Charakteryzując Makbeta na podstawie danych fragmentów dramatu Szekspira, określ, na czym polega dramatyzm postaci i porównaj go z tragizmem bohatera ze znanego Ci dramatu antycznego

Makbet jest tytułowym i głównym bohaterem dramatu Williama Shakespeare?a pt. ?Makbet?. Na początku utworu dowiadujemy się z ust żołnierza, że Makbet jest walecznym, nieustraszonym wojownikiem szkockim, który gotów jest poświęcić życie dla swego kraju w walce z Norwegami, wielkim wrogiem Szkocji w tamtym czasie, oraz dla swego króla, Dunkana. Sam król darzy Makbeta wielkim szacunkiem, czego potwierdzeniem są słowa: "O zacny mężu, waleczny Makbecie!".

W pierwszej części sztuki widzimy Makbeta jako szanowanego wodza na wysokim stanowisku państwowym. Wszystko zmienia się, gdy w czasie powrotu z wojny spotyka na swej drodze trzy wiedźmy, które przepowiadają mu przyszłość. Przepowiednia dla Makbeta składa się z trzech części - w pierwszej wiedźmy mówią Makbetowi, iż jest on tanem, Galmis ( co się zgadza z aktualnym stanem pozycji Makbeta). Po raz drugi tytułują go już tanem Kawdoru - kim Makbet nie jest. Natomiast w trzeciej przepowiedni ogłaszają Makbeta królem Szkocji. Ten ostatni tytuł zadziwia Makbeta gdyż wie, że w praktyce byłoby rzeczą prawie niemożliwą by to osiągnąć. Jednak właśnie ta przepowiednia jest bodźcem wyzwalającym ukryte żądze i ambicje Makbeta, które do tej pory ukrywał i być może nawet nie zdawał sobie z nich sprawy, a mianowicie pragnienie, by zostać władcą państwa i mieć nieograniczona władzę. Goszcząc króla w swoim zamku, nadarza się okazja do szybkiego wypełnienia przepowiedni trzech czarownic. Makbet za namową Lady Makbet, swojej żony i powierniczki przepowiedni, przyczynia się do mordu władcy. Mimo braku asertywności ze strony rycerza, który nie potrafi odmówić swojej żonie, podejmuję decyzję, świadomie zrywając z tym samym z moralnością: ?Niech się więc stanie! Wszystkie moje siły Nagnę do tego okropnego czynu?.

W drugim fragmencie widzimy upadek moralny Makbeta. Pierwsza dokonana zbrodnia pociąga go do następnej, powodując utratę ludzkich uczuć: ?spoufalone ze zgrozą zmysły moje Stępiały na wpływ wrażeń?. Czuje się również bezkarny i nie odczuwa jakiegokolwiek strachu: ?był czas gdym drętwiał słysząc głos puszczyka, Gdy przy słuchaniu powieści o strachach Włos mi się jeżył?. Zostaje mianowany królem Szkocji, otrzymuje to, co chciał - koronę i władzę. Staje się żądnym krwi tyranem, dla którego nie liczy się nikt i nic, poza jego ambicjami. Oddala się od własnej żony, której śmierć nie robi na nim żadnego wrażenia: ?Powinna umrzeć nieco później?. Jego wypowiedzi tylko potwierdzają to, że stracił duszę, a wraz z nią wszystkie emocje. Życie nie jest już dla niego ważne: ?życie jest tylko przechodnim półcieniem?. Porównuje wszystko do teatru idioty, w którym każdy odgrywa jakąś role.

Tragizm Makbeta polega na konieczności popełniania kolejnych zbrodni, by ukryć poprzednie oraz na ich świadomym wyborze. Zabijając króla, zabił również jego wartowników, by móc zrzucić na kogoś winę. Zabił również Banka, gdyż ten znał treść przepowiedni i mógłby się czegoś domyślić. Świadomie, Makbet stracił wszystko, co czyniło go godnym człowiekiem. Jego ślepa żądza władzy sprawiła, że stracił władzę nad swoimi czynami, brnąc w głębokie bagno, w które zapadał się coraz bardziej i z którego nie ma wyjścia.

Porównując losy bohaterów antycznych, należy pamiętać o losach Edypa. Jego dzieje również opierają się na przepowiedni, w której to Edyp miał zabić swojego ojca i ożenić się z własną matką. Naznaczony straszliwym brzemieniem, zostaje porzucony przez rodziców. Po latach, poznawszy treść przepowiedni, porzuca przybraną rodzinę i wyrusza w podróż, w trakcie, której zabija swojego rodzonego ojca. Dociera do Teb, gdzie dzięki swojej mądrości pokonał sfinksa, przez co stał się władcą i mężem wdowy po królu, Jokasty. Nie wiedząc, że to właśnie on sam zabił króla, przeklina jego zabójcę. Zdobywa przychylność ludu Teb, jest dobrym królem. Po pewnym czasie dowiaduje się, że przepowiednia spełniła się i że to właśnie on jest mordercą swojego ojca. Na znak rozpaczy, Edyp każe wydłubać sobie oczy, a jego matka odbiera sobie życie. Fatum, które jest nieodzowną częścią świata, dosięga Edypa, którego życie było realizacją scenariusza napisanego przez bogów.

Porównując postacie Makbeta i Edypa, widzimy zupełne przeciwieństwa. Makbet świadomie dokonuje swoich wyborów, zostaje mordercą, dąży do celu po trupach. Edyp natomiast jest zabawką przeznaczenia, w żaden sposób nie może odmienić tego, co w jego sprawie postanowili bogowie. Próbując odwrócić boskie przeznaczenie, działa daremnie. Jedyne, co łączy obydwie postacie, to piętno popełnionych czynów. W przypadku Makbeta są to czyny świadome, które wypełniły jego świat kłamstwami i krwią niewinnych ludzi. Edyp natomiast nie miał pojęcia o tym, że zabił własnego ojca. Obydwu bohaterów jest przykładem na to, że życie nie zawsze jest sprawiedliwe, jednakże każdy musi zapłacić za to, co zrobił. Jeśli popełniona zostaje zbrodnia - kara jest nieunikniona: ?Cześć ci królu! Bo teraz nim jesteś. Przywłaszczyciela głowa na tej włóczni i uciśniony kraj nasz znów jest wolnym".