Przegląd poezji Mickiewicza, Słowackiego i Norwida.

Oda do młodości - swoisty hymn młodych, dowód na to jak ważnym ideałem i wartością dla romantyków była młodość. Młodość zdolna jest czynić cuda, poruszyć świat, zwyciężyć zastarzałe zło. Przeciwstawiano jej starość, ukazaną tu z obrzydzeniem i pogardą “Bez serc, bez ducha to szkieletów ludy”. Oda jest wczesnym wierszem Mickiewicza, posiada cechy
klasyczne i romantyczne. Sam gatunek: oda jest jeszcze gatunkiem tradycyjnym. Natomiast apoteoza młodości - już nowatorska.

Ballady i romanse - zbiór utworów, wyrastających z ludowych podań i opowieści, pełen baśniowej fantastyki, tajemniczości i - prezentujący ludowy kodeks moralny. To pierwsze, na wskroś romantyczne dzieło Mickiewicza. Poeta “wpuszcza do literatury” zjawy, rusałki, duchy, ożywia naturę, karze zło a nagradza dobro.

Romantyczność - jest bowiem programowa, jest poetycką polemiką z ideałami klasycznymi. Inaczej interpretują ból i widzenie Karusi ludzie wiejscy, inaczej zaś mędrzec (szkiełkiem i
okiem mierzący świat). Poeta, rzecz jasna, opowiada się po stronie ludu i dziewczyny.
Sonety krymskie - cykl utworów rejestrujących doznania podróży na Krym, wypełnione orientalizmem, tęsknotą wędrowca, poczuciem samotności.



Przegląd poezji Słowackiego

Grób Agamemnona - ważny utwór w dorobku poety, jeden z tych, dla których inspiracją były przeżycia z podróży na Wschód. Tu - wejście do starożytnego zabytku w Mykenach, zwanego Grobem Agamemnona. Atmosfera grobowca wywołuje szereg ważnych tematów: kwestię poezji i talentu, i natchnienia, porównanie Polski i Termopil, obraz i ocena Polski - duszy anielskiej w czerepie rubasznym, poczucie potrzeby poezji tyrejskiej, która porwałaby Polaków do walki.

Hymn (Smutno mi Boże...) - inny liryczny, pełen tęsknoty romantycznej utwór z podróży na
Wschód. Jest hymnem do Boga - ale hymnem pojedynczego człowieka, nie całego społeczeństwa, wołaniem, które wielbi piękno krajobrazu, ale podkreśla też wartość i dumę człowieka.

Testament mój - to poetycki testament Słowackiego “Żyłem wśród was” - rozpoczyna poeta swoje wzniosłe przesłanie i opisuje swoją samotność, misję, jaką sobie wyznaczył, wreszcie, w końcu utworu wizję poezji, która zdolna jest “zwykłych zjadaczy chleba w aniołów przerobić”.
Z poezji Norwida:

Fortepian Szopena - to utwór długi, wieloetapowy, o wielu znaczeniach i wymowie parabolicznej. W kolejnych częściach pojawia się motyw artysty i sztuki, mitu Polski i jej dawnej świetności, wizja wyrzuconego przez okno pałacu Zamoyskich fortepianu Szopena... Upadek ten obrazuje słynną myśl poety: “ideał sięgnął bruku”. Dopiero teraz można liczyć na to, że zrozumieją go i podejmą przyszłe pokolenia.

Bema pamięci żałobny rapsod - to niezwykły opis pogrzebowego pochodu. Kondukt przeistacza się fantastycznie, zmienia się sceneria, barwy i realia: przywołuje pochówki słowiańskie, to znów chwile potęgi narodu. Podążając w przyszłość: budzi sumienia śpiących narodów, zbiera i powiększa szeregi ludzi wiernych idei, obalających mury miast - na wzór generała-wodza.

Charakterystyczne motywy poezji Norwida:
Kult ludzi wielkich - (niezrozumienie wybitnych jednostek przez społeczeństwo). Człowiek i jego miejsce w świecie. Koncepcja historii, przeszłości, dorobku przodków przejmowanego przez wnuków (antyku) Koncepcja artysty i sztuki Miłość - niespełnione uczucie