Charakterystyka "Wesela" przedstawiona przez Stanisława Pigonia

Zastanów się, czy charakterystykę Wesela przedstawioną przez Stanisława Pigonia można odnieść do Dziadów Adama Mickiewicza. Dlaczego? Porównaj w pracy pisemnej relacje między „światem a zaświatem” w obydwu dramatach.

Świat metafizyczny oraz rzeczy nadprzyrodzone od zawsze interesowały wielu twórców z najróżniejszych epok. Twórcy Ci w swych utworach przypisywali metafizyce ogromne znaczenie i różne funkcje. Od zarania dziejów utwory, w których pojawiała się metafizyka były utworami wielokrotnie głębszymi i bardziej refleksyjnymi niż te, w których była ona pominięta. Świat duchowy, zjawy i mary interesują ludzi i pociągają ich swoją tajemniczością, nielogicznością i nierealnością. Tak częste sięganie do świata nadprzyrodzonego było spowodowane niewiedzą ludzką- człowiek nie potrafiący wytłumaczyć w logiczny sposób niektórych zjawisk ziemskich sięgał właśnie do tego świata. Metafizyka wiedzie prymat głównie w epoce romantyzmu. Jednakże czym tak naprawdę jest świat metafizyczny i owe duchy? Otóż duch to istota nadprzyrodzona, ukazująca się ludziom w celu przekazania jakiś konkretnych informacji: przesłania lub przestrogi na dalsze życie. Wyróżniamy duchy dobre, to te, które pomagają ludzkości oraz złe, które prowokują do zdrady i cierpienia.

Zjawy i świat metafizyczny ukazany jest w większości czołowych dzieł literatury polskiej na przykład w dramacie romantycznym pod tytułem „Dziady” Adama Mickiewicza, a także w podanym fragmencie charakterystyki „Wesela” Stanisława Pigonia oraz dramacie symbolicznym „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego. Oba te utwory łączą w sobie pierwiastki realne i metafizyczne.

Pierwszym z utworów jest dramat romantyczny „Dziady” Adama Mickiewicza. W każdej z czterech części utworu pokazane są sceny metafizyczne i postacie z zaświatów. W części II ukazany jest staropolski obrzęd „dziadów”, w którym przewodnik- Guślarz przywołuje dusze zmarłych, które nie mogą dostać się do nieba zanim nie odpokutują za grzech ziemskie. Ukazane są więc dzieci, Józio i Rózia, które nie zaznały cierpienia, Zły Pan, który był okrutny dla swych poddanych, duch Zosi, która naprawdę nie kochała oraz na końcu utworu ukazuje się Widmo, które jest niejasną pistacją- jest to młody mężczyzna zakochany w Pasterce.
Romantycy uważali, ze tylko ludzie prości, chłopi są w stanie tak naprawdę zrozumieć i odczytać przesłanie jakie niosą nam zjawy. W III części tego utworu ukazane są dwie sceny metafizyczne- pierwsza jest to widzenie księdza Piotra, któremu, leżącemu krzyżem w swej celi, ukazuje się mistyczna wizja historii cierpień narodu oraz jej sens. Losy narodu polskiego porównane są do losów Chrystusa. Drugim mistycznym nawiązaniem w tej części utworu jest monolog Gustawa- Konrada. W Małej i Wielkiej Improwizacji porusza on tematy związane z rolą i funkcją poezji oraz ideę mesjanizmu.

Kolejnym dramatem, tym razem symbolicznym, w którym bardzo ważną rolę pełni metafizyka jest utwór Stanisława Wyspiańskiego pod tytułem „Wesele”. Dzieło to poświęcone jest krytyce narodu polskiego- jako niezdolnego do podjęcia walki, pogrążonego w letargu, uśpionego, przyzwyczajonego do życia pod zaborami, a także każdej warstwy społecznej z osobna. Metafizyka w tym utworze przejawia się w symbolach oraz postaciach każdej z przedstawionych bliżej postaci ukazuje się zjawa, która niesie przesłanie lub przestrogę. Dla przykładu Poecie, czyli Kazimierzowi Przerwie- Tetmajerowi ukazuje się Rycerz- średniowieczny bohater Zawisza Czarny, który nawołuje go do podjęcia działania, potępia jego eskapizm, izolacjonizm i egoizm. Postacie te są niczym innym jak alter ego bohaterów dramatu- odzwierciedleniem ich ukrytych cech, prowokacją sumienia.
Kolejnym przejawem świata metafizycznego jest Chochoł i chocholi taniec. Postać Chochoła to personifikacja przykrytego słomą krzaka róży, który symbolizuje letarg i marazm społeczeństwa polskiego, a także nadzieję na przebudzenie, czyli odzyskanie niepodległości.
W przedstawionym fragmencie charakterystyki „Wesela” Stanisława Pigonia mamy wyraźnie podkreśloną rolę i funkcję jaką pełni metafizyka w tym utworze. Otóż autor uważa iż sfery te- świat realny i metafizyczny- są ze sobą połączone, przenikają się i granica między nimi jest bardzo cienka i ulotna. Uważa również iż ukazanie scen i postaci metafizycznych jest główną zaletą i cechą struktury dramatycznej owego dzieła. Autor uświadamia czytelnikowi rolę sił nadprzyrodzonych w życiu prostego człowieka- stawia tezę iż świat realny w tym utworze nie mógłby istnieć bez metafizyki- jest ona nierozerwalnie związana z doktryną i strukturą dzieła Wyspiańskiego.

Słowa te można odnieść do utworu „Dziady” Adama Mickiewicza z kilku przyczyn. Po pierwsze tak samo jak w „Weselu” również w „Dziadach” świat realny, rzeczywisty nie mógłby istnieć bez świata metafizycznego, duchowego. Po drugie granica między tymi światami jest cienka, ulotna, a w niektórych momentach nawet całkowicie znika. Następnie oba te utwory pisane były w bardzo trudnym okresie dziejowym w jakim znajdowało się społeczeństwo polskie- długoletni okres zaborów, spowodował wzrost uczuć patriotycznych i woli do odzyskania niepodległości. Twórcy tych epok starali się poprzez świat metafizyczny wskrzesić w nadwodzie wolę walki i nadzieję na lepsze jutro. Poza tym spotkanie dwóch światów- realizmu i metafizyki prowadzi do proroctwa nad dalszym losem narodu. Utwory te ukazują przyszłość świata, poezji, a także poszczególnych jednostek. Duchy i zjawy mają niebagatelną rolę w życiu bohaterów utworów- za każdym razem zjawiają się z moralnym przesłaniem lub upomnieniem dla jednostki by zmieniła swoje życie. Jednakże nie zapominajmy, że mają one dwuznaczny charakter- kiedy są to złe mary doprowadzają do obłędu i szaleństwa. Świat metafizycznym może być manifestem zastanej sytuacji, próbą interpretacji rzeczywistości i historii, a także dopełnieniem charakterystyki bohatera poprzez pokazanie jego alter ego. Metafizyka i świat realny w tych utworach są nierozerwalne, granica między nimi zaciera się, są równocześnie nieodłącznym elementem do interpretacji całego dzieła