Komety

To materia pozostała po tworzeniu się naszego Układu Słonecznego. Miliardy lat spędziły w mroźnych, bardzo dalekich rejonach kosmosu. Zbudowane są z lodów, w skład których wchodzi zamrożona woda, metan, amoniak i dwutlenek węgla. W lodowej mieszaninie zatopione są ziarna pyłu, bryłki metali i ciężkie kamienie. Wszystkie składniki znajdowały się w międzygwiezdnym obłoku, z którego powstało kiegdyś Słońce i planety. Komety powstały z materii, która pozostała po tych narodzinach. Są luźno powiązanymi fragmentami i mogą łatwo się rozpadać, co można było zauważyć po przejściu komety Shoemakera-Levyego 9 obok Jowisza w 1992 roku. (patrz: zderzenie)

EDMOND HALLEY - był angielskim naukowcem, który jest powszechnie znany dzięki swej pracy nad kometami. Jako młody człowiek zajmował się orbitami planet i praca ta doprowadziła go do określenia orbit 24 komet. Szczególnie trzy z nich zwróciły jego uwagę. Wykorzystując prace Isaaca Newtona (1643-1727), zauważył, że komety z lat 1531, 1607 i 1682 były w rzeczywistości tą samą kometą, która powróci i będzie widziana z Ziemi w 1758 r. Tak się stało, a kometa została nazwana na jego cześć kometą Halleya.

KOMETY KRÓTKOOKRESOWE - to komety, których okresy obiegu wynoszą od kilku do dwustu lat. Pochodzą one bądź z Pasa Kuipera, bądź z Chmury pika-Oorta. Komety długookresowe, o okresach obiegu powyżej dwustu lat, dochodzących nawet do kilku milionów lat, pochodzą z Chmury pika-Oorta.

CHMURA PIKA-OORTA - większość komet pochodzi z chmury pika–Oorta- olbrzymiego sferycznego obszaru o średnicy ponad 200 000 jednostek astronomicznych, rozciągającego się wokół części planetarnej Układu Słonecznego. Przyjmuje się, że liczy ona około 10 bilionów komet, o łącznej masie odpowiadającej trzykrotnej masie Ziemi. Wewnątrz znajduje się pas Kuipera - mniejszy obszar zawierający podgrupę komet.

PAS KUIPERA - to pierścieniowy obszar zawierający komety, leżący mniej więcej między orbitami Neptuna i Plutona. Stanowi on przypuszczalne źródło komet krótkookresowych, czyli takich, które pojawiają się na naszym niebie i charakteryzują się okresem orbitalnym krótszym niż 200 lat. Zaobserwowano dotychczas nie więcej niż setkę komet, należących do Pasa Kuipera.

JĄDRO KOMETY - ma zaledwie od kilku do kilkunastu kilometrów średnicy, natomiast warkocz może być bardzo długi. Wielka Kometa z 1843 roku miała warkocz długości 330 milionów kilometrów. Materia w warkoczu jest niezwykle rozrzedzona - jej gęstość jest niższa niż w najlepszej próżni, jaką udało się uzyskać w ziemskich laboratoriach.