Mniejszości narodowe w Polsce

Jak każdy kraj, tak i Polskę od momentu ustalenia jej fizycznych granic zamieszkiwały, prócz Polaków, również mniejszości narodowe. Ich liczba i skład na przestrzeni dziejów zmieniały się, tak jak zmieniał się stosunek do nich Nas Polaków. Tak jak w innych krajach tak i w Polsce z tolerancją bywało różnie. Mniejszości w Polsce brały się z różnych przyczyn, większość brała się po prostu z włączania nowych terenów do Rzeczpospolitej, sporą grupę tworzyli imigranci(polityczni, zarobkowi), inni znów byli rdzennymi mieszkańcami ziem polskich, którzy jednak nie ulegli asymilacji. Z mniejszości, które praktycznie zawsze, bez względu na zmiany zachodzące na mapie politycznej Europy, wchodziły w skład ludności Rzeczpospolitej, można wymienić: Żydów, Niemców, Rusinów, Litwinów, Czechów, Romów, Ukraińców(kozaków) i Białorusinów. Aby móc dokonać oceny stosunku Narodu Polskiego do mniejszości narodowych, należy przeanalizować te stosunki od początków istnienia państwowości Polski.
I Rzeczpospolita uważana jest za państwo tolerancyjne. Jest to prawda, nasz kraj w czasach szalejących wojen religijnych, krucjat, inkwizycji stał jakby w cieniu tych wydarzeń. Królowie polscy nie angażowali się w zasadniczy sposób w te działania, wręcz przeciwnie, wydawano dekrety, rozporządzenia chroniące i zapewniające wolność wyznania mniejszościom,. Tego typu działania spowodowały napływ licznych imigrantów szukających azylu w Polsce. Od 1569 na mocy Unii lubelskiej powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów, państwo składające się z ziem Rzeczpospolitej oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego. W tymże państwie, ewenemencie na skalę europejską, dwa narody żyły na równi, bez żadnych podziałów, choć różniło je wiele; od wyznania po język. Pozostałe mniejszości naturalnie również miały zapewniony szereg chroniących je praw. Stosunek do mniejszości narodowych, zwłaszcza wyznania muzułmańskiego zaczął się zmieniać wraz ze wzrostem zagrożenia jakie dla Europy niosła ekspansja Turcji. Tym razem Polska, pod wodzą króla Jana III Sobieskiego stanęła w obronie chrześcijańskich korzeni Europy w najtrudniejszych dla nich chwilach, ocalając ją od zagłady pod Wiedniem.
W latach 1795-1918 to Naród Polski pod trzema zaborami występował w roli mniejszości, często doświadczając dyskryminacji i represji ze strony państw zaborczych.
W 1918roku Polska odzyskuje niepodległość, ostatecznie ustalając swe granice w roku 1921. Obejmują one ziemie, na których żyja liczne mniejszości narodowe, których ogół stanowi ponad 30% społeczeństwa Polski. Jest to okres, w którym powszechny jest nacjonalizm, w ludności zamieszkująca wschodnie kresy Rzeczpospolitej rozbudza się świadomość tożsamości narodowej co prowadzi do licznych rozruchów separatystycznych. Podobnie jest z mniejszością niemiecką na zachodzie, która praktycznie przez cały okres istnienia II Rzeczpospolitej nie godzi się z postanowieniami traktatu wersalskiego ustalającego granice Polsko- Niemiecką. Działalność tych mniejszości nie sprzyja poprawie wzajemnych stosunków, wzmaga agresję, pogłębia podziały, często opór musi być dławiony siłą przez władze RP. Osobną kwestią jest ludność żydowska, która to w dobie rozwoju faszyzmu, również w Polsce bywa prześladowana i dyskryminowana, jednak w porównaniu z tym jak sytuacja wyglądała w Niemczech, polskie przypadki były sporadyczne. Ogólnie na tle Europy okresu dwudziestolecia międzywojennego poziom tolerancji w Polsce wypada pozytywnie.
W trakcie wojny znów stajemy się ofiarami nietolerancji, lecz w swojej tragicznej sytuacji, mimo grożących konsekwencji ze strony okupanta, Polacy niejednokrotnie zdobywają się na chwalebne czyny masowo ratując żydów i przedstawicieli innych narodowości . Oczywiście zdarzały się przypadki zgoła odmienne, jednak ich liczba, w trudnym położeniu w jakim był naród Polski pod okupacją niemiecką, jest stosunkowo niewielka. Należy również wziąć pod uwagę, że polacy, którzy wydawali żydów byli najczęściej przedstawicielami marginesu społecznego, podczas gdy niemieccy kaci byli najczęściej elitą niemieckiego społeczeństwa.
Po wojnie nowe granice Rzeczpospolitej, zostają znacznie okrojone i obejmują tereny bezsprzecznie zamieszkane przez etniczną większość polską. Z terenów zachodnich masowo przesiedlani są Niemcy, a na ich miejsce przybywają Polacy zza Buga. Polska staje się państwem praktycznie jednolitym etnicznie. Władza komunistyczna sterowana odgórnie przez Moskwę nie sprzyja poprawie stosunków miedzy Polakami a pozostałymi jeszcze mniejszościami. Po przemianach roku 1989 nowe, wolne władze porządkują ostatecznie sprawę mniejszości w Konstytucji. Mniejszości mają zapewnioną wolność, równość i ochronę.
Tak w ogólnym zarysie wyglądały stosunki narodu polskiego z mniejszościami narodowymi. Wiele lat zaborów, II wojna światowa i powojenna okupacja radziecka znacznie pogorszyły nasz poziom tolerancji, zanim to nastąpiło byliśmy narodem, który brał pod swe skrzydła każdego, kto tego potrzebował. Sami jednak nie doświadczaliśmy podobnych zjawisk. Dziś skutki tego dalej są widoczne i to raczej nie dziwi biorąc pod uwagę doświadczenia Naszego narodu. Mimo to w znakomitej większości, nieprowokowani jesteśmy Narodem tolerancyjnym, znakomicie odnajdującym się w zjednoczonej Europie.