Mit arkadyjski wiąże się z krainą wiecznego szczęścia, czyli Arkadią. Kraina ta, położona na Peloponezie, ze względu na "izolację", jaką zapewniły jej warunki terenowe, zachowała swój pierwotny i nieskażony kulturą charakter. Dla starożytnych Arkadia była uosobieniem raju na ziemi. Człowiek żył tu w harmonii z naturą, a cała jego egzystencja była sielankowa i idylliczna. Obraz Arkadii jako krainy idealnej został szeroko rozpowszechniony przez poezję pasterską, sielankową. Do mitu Arkadii niejednokrotnie nawiązują poeci róznych epok, m.in. Czechowicz. Często mit arkadyjski służy do wyrażenia tęsknoty za rajem utraconym.