Honoriusz Balzac - biografia.

Honor de Balzac urodził się w roku 20 maja 1799 w Tours (zachodnia Francja). Jego rodzice Bernard Franois Balzac i Anne-Charlotte-Laure Sallambier (później Balzac) byli przedstawicielami francuskiej klasy średniej. Ojciec Honoriusza, prawnik, musiał wyemigrować z Tours do Paryża po rewolucji francuskiej, z powodu swoich rojalistycznych poglądów. Rodzina powróciła do stolicy Francji w roku 1814. Rodzice otaczali Honoriusza bardzo troskliwą opieką. Młody Balzac był bardzo pilnym uczniem, potem też studiował prawo na paryskiej Sorbonie pracując równocześnie w biurach prawniczych. Kiedy Honoriusz miał 20 lat po raz kolejny zaszła konieczność opuszczenia Paryża przez rodzinę. Tym razem miejscem emigracji okazała się mała miejscowość Villeparisis. Tam Honoriusz obwieścił swoim rodzicom, że pragnie być pisarzem, powrócił do stolicy i zamieszkał w nędznym pokoju przy ulicy 9 rue Lediguires. Pierwsze próby pisarskie młodego twórcy nie spotkały się z aplauzem. W 1822 roku napisał on kilka nowel ukrywając się pod różnymi pseudonimami, jednak wydarzenie to nie wzbudziło większego zainteresowania. Balzac ciągle jednak wierzył, że najprostszą drogą do odniesienia sukcesu jest pisanie i życzenia rodziny, aby Honoriusz porzucił to dziwaczne wg najbliższych zajęcie nie spełniły się. Równocześnie z karierą pisarską Balzac próbował swych sił w interesach. Zainwestował on w drukarnie, która jednak miała do drukowania niewiele. W efekcie pisarz pogrążył się w długach, co nie sprzyjało dalszemu rozwojowi jego kariery. Porzucił on wtedy pisanie by zająć się bardziej dochodowymi zajęciami, w efekcie udało mu się spłacić wszystkie długi. Po okresie niepowodzeń 29-letni Honoriusz powrócił do pisania. Zamieszkał on na krótko w Fougères i tam rozpoczął pracę nad wydaną w 1829 roku powieścią Szuanie. Dzieło to napisane zostało pod wyraźnym wpływem twórczości Waltera Scotta. Balzac wydał tę powieść pod swoim prawdziwym nazwiskiem i zarobił na niej swe pierwsze pieniądze jako artysta. Wkrótce po tym fakcie zmarł ojciec Balzaca. W latach 1829-32 Francuz opublikował nowele, które zawarł w cyklu Sceny z życia prywatnego na który składały się dzieła dotyczącyce życia wojskowego, prowincji, paryskiego, wiejskiego i politcznego. Wówczas to w głowie pisarza zrodziła się myśl napisania wielkiego cyklu, który opowiadałby o współczesnych mu ludziach. Nadał mu tytuł Komedia ludzka. Dzieło to nie zostało nigdy ukończone mimo tego, że Balzac napisał dla niego ponad 90 utworów, przez które przewinęło się ponad 2000 postaci. Ulubionym bohaterem pisarza jest prowincjusz przybywający do Paryża w nadziei zrobienia kariery i majątku, otwierających drzwi salonów i damskich buduarów. Droga do celu wiedzie zazwyczaj przez wyrzeczenie się młodzieńczych ideałów i moralne kompromisy, co sprawia, że ewentualne zwycięstwa są zwykle połowiczne i mają gorzki smak. Tak jak w życiu, najlepiej powodzi się wyrachowanym łotrom, a najwyższą cenę płacą szlachetni.

Do realizacji pomysłu Komedii Balzac zabrał się z wielkim zapałem, co jednak nie przeszkadzało mu w angażowaniu się w niepewne interesy. W efekcie pisarz ponownie zadłużył się. W tym też okresie Balzac rozpoczął korespondencję z polską arystokratką Eweliną Hańską, która to przerodziła się w romantyczną miłość. Z Polką pisarz korespondował przez 18 lat, zanim w kilka miesięcy przed śmiercią mógł ją poślubić. Kiedy rozpoczęto pisanie listów Hańska miała 30 lat. Kobieta ta stała się inspiracją dla 35-letniego wówczas pisarza i napisał on powieść pod tytułem Kobieta trzydziestoletnia. Od tego czasu taki właśnie wiek określa się mianem balzakowskiego. Również w roku 1834 spod pióra pisarza wyszło jego najsłynniejsze dzieło Ojciec Goriot. Dwie wymienione powieści, a także utwór tego samego gatunku pod tytułem Ludwik Lambert są znakomitym studium ówczesnego społeczeństwa Francji. W swych dziełach Balzac opisywał przedstawicieli każdej warstwy społecznej: arystokrację, elity finansowe, klasę średnią, kler, inteligencję, rzemieślników itd. Francuz często wyjeżdżał do miejscowości Sach znajdującej się nieopodal jego rodzinnego Tours, jednak na co dzień mieszkał na obrzeżach Paryża przy 1 rue Cassini. Honoriusz Balzac był pisarzem niezwykle pracowitym. Przeciętnie pracował dziennie około 15 godzin pijąc przy tym litry kawy. Po kolacji najczęściej kładł się na kilka godzin by około północy obudzić się i pisać aż do rana. Mimo takiego trybu życia w biografii Balzaca nie brakuje wątków miłosnych. Bliska jego sercu była dużo starsza od niego pani de Berny, której śmierć była dla pisarza ogromnym wstrząsem. W październiku 1848 roku odbył on podróż na Ukrainę, gdzie spotkał się z Hańską, wówczas już wdową. Doszło wreszczie do ślubu pary – było to w marcu roku 1850. Niestety Balzac nie cieszył się małżeństwem zbyt długo. Pisarz zaczął znacznie podupadać na zdrowiu. Powrócił do Paryża, gdzie 18 sierpnia 1850 roku w wieku zaledwie 51 lat zmarł.