzwonki pojawiły się w Egipcie stosunkowo późno. Robione najczęściej z brązu, posiadały zdobienia w formie głowy boga Bes i wizerunków mitologicznych.

Na podstawie istniejących informacji nie można rozwiązać problemu teorii muzyki starożytnego Egiptu. Można jednak przypuszczać, że znane były pewne normy, ewentualne mody, według których komponowano. Jak w całym świecie antycznym, Egipcjanie wierzyli w magiczną siłę muzyki, znaczenie poszczególnych dźwięków, ich związek ze zjawiskami kosmicznymi. Elementy afrykańskie krzyżują się w muzyce egipskiej z arabskimi i azjatyckimi, obok muzyki obrzędowej, śpiewu religijnego, uprawiano muzykę świecką, taneczną.

W czasach nowożytnych, w X w. działał w Egipcie słynny muzyk Al-Mia-il oraz jego syn Tami. W XII i XIII w. rozwinęła się teoria muzyki. Po okresie stagnacji, spowodowanej najazdem tureckim, odrodzenie tradycji narodowych następuje dopiero w XX w. - ważnym impulsem było powstanie w 1932 Królewskiej Akademii Muzyki Arabskiej.