Analiza "Lalki" Bolesława Prusa.

1. „charakterystyka utworu.
Akcja powieści rozgrywa się przede wszystkim w Warszawie, poza tym w Zasławku i w Paryżu
czas akcji początek 1878 do październik 1879
- czas akcji uprzedniej 1840 - 1878
- narrator I - autor; narrator II stary subiekt
- romantycy: Rzecki, Katz, stryj Wokulskiego
- pozytywiści: Ochocki, Klein, kupiectwo
- pokolenie przejściowe: Wokulski

2. Idealiści w „Lalce” i ich charakterystyka.

Idealista to człowiek kierujący się w postępowaniu wzniosłymi zasadami, zdolny do poświęceń dla ich realizacji, wyobrażający sobie świat lepszym niż jest on w rzeczywistości. Idealista to także marzyciel, fanatyk idei, która przesłania mu realne spojrzenie na świat. Prus opisuje poczynania idealistów, by wykazać, iż przeminęły już romantyczne ideały, iż romantyczne podejście do życia jest skazane na porażkę, iż idealizm nie jest siłą budującą, lecz niszczącą. Idealiści - trochę szaleni, opętani, lecz sympatyczni - giną, gdy nie mają realnych podstaw do walki o swoją ideę. Idea Rzeckiego nie miała szans realizacji, staruszek zmarł, czekając nadejścia Napoleona. Idea Wokulskiego - romantyczna wiara w miłość - przyniosła opłakane skutki: być może śmierć, a z całą pewnością bolesne rozczarowanie i wykluczenie bohatera ze środowiska.

- Stanisław Wokulski, idealista miłości;

- Ignacy Rzecki, idealista polityczny;

- Julian Ochocki, idealista nauki.

Ignacy Rzecki jest człowiekiem, który na świat patrzy przez pryzmat swych młodzieńczych poglądów, nadziei na nigdy nie spełnione marzenia o wolności. Stary subiekt reprezentuje poglądy pokolenia dawnych żołnierzy napoleońskich, legionistów, do których należał także jego ojciec. Wychowany w kulcie Napoleona, w duchu haseł walki o wolność i sprawiedliwość, Ignacy Rzecki stał się niewolnikiem bonapartyzmu a także zagorzałym demokratą. Gdy w roku 1848 wybuchła w Europie Wiosna Ludów młody Ignacy porzucił pracę w sklepie Mincla i zgodnie z głoszonymi ideami walki "za wolność waszą i naszą" wyruszył wraz ze swoim przyjacielem Augustem Katzem na wojnę. Po zwycięstwie Austrii Katz popełnił samobójstwo, a Ignacy przeżył ogromne rozczarowanie. Jednak nie załamał się, swe ideały próbował wpoić Wokulskiemu. Zacięty bonapartysta nie przyjmował do wiadomości, że są to nierealne rojenia. W osobie i dziedzictwie Napoleona widział możliwość wyzwolenia ukochanej ojczyzny. Tak wbił sobie do głowy myśl o wyzwoleniu, które przyniesie idea Napoleona, wskrzeszona przez potomków cesarza, że nawet niektóre czyny Wokulskiego pojmował jako działania spiskowe.

Idealistą miłości był Stanisław Wokulski. Ten twardy, rozsądny i bardzo pragmatyczny człowiek dał się opanować i obezwładnić samym tylko wyobrażeniem o miłości. Uosobieniem tego uczucia i ideałem kobiety zarazem była w jego oczach Izabela Łęcka. Wokulski, opętany nieznanym mu wcześniej uczuciem, nie dostrzegał realiów, nie chciał znać prawdy o realnej sytuacji. Uciekając od świata zatopił się w marzeniu o szczęśliwej miłości, pięknym i bogatym wnętrzu wybranki i robił wszystko, by ją zdobyć. Przeżył ogromne rozczarowanie, gdy odkrył, kim naprawdę jest jego wymarzona kobieta.

Julian Ochocki jest człowiekiem, ktory poświęcił się nauce. Ten młody arystokrata, zarażony ideą nauki, swe życie podporządkował jednemu – stworzeniu "metalu lżejszego od powietrza", wynalazku użytecznego dla wszystkich. Wrażliwy, zdolny i wykształcony marzy o zbuodwaniu latającej machiny. Przekonanie o nieograniczonych możliwościach człowieka, o szansie na zgłębienie niedostępnych dziedzin, nie poznanych do tej pory tajników wiedzy skazało go na samotność i niezrozumienie. Dodatkowo jego smutnego losu dopełnia fakt, iż w kraju nie miał najmniejszych szans na prowadzenie czy choćby rozpoczęcie badań.

Arystokracja: próżniactwo, pasożytnictwo, pogarda dla pracy i pracujących, fałsz, zakłamanie, obłuda, egoizm, przesądy klasowe, pycha ze swojego pochodzenia i poczucie wyższości, wystawne życie, obłuda miłosna wiążąca się z pieniędzmi, pogoń za rozrywką; dają także zły przykład innym warstwom społecznym, niszczą Polską pod względem ekonomicznym i kulturalnym; wyjątkami są: baronowa Zasławska która pozytywistycznie opiekuje się swoimi chłopami oraz Ochocki, który wyżej niż zabawę stawia naukę;
Podobnie zachowuje się szlachta która jednak bez chłopów, którzy zostali uwłaszczeni, nie potrafi gospodarować, ale nie przeszkadza jej to w kontynuowaniu hulaszczego życia; duża część przeprowadziła się do miast, ale nie przystosowana nie radzi sobie w nowych warunkach; dopiero kolejne pokolenie aklimatyzuje się (Stawska);
Arystokracja w powieści ogólnie jest oceniana negatywnie. Jest pozbawiona jakichkolwiek uczuć patriotycznych. Uważa, że jest stworzona do używania życia, do zapewniania sobie wszelkich przyjemności. Inni są od tego żeby pracować i dawać im pieniądze. Wszelkich ludzi pracy arystokraci traktują jak gorszą rasę.
- arystokracja: Izabela Łęcka, Tomasz Łęcki, baronowa i baron Krzeszowski, prezesowa Zasławska, Starski, Ochocki, pani Wąsowska.

* książę stwarza pozory wielkiego patrioty, jak sam mówi, nieustannie oddaje się służbie krajowi. Niestety, jest to jedynie czcza gadanina. Nie robi nic, by dokonać jakichkolwiek zmian. Jego patriotyzm objawia się wyłącznie w słowach, nie ma pokrycia w czynach. Przykładowo, gdy Wokulski odchodzi od spółki, on robi to samo. Czyni tak nie z powodu utraty nadrzędnego celu, jakim była służba krajowi, lecz z obawy przed utratą majątku i przed wpływami Żydów.

podzielone na trzy narodowości mieszczaństwo warszawskie; narodowość polska, w odróżnieniu od niemieckiej i żydowskiej - pracowitej, cierpliwej, nastawionej na zysk, jest pozbawiona inicjatywy i energii, wiary we własne siły, niechętna do pracy, niezapobiegliwa i nieoszczędna, skłócona, pozbawiona indywidualności, pozbawiona ambicji (Krzeszowska, intrygantka, złośliwa, skłócona z sąsiadami, nie ma innych, większych ambicji); jednostki niebanalne jak Wokulski nie znajdują u niego poparcia;

- mieszczaństwo: Stanisław Wokulski, Ignacy Rzecki, Klejn, Marczewski, Lisiecki, Mincel, Szlangbaum, Szuman.
stare pokolenie: Jan Mincel, spolszczony Niemiec, kupiec, który własną praca dorobił się sklepu w centrum Warszawy. Uczciwy i pracowity wzbogacił się, wychowując pokolenie równie jak on oszczędnych i zpobiegliwych handlowców (syn Jan, Rzecki);

średnie pokolenie: Ignacy Rzecki, August Katz. Pracują, ale i walczą "za wolność naszą i waszą" realizując swój romantyczny światopogląd;

nowe pokolenie: Stanisław Wokulski. Przedsiębiorczy i energiczny, robi błyskawiczna karierę, dziesięciokrotnie powiększając pozostawiony przez żonę majątek. Dorabia się na handlu, na dostawach międzynarodowych dzięki sytuacji jaka wytworzyła się na ziemiach polskich po powstaniu styczniowym.

Grupę te cechuje brak energii, bezruch, rezygnacja ze zdobywania majątku i pozycji społecznej. Każdy objaw większej przedsiębiorczości uważany jest w tym środowisku z czyn niepoczytalny. Nic więc dziwnego, że pozycję pierwszoplanową w życiu ekonomicznym kraju zdobywają Żydzi posiadający energię, pracowitość i cierpliwość w zdobywaniu zamierzonych celów i poczucie solidarności w grupie.

- zdeklasowana szlachta: Wirski i ojciec Wokulskiego- nie może się przystosować do popowstaniowej rzeczywistości, tym samym nie przyczyniają się do rozwoju kraju.
- proletariat: Marianna, Węgiełek, Wysocki.

Lud: Wysoccy, Węgiełek (kamieniarz, Magdalenka (młoda dzieczyna, prostytutka, którą zajał się Wokulski wpierw posyłając do zakonnic na naukę szycia, a następnie umieścił pod opieką rodziny furmana Wysockiego) - ukazany jest wyłącznie marginesowo. W czasie spaceru Wokulskiego po Powiślu.
Żyją oni najczęściej na skraju nędzy, a nawet upadku moralnego. Nie posiadają żadnych komicznych cech, ani przywar, a ich życie nie jest tak barwne, jak przedstawicieli innych klas. Są po prostu szarymi, nic nie znaczącymi, ale bardzo poczciwymi ludźmi. Ciężko pracują na każdy kawałek chleba i ciepła. Potrzebują więc opiekuna z wyższych klas, człowieka o dobrym sercu, który pomoże im stanąć na nogi. Okazuje się, że w całej panoramie społeczeństwa jedynie biedota pozbawiona jest jakichkolwiek cech negatywnych. Generalnie jednak ogólna wymowa oceny społeczeństwa polskiego jest gorzka i pesymistyczna i ukazuje je w stanie bolesnego upadku

Ukazany jest jako warstwa ustawicznie krzywdzona, bez możliwości rozwojowych

Inni obywatele i narodowości (pozytywne)- Żydzi są pracowici, systematyczni i oszczędni. Pieniądze wydają mądrze z myślą o przyszłości. Niemcy także są podobnie jak żydzi pracowici i systematyczni. Nie trwonią pieniędzy na próżno. Przedstawicielem jest Mincel, właściciel sklepu, który bardzo dobrze prosperuje. Świadczy to o jego mądrości i pracowitości. Ci ludzie są oceniani pozytywnie przez Prusa.
Przedstawiciele innych środowisk: Żydzi (Henryk Szlangbaum, doktor Szuman, który na skutek młodzieńczej miłości zrezygnował z praktyki i zjął się badaniem ludzkich włosów), studenci (Patkiewicz i Maleski), subiekci (Mraczewski, Lisiecki, Zięba), socjaliści (mizerny Klejn) oraz nieliczni reprezentanci inteligencji miejskiej (sprytny adwokat prowadzący sprawy Wokulskiego, pani Misiewiczowa - matka Heleny Stawskiej zarabiającej na życie lekcjami muzyki, żyjąca z pośrednictwa eks-nauczycielka p. Meliton

3 Wokulski- romantyk czy pozytywista?
ROMANTYK POZYTYWISTA
Wokulskiego jako romantyka cechuje udział w powstaniu styczniowym, szaleńcza miłość do Izabeli (kształtowana przez dzieła Mickiewicza); próba samobójstwa, prometeizm (pragnął przekazać ludzkości swe wynalazki); marzenie o sławie i wielkości, wiara iż młodzi mogli zmienić świat.
• Pochodził on ze zubożałej rodziny szlacheckiej . Od wczesnej młodości życie nie szczędziło mu cierpień, krzywd i poniżenia. Jego młodość przypadła na epokę romantyzmu; wtedy również ukształtowały się światopogląd i ideały Wokulskiego. Wychowany na poezji romantycznej wierzył w miłość czystą i bezinteresowną. Wybitnie zdolny został, przez własnego ojca, szlachcica, zmuszony do poniżającej pracy w jadłodajni u Hopfera. Tam jednak zetknął się ze studentami akademii medycznej, którzy zaszczepili mu romantyczny rewolucjonizm. To z kolei pchnęło go do udziału w powstaniu styczniowym, po którym został zesłany na Syberię. Zrozumiał wtedy, że idee romantyzmu już dawno przebrzmiały. Spotkał wybitnych uczonych, Czerskiego, Czekanowskiego i Dybowskiego i dzięki nauce czuł się wreszcie wolny. Szanowano go i podziwiano, a jego wynalazki znalazły uznanie w petersburskich towarzystwach naukowych. Pełen nowych sił i optymizmu powrócił do kraju, aby służyć mu swą wiedzą. Tu jednak spotkało go rozczarowanie, nie zapomniano, że był subiektem. Z głodu i nędzy postanowił ożenić się z bogatą kupcową i u boku zazdrosnej, ograniczonej żony spędził cztery lata. Czterdziestoletniego kupca z apatii wyrwała miłość, którą pojmował na sposób romantyczny. Obiektem uczuć była panna Izabela Łęcka. Miłość do Izabeli napotkała na trudności przede wszystkim przez nierówność społeczną obojga ludzi. Dlatego była to od początku romantyczna, dla której przeszkodą staył się układy społeczne. Miłość do Izabeli była bardzo silna, dlatego wszelkie niepowodzenia popchnęły Wokulskiego do próby samobójczej- co jest charakterystyczne dla romantycznego bohatera.
• Niejasny koniec powieści jak najbardziej przemawia za romantycznością Wokulskiego. Nie wiemy dokładnie jak dalej potoczyły się losy Stanisława, czy zginął w ruinach zasławskiego zamku, czy też poświęcił swe dalsze życie nauce i wynalazkom w pracowni Geista, jak wcześniej planował. Taka tajemniczość, niejasne okoliczności śmierci, metamorfoza to typowe cechy bohatera romantycznego. Bohater wykazuje cechy pozytywisty - był entuzjastą wiedzy i postępu (scientystą), wierzył w znaczenie pracy u pod-staw, był filantropem, uwikłał się w konflikt między klasami społecznymi; chciał przebudować mentalność arystokracji.
• W wielu kwestiach postać Wokulskiego spełnia z kolei cechy bohatera realistycznego (pozytywistycznego). Miał szacunek dla nauki, pragnął wiedzy i przyznawał jej prymatu nad irracjonalizmem. Był silną i przedsiębiorczą jednostką po powstaniu energicznie wziął się w garść i organizował sobie życie. Doszedł do fortuny własną pracą i wysiłkiem. Zajmował się działalnością filantropijną i społeczną. Zauważał nędzę biedoty, starał się jej pomóc, realizując hasło pracy u podstaw.


Wokulski stał na granicy dwóch światów: upadającego świata arystokracji (kraina Izabeli) i wstępujący świat kapitalizmu do którego należy Wokulski jako bogaty kupiec. Pokrywa się to zresztą ze zderzeniem odchodzącego romantyzmu i nadchodzącego pozytywizmu (racjonalizm bohatera).
Elementy romantyczne były w przypadku tego bohatera nieco odwrócone. Wokulski jako młodzieniec rzucił się w wir nauki, walki powstańczej, potem zaś nastąpił prywatny wątek biografii miłość. W przypadku typowego bohatera romantycznego było zazwyczaj odwrotnie.

4. „Lalka” - powieść realistyczna czy tendencyjna?
REALISTYCZNA TENDENCYJNA
• uproszczonw charakterystyki postaci i tła
• rozległa epickość, wielowątkowość oraz głębsze związki między psychologicznym wnętrzem postaci a jej decyzjami i działaniem.
• tło społeczne. Skomplikowane zależności społeczne- Mogą one stanowić główną siłę motoryczną akcji.
• pesymizm odbijający się w utworach.
• utwór jest wielkim pytaniem o przyszłość, nic tam nie jest do końca jasne.
• Założeniem twórców realizmu było przedstawienie takich postaci i sytuacji, które znalazłyby swe odzwierciedlenie w rzeczywistości. Trzymając się tych zasad, które w mistrzowski sposób realizuje, Prus umieszcza swoich bohaterów w realiach dziewiętnastowiecznej Warszawy. Dla uwiarygodnienia opisywanej właśnie sytuacji wprowadzone są dokładne opisy ulic, parku, budynków i kościołów. Bohaterowie powieści noszą odpowiednie dla ducha epoki stroje i wygłaszają popularne poglądy.
• służy wskazywaniu właściwych postaw społecznych.
• Podstawowym typem postaci był działacz, realizujący program pozytywistyczny. Wykształcony, umiejący się liczyć z realiami, gotowy poświęcać własną aktywność przemienianiu rzeczywistości społecznej, bohater ten realizował się przede wszystkim w pracy, która stawała się podstawowym miernikiem wartości człowieka.
• Julian Ochocki, fanatyk nauki, przekonany, że dzięki niej może przewartościować świat i wielu innych działaczy, lekarzy, nauczycieli, składało się na formułę bohatera, który własne pasje potrafił łączyć z użytecznością społeczną.


5. Kompozycja powieści

Osią kompozycyjna jest miłość Wokulskiego do Izabeli. Wokół wątku miłosnego autor koncentrycznie rozbudował akcję utworu, konsekwentnie stosując "technikę nawarstwaiania motywów". Taka budowa fabuły dała Prusowi możność ukazania różnorodnych środowisk, konfliktów, sytuacji i związanych z nimi osób.

6. Pamiętnik Starego subiekta i narracja
Na bliższe przyjrzenie się zasługuje też postać narratora w "Lalce". Oprócz zwykłej, beznamiętnej narracji w sytuację wprowadza nas Pamiętnik starego subiekta. To właśnie te części powieści wnoszą elementy ironii i swoistej automatycznej oceny do wprowadzonej przez pisarza sytuacji. Pamiętnik Rzeckiego w dużej części utrzymany jest w stylu emocjonalnym i uczuciowym. To z niego dowiadujemy się o przeszłości bohaterów i to właśnie Ignacy wypowiada obiektywne sądy o posunięciach Wokulskiego. Owe dwa typy narracji pozwalają czytelnikowi spojrzeć na tę samą sprawę z dwóch różnych perspektyw. Dodatkowo narrator wprowadza elementy humorystyczne, dla przykładu sygnalizując wprost stosunek do państwa Krzeszowskich lub przedstawiając w niepospolity sposób postaci studentów.

W "Pamiętnikach starego subiekta" ukazane jest pokolenie dawnych żołnierzy napoleońskich, legionistów, do których należał też ojciec Ignacego. Mimo iż są zwykłymi mieszczanami, woźnymi czy sprzedawcami, są jednak ludźmi pełnymi ideałów i pamięci o wspaniałej przeszłości. Ignacy Rzecki, wychowany w kulcie Napoleona, w duchu haseł walki o wolność i sprawiedliwość, staje się na całe życie zagorzałym bonapartystą i demokratą. Gdy w roku 1848 wybucha w Europie Wiosna Ludów Ignacy, zgodnie z wyznawanymi przez siebie ideami walki "za wolność waszą i naszą", porzuca pracę w sklepie Mincla i wraz ze swym przyjacielem, Augustem Katzem, wyrusza na wojnę. Po zwycięstwie Austrii Katz popełnia samobójstwo a Ignacy przeżywa ogromne rozczarowanie. Nie załamuje się jednak, swe ideały próbuje wpoić w swego "duchowego spadkobiercę" - Wokulskiego.