Charakterystyka Wokulskiego

Stanisław Wokulski główny bohater powieści Prusa "Lalka" jest bogatym kupcem o burzliwej przeszłości, pochodzi z niezamożnej rodziny, dlatego od najmłodszych lat musiał pracować, począwszy od winiarni, poprzez dorywcze prace, które musiał godzić z obowiązkami szkolnymi. Brał udział w powstaniu styczniowym później zesłano go na Syberię. To człowiek wrażliwy, wierzący w głęboką miłość, pracowity, ambitny, a przede wszystkim tolerancyjny, inteligentny i energiczny, człowiek godnym zaufania,

Pragnął się uczyć, wszystkie zdobyte pieniądze wydawał na książki. Poświęcił naukę na rzecz obrony ojczyzny. Po powrocie do Warszawy, dostał posadę w sklepie u Mincla. Rok później ożenił się z wdową po właścicielu sklepu. Po śmierci żony wyjeżdża do Turcji, gdzie zdobywa ogromny majątek. Po powrocie zakochuje się w Izabeli Łęckiej i ją zdobyć postanawia dorobić się majątku. Na pozyskania względów pięknej panny wydaje ogromne sumy na cele charytatywne, kupuje konia, kamienicę Łęckich, w końcu pozbywa się sklepu. Wokulski był typem romantyka zakochany bez pamięci w Izabeli nie zauważył, że jest ona materialistką i chce się dobrze ustawić w życiu. Nie wytrzymał tego psychicznie i próbował się zabić. Po miłosnym rozczarowaniu zajął się rozwojem swoich zainteresowań. Próbuje łączyć naukową pasję z miłością do panny Łęckiej i prowadzeniem własnych interesów, niczego tak naprawdę nie robi porządnie. Nikt nie ma z niego pożytku ani jego romans z Izabelą nie rozwija się pomyślnie, ani interesy nie idą mu tak dobrze, jak powinny iść.

Stanisław Wokulski jest więc typem człowieka skazanym na społeczną porażkę. Zbyt wiele chce mieć, aby mógł mieć wszystko, czego zapragnie. Wokulski to jednocześnie romantyk i pozytywista. Przeżywa nieszczęśliwą miłość, jest wyobcowany z otoczenia, ponieważ kupcy uważają, że zdradził swój stan, a arystokracja uważa go za parweniusza o czerwonych rękach. Pozytywistą jest ze względu na wiarę w naukę i postęp, działanie dla dobra kraju. To wewnętrzne rozdarcie staje się przyczyną dramatu i klęski bohatera. Kocha jak rasowy romantyk, a zdobywa Izabelę, jak typowy pozytywista. Bohater kocha głęboko, lecz nie potrafi o tym mówić, sądzi, że ukochana powinna domyślać się jego uczuć.