Franciszkanizm w poezji Kasprowicza.

W formie pisemnej, dokonaj analizy dwóch wierszy Kasprowicza pisząc prace na temat: Franciszkanizm w poezji Kasprowicza

Franciszkanizm był to ruch filozoficzno-religijny zapoczątkowany przez św. Franciszka. Podstawą jego filozofii była radosna, prosta wiara, miłość do Boga i wszystkich stworzeń, oraz pomoc wszystkim potrzebującym. Św. Franciszek głosił, że największą radość w życiu daje ludziom kontakt z przyrodą, otaczanie się jej pięknem. Ponadto twierdził, że każdy człowiek jest nieodłączną częścią przyrody jaka go otacza.

Jednym z poetów, którzy w swej twórczości nawiązywali do filozofii św. Franciszka był Jan Kasprowicz piszący w okresie Młodej Polski. "Księga Ubogich", jest to jeden z tomów poezji tego autora. Kasprowicz stworzył go zafascynowany pięknem krajobrazów górskich. Właśnie umiłowanie Tatr, które możemy wyczytać w jego twórczości jest niewątpliwie nawiązaniem do filozofii św. Franciszka. Postaram się przybliżyć temat na podstawie dwóch wierszy z owego tomu: "Rozmiłowała się ma dusza" oraz "Witajcie, kochane góry".

Tytuł pierwszego utworu oddaje stan duszy poety. Jego samopoczucie jest spowodowane pięknem przyrody, która go otacza. Każda strofa zaczyna się od powtórzenia ?rozmiłowała się ma dusza? a następnie opisana jest przyczyna takiego samopoczucia podmiotu lirycznego. Owo uwielbienie wynika z miłości i zachwytu nad pięknem otaczającej przyrody.

Podmiot liryczny czuje się połączony magiczną, braterską więzią z naturą. Jego ?druhem?, kompanem, przyjacielem są burza, słońce, śmierć. To sprawia, że człowiek jest postrzegany jako współtowarzysz przyrody, jej nierozłączna część. Analizując utwór należy również zwrócić uwagę na dwoistość natury, jaką chciał pokazać autor. Z jednej strony to ?cichu szelest drzew?, ?promienie zórz?, z drugiej strony to ?odmęty fal, burza, nocne mgły?. Taki obraz ma na celu uzmysłowienie czytelnikowi, że przyroda ma dwoistą naturę. Może być piękna, kojąca, a za chwilę wzbudzać strach, przerażenie. Na koniec trzeba zaznaczyć, że przyroda pomimo swej zmienności jest doskonała ponieważ wszystkie występujące w niej zjawiska są od siebie zależne i współistnieją ze sobą.

W wierszu "Witajcie, kochane góry" autor również opisuje piękno przyrody oraz swoją tęsknotę za ukochanymi górami. Przybył z daleka ponieważ ?przygnała go tęsknota? i teraz zachwyca się miejscami, od których był daleko. Podmiot liryczny próbuje doszukać się zmian w otaczającej go przyrodzie i znajduje je. Jedną z takich zmian jest śmierć jego starego przyjaciela, uschnięte wierzby. To znaki, że w przyrodzie jedno się kończy i jednocześnie coś innego zaczyna ?płyną twórcze podmuchy wieczności?. Przyroda nawet, jeśli będzie się zmieniać to jednak, będzie trwać wiecznie.

Analizując wybrane przeze mnie utwory chciałem skoncentrować się na nawiązaniach do filozofii św. Franciszka, który głosił uwielbienie dla otaczającego go świata. Niewątpliwie w innych utworach Jana Kasprowicza również znaleźlibyśmy umiłowanie przyrody, ale ja wybrałem właśnie te dwa wiersze, gdyż w sposób niezwykle trafny opisują fascynację naturą.