Humanizm i klasycyzm w poezji Leopolda Staffa

Humanizm w poezji Leopolda Staffa widać przez zainteresowanie się wszystkim, co związane z człowiekiem. Autor pełni rolę nauczyciela - moralisty. Tak też użycie słów Terencjusza również można rozumieć jako postawę humanizmu. Poeta wygłasza swoje poparcie dla życia, bez względu na to, że nie jest ono idealne, a wręcz przeciwnie akceptuje je wraz z jego wadami i przeciwnościami losu. Podchodzi do życia z dystansem. W swoich utworach czuje się wybrańcem, unosi się ponad pozostałych ludzi. Po różnych życiowych doświadczeniach podkreślając niejednokrotnie to słowami - "widziałem", "wiem", "znam". Wierzy w człowieka jako istotę. Klasycyzm w poezji Leopolda Staffa przejawia się poprzez umiłowanie wartości, które nie przemijają i są uniwersalne. Autor opowiada się za czystością i zwięzłością treści. Przywołuje tradycje poezji klasycznej, która była zrównoważona emocjonalnie, spokojna. W swoich wierszach łagodzi swoje emocje, w celu osiągnięcia wewnętrznej harmonii. Życie jest dla niego splotem wielu różnych uczuć od cierpienia po radość. Filozofuje na tematy życia - jak je przeżyć ze świadomością swoich słabości, błędów, potyczek. Klasycyzm w wierszach poety polega na filozoficznej tradycji starożytnych oraz antycznych wizjach piękna. Wyróżniamy tu dobranie skromnych środków stylistycznych i umiar. Ideał klasyczny Staff przytoczył poprzez użycie słów Terencjusza "Żyłem i nic co ludzkie nie jest mi obce". Westchnienia do klasycyzmu szczególnie widać w tomach "Gałąź kwitnąca" oraz "Uśmiechy godzin", gdzie wyraźnie widać tęsknotę za pogodą ducha, harmonią życiową, równowagą psychiczną, a także umiarem i prostotą.